Op een donderdagavond vanuit het natte Genk naar het vochtige Leiden rijden. Het is een avontuur voor de ene, een gewoonte voor de andere. Samen met collega Remco, Marleen en fotograaf Ruben, die uit heel andere windstreken neerstreken, bezocht ik Gebr. De Nobel en dit voor de eerste dag van de tour van de IJslandse blackmetalvrienden van Misþhyrming. De vier heren hadden een drietal bevriende bands meegebracht om de boel alvast wat op te vrolijken alvorens zelf het podium te bestijgen. Het gaat om het Italiaanse Nubivagant, het Noorse Ritual Death en de Oostenrijkers van Kringa. Gebr. De Nobel blijkt een geschikte plek om dit muzikaal en visueel spektakel ten volle te beleven. Voor het muzikale programma aan te vatten werd er nog besloten in één van de betere brasseries in de binnenstad een hapje te gaan eten. Want met honger je werk aanvatten, dat kan natuurlijk niet. Aangezien ik ook al behoor tot de wat oudere bevolkingslaag is er natuurlijk nog een obligaat plasje te doen alvorens naar de grote zaal te trekken. En kijk, kom je daar nog wat bekend volk tegen: Haat, voormalig gitarist van de Nederlandse blackmetalband Onheil en voormalig zanger bij de melodische deathmetalformatie Embers Of Oblivion. Een vochtige handdruk niet te na gelaten en daar staan we dan.
Nubivagant is een atmosferische blackmetalband met als meesterbrein Omega op gitaar. Deze heer, ook bekend van zijn werk met Wraath in onder andere Darvaza, heeft enkel een drummer meegebracht en dus presenteert het zich als een duo. En eigenaardig genoeg, het werkt. Bijzonder wel, de ohzo bekende scream’s komen bij deze band maar sporadisch de hoek om kijken. Het zijn paganeske heldere vocalen die op de voorgrond staan.
De heer Omega heeft twee platen uit waarvan The Wheel And The Universe de meest recente blijkt te zijn. Het werk van deze Italianen is me niet helemaal bekend maar het heeft wel iets. Nochtans maken de heren geen complexe blackmetalmuziek. Er zitten hoop en al drie, maximaal vier riffs in één nummer maar als je deze op de juiste wijze aan elkaar plakt dan krijg je een eerder monotoon, dreunend atmosferisch gebeuren. Ik denk onder andere Into Eternal Night, Clothed With The Sun en One Eye Upon The Grave te herkennen. Wat ook opvalt is dat het podium behoorlijke ritualistisch lijkt opgeluisterd. Kaarsen, kandelaars, schedels, er hangen zelfs dode ratten te bengelen aan dit gebeuren. Jammer is wel dat dit geheel gewoon de hele avond blijft staan. Zo verliest het toch wat zijn waarde.
Ritual Death is een black/deathmetal trio met in zijn gelederen niemand minder dan muzikale alleskunner Wraath. De man valt echter niet te herkennen door het gebruik van het typische masker dat de band zijn eigen gezicht geeft. Het abrasieve spel van de heren is niet direct pakkend te noemen maar agressief is het wel. Eerder rudimentair en basaal riffwerk wordt ondersteund door een simpele baslijn en een bijzonder eenvoudig drumgebeuren dat zich baseert op de typische blastbeats en dubbele baswerk. Zo nu en dan krijg ik de indruk dat alles niet even strak zit, maar kom daar luister je wel door. De heren putten uit een handvol splits en EP’s maar de nummers komen voornamelijk van de meest recente en enige plaat, Ritual Death. Ik meen onder andere Ancient Devil Worship, Vermin, Darkness Of Death en Morbid Veils Of Kharon te herkennen. Maar zoals ik al eens eerder schreef is mijn geheugen niet ingesteld op het onthouden van titels van nummers, jammer maar helaas.
Kringa treedt in een viermansformatie op bloten voeten aan. Het zijn frontman, zanger en gitarist Vritra en bassist, zanger Berstuk die de meeste aandacht opeisen. Die eerste doet dit door energieke bewegingen te koppelen aan bij wijlen slordig gitaarspel. De brave man beslist te pas en te onpas zelfs midden in een nummer zijn gitaar te stemmen, eigenaardig. De tweede heer valt vooral op door zijn iet wat aparte kapsel en erg penetrante keelgeluid. De black metal van deze Oostenrijkers wordt doorspekt met punk invloeden en wordt bijzonder chaotisch gebracht. Als je een band wil zien die chaos in zijn muziek steekt en zijn podiumpresentatie daarop tot in de puntjes verzorgt en uitvoert dan is het in mijn ogen beter eens te gaan kijken naar de Fransen van Pensées Nocturnes. Die brengen een dissonant klinkende janboel alsof het niks is, Kringa slaagt daar in mijn ogen niet in. Kringa kan putten uit twee volwaardige albums met de meest recente All Stillborn Fires, Lick My Heart uit 2022.
Misþhyrming de IJslandse blackmetalkeizers, aangevoerd door D.G., daar blijkt uiteindelijk toch iedereen voor gekomen. Met het meest recente meesterwerk Með Hamri, als opvolger van het sublieme Algleymi onder de arm, kunnen de heren gedurende drie kwartier putten uit een arsenaal aan hondsbrutale, agressieve melodische blackmetalparels. Hælið is volgens mij de intro en vervolgens passeren veelal in een mooi evenwicht nummers van de bovenstaande twee platen. Er zijn sublieme uitvoeringen van Ísland, Steingelda Krummaskuð als ik het goed heb maar vooral een uitstekende uitvoering van Með Harmi staat me nog voor de geest. Het valt toch op hoe strak deze band speelt. Zowel bassist G.E. en T.Í. zijn echte podiumbeesten. Verrassing wel bij het eerste nummer wanneer plots Wraath een gastbijdrage levert. Nog voor hij de microfoon volspuwt met zwartgalligheid, kapt hij nog enkele druppels rode wijn in de keel van D.G.. Vervolgens gaat de fles tijdens het optreden vlot tussen D.G. en G.E. heen en weer. M.S. trekt er zich vanachter zijn drumkit niet al te veel van aan. Bijzonder strak en sterk optreden, jammer het duurt maar drie kwartier.
Geslaagde avond mede dankzij de afsluiter en hoofdact Misþhyrming. De andere bands halen jammerlijk niet het niveau van hun IJslandse vrienden. Goede tijden dus voor de ene, slechte tijden voor de andere. Ik sluit af met te stellen dat de organisatie vlekkeloos verliep en dat een uitmuntende zaal als Gebr. De Nobel niet te vinden is in ons Belgenland. Hopelijk komt daar snel verandering in.
Datum en locatie
5 januari 2023, Gebr De Nobel, Leiden
Foto's:
Ruben Verheul, Wishful Doing (Linktree)
Links: