Headlines

Vorga is een jonge Duitse band welke is ontstaan vanuit een big bang in 2017. Na twee singles en de in eigen beheer uitgebrachte EP Radiant Gloom, is er nu het debuut Striving Toward Oblivion. Transcending Obscurity Records uit India heeft de band getekend en brengt dit debuut uit. De band speelt kosmische- of sci-fi black metal. Ik weet niet zo goed wat black metal nu specifiek kosmisch of sci-fi maakt. De teksten of in dit geval het artwork dat veel planeten, sterren en ruimteschepen bevat? Of misschien het logo van Vorga wat best eens een timewarp wormgat of zo zou kunnen voorstellen? Waar de band zichzelf naar eigen zeggen graag over wil laten uitweiden zijn lichtvoetige thema's als antropocentrisme, existentieel nihilisme en misantropie. Ik heb dat niet kunnen beoordelen daar ik de teksten niet in mijn bezit heb, dus ik geloof het meteen.Lees verder ›

Sinds 2019 is deze Oekraïense dame actief in de blackmetalwereld met het eerste werk, Cold Silence. Voor het vervolg smeedde Sidus Atrum, de band van Yuliia Lykhotvor, een samenwerkingsverband  met het Oostenrijkse Kvlt Und Kaos productions. De essentie van het tekstuele laat zich vatten door het feit dat een ziel, na overlijden, op zoek gaat naar zijn/haar origine. Mevrouw Lykhotvor heeft grotendeels alles zelf gedaan op dit tweede album. Ze schreef de muziek, de teksten en stak ook heel wat werk in het opnameproces. Ze screamt en grunt alsof het een lieve lust is, wisselt dit vervolgens af met gewone zangpartijen en gesproken stukken. Toch kiest ze ervoor om alles in het Engels te brengen, haar moedertaal was toch sterker geweest, maar kom, de keuze is gemaakt.Lees verder ›

Een debuut EP met als titel, Vergeet De Eeuwenoude Haat Nooit, is de eerste kennismaking met het werk van Messentrekkersgilde 1983 en zijn band, Ceremoniële Walging. Het Belgische Babylon Doom Cult records brengt dit hebbedingetje digitaal maar ook op cassette uit. Lekker terug naar de oude school dus. Als je de titels van de nummers en de titel van de plaat leest is dit ook gewoon de tijd waar we naar terug gekatapulteerd gaan worden door de muziek. Muzikale invloeden zouden er zijn van onder andere Lustre en Sargeist.Lees verder ›

Post-black metal uit de Verenigde Staten van Amerika wordt ons gepresenteerd door Sylvan Realm, een project dat ontsproot uit de hersenspinsels van de heer Sylvan. Een man die in de geestelijke gezondheidssector werkt en daardoor dit tweede album van zijn band wat naar de achtergrond zag gedrukt worden door de Covid-19 pandemie. Nochtans had hij zijn werk al eerder klaar kunnen hebben want hij begon blijkbaar met het schrijfproces ergens in 2012. Je kan het dus ook een waar huzarenstuk noemen dat Waldeinsamkeit het levenslicht uiteindelijk toch te zien kreeg. De heren brengen een mix van Empyrium, Agalloch, Katatonia en Woods Of Ypres. Op zich is die laatste verwijzing nog niet eens zo gek te noemen. Drummer Evan Madden heeft daar immers een verleden. Ik zou aan dat rijtje van invloeden ook een band als Harakiri For The Sky of Karg toevoegen. Waarom? De ruwere vocalen van de heer Sylvan zitten wat in het straatje van JJ.Lees verder ›

Buitenaards leven en de drang van het buitenaards wezen om zich te vestigen en alzo te domineren. Over wie of wat? Het is me in ieder geval niet helemaal duidelijk maar dat is het concept achter deze band. Nihilum, afkomstig uit Kansas City, Verenigde Staten Van Amerika komt na twee EP's met Cascading Darkness, de eerste langspeler voor deze nog jonge band. Na wat speurwerk doorheen de kosmos kom ik erachter dat vermoedelijk Geoff Hirt de grondlegger van deze band moet zijn. De heer Jolkonnen is mogelijk de brave man op de drumkruk. En wat is beter dan wat Finse finesse in combinatie met Amerikaans vakmanschap?Lees verder ›

Al even uit ondertussen maar zeker de moeite waard om een recensie aan te wijden: het in eigen beheer uitgebrachte Scourge Of Humanity van het Nederlandse Burning. Geen nieuwe ster aan het firmament maar een band met al een full album (Nightmares – 2016) en een EP (The P.I.D. files – 2019) op zijn palmares. Scourge Of Humanity was gepland voor 2021, maar zowel covid als uitstel bij het persen van de LP-versies zorgden voor vertraging.Lees verder ›

Het vijfde album van dit Australische post-blackmetalgezelschap, Hope Drone, krijgt de titel Husk mee. Ik ben wel fan en de vorige plaat, Void Lustre, scoorde daarom ook erg hoog. De chaos van de afgelopen jaren, en iedereen weet natuurlijk waarover gesproken wordt, heeft de heren geïnspireerd om een nieuw, dertig minuten durend werkstuk af te leveren. Vier nummers krijgen we te verwerken die ditmaal wat meer ge-ent worden op, volgens het schrijven van de platenboer dan toch, een duidelijke en intense samenwerking tussen drum, percussie en bas.Lees verder ›

Het Amerikaanse trio van Backslider bracht zijn debuut uit via het label Six Weeks. Mede-oprichter van deze maatschappij was Jeff Robinson, basgitarist en vocalist bij Capitalist Casualties. Op zijn label verscheen tevens werk van Munipical Waste, Charles Bronson en Magrudergrind. Zet drie van dit type releases achter elkaar op en je wenst dat je beter in een overvol kinderspeelparadijs zat op een of andere Bumba-ontmoetingsmiddag. Backslider bracht hier sinds de oprichting in 2009 ook wat martelmateriaal uit en op basis van eerder uitgebrachte singles blijkt de gelijkenis als ying en yang te kloppen met de eerder genoemde bandnamen.Lees verder ›

Terzij De Horde laat met de opvolger van Self opnieuw van zich horen en dit keer via Consouling Sounds. In One Of These, I Am Your Enemy laat ons opnieuw kennismaken met de black metal en progressieve doom, maar ook met de screamo en hardcorekantjes van deze Nederlandse band die de laatste jaren indruk gemaakt heeft. Dit vijftal levert maar drie nummers af, nochtans is dit meer dan genoeg om opnieuw overtuigd te geraken van hun kennis en kunde.Lees verder ›

Wie een beetje goed opgelet heeft, weet dat Mors Principium Est één van mijn favoriete melodeathbands ooit is. Samen met Omnium Gatherum, Skyfire, Children of Bodom, Scar Symmetry en een paar andere wakkerde de Finse groep zo rond 2003 mijn melodische hartje weer aan, een vuur dat nog steeds brandt, zij het op een lager pitje. Inhumanity (2003) - de debuutplaat van Mors Principium Est - is nog steeds één van mijn 25 favoriete albums aller tijden.Lees verder ›

Nieuwsgierigheid is echt een slechte eigenschap. Voor je het weet, zit je weer opgescheept met een nieuwe EP van Sataray. Een vrouwschap uit de Verenigde Staten die zich heeft gespecialiseerd in ASMR, ambient en drone. Omdat Sataray het tot dusver zo erg verpestte dat de onvoldoendes uit de kast moesten komen, was het des te spannender wat Blood Trine Moon zou gaan brengen. Wordt het dan eindelijk een ommekeer, een gooi in de goede richting? Een opmars naar een voldoende?Lees verder ›

Het Griekse Ambrotos bracht in 2018 en 2019 een EP uit. Volgens de bijgeleverde biografie werd dit eerste volledige album in 2020 opgenomen maar pas twee jaar later uitgebracht. Naar de reden daarvan is het gissen, maar wat vaststaat is dat Ambrotos destijds blijkbaar in een productieve fase zat. Dat is des te opvallender, want de muziek van dit drietal is allesbehalve simpel te noemen.Lees verder ›

Voor mij één van de meest geanticipeerde albums van het nog jonge jaar 2022. Somali Yacht Club komt na zo’n vier jaar namelijk met een nieuw album aanzeulen. De voorgaande platen heb ik nèt niet kapot beluisterd. Je kunt dus gerust stellen dat ik een fan ben. Loom, Up In The Sky of Blood Leaves A Trail? Ah! Heerlijke nummers! Ik hoop dus eigenlijk hardop en zonder schaamte dat dit nieuwe album gelijkaardige nummers bevat.Lees verder ›