Warlung – Vulture’s Paradise

Geschreven door op 11-01-2023 om 23:05.

Albums uit het stoner- en doomgenre plaats ik niet zo snel op mijn recensielijstje. Niet dat ik het genre geen warm hart toedraag. Ik heb alleen het gevoel dat alles zo sterk op elkaar lijkt, waardoor ik te snel mijn verbale inspiratie zou kwijtraken. Gelukkig zijn er de bekende uitzonderingen die de regels bevestigen. In dit geval gaat het om Vulture’s Paradise, het nieuwe album van het uit Houston (Texas) afkomstige kwartet Warlung. Af en toe heb je aan een luisterbeurt van tien seconden genoeg om te weten of muziek je ligt of niet. Hier was dat duidelijk het geval.

Warlung is een vrij productieve band. Ook al bestaan ze pas sinds 2017 en moesten ze zoals iedereen de coronajaren doorspartelen, toch zijn ze met Vulture’s Paradise al toe aan hun vierde worp. Riffrock, staat er te lezen in de meegeleverde beschrijving, en dat is er alleszins boenk op; die spatten inderdaad luid en vettig uit je luidsprekers. Maar het is veel meer dan dat. Ietwat op de achtergrond drijvende harmonieuze vocalen en meerstemmigheid van de vocale tandem Baba en Bennett vormen een van de kernen van het algemene geluid bijvoorbeeld. Beide heren zorgen daarnaast ook voor een overweldigende gitaarmuur. Dat is gewoon een constante doorheen het volledige album.

Een flinke flard psychedelica hoort er ook bij, waarbij je er zeker mag van zijn dat de psychedelica uit de jaren ’60 en ’70 een stevige invloed heeft. Dat hoor je duidelijk in afsluiter Runes maar ook in het instrumentale middendeel van Return Of The Warlords waar redelijk los gegaan wordt.

En boogie jongens, ja, waar hoor je dat nog. Het lijkt wel die andere “little old band from Texas”, ZZ Top dus. Melodieus, bluesy, harmonieus en bonkend als de zondagse kater in je hoofd. Het midtempo Grave Marauders en de trage sleper Caveman Blues, subtiel opgesmukt met een nauwelijks hoorbaar Hammond-orgeltje, smeken gewoon om op repeat gezet te worden, met een sound als die van Nebula. Dat Baba en Bennett er daarbij ook in slagen om steevast een lel van een solo af te leveren ter versterking van de feilloos stomende ritmesectie, maakt het alleen maar beter.

Staan er hier slechte nummers op? Totaal niet eigenlijk, ik verveel me er negen nummers lang geen seconde bij. Opener Hypatia neemt je onmiddellijk in een riffgedreven houdgreep en laat je geen seconde meer los. Sky Burial is het nummer dat het meest op “gewone” stoner lijkt maar zit boordevol speciale kantjes waardoor het toch weer speciaal is. Demonocracy focust vooral op de samenzang, zonder aandacht te verliezen voor die massieve riffs. Het lijken The Mamas & The Papas wel, of The Beach Boys maar zonder vrolijk Hawaï-hemd.

Ik zou er bijna in slagen een recensie over dergelijk album neer te pennen zonder de term Black Sabbath te vermelden, de grondleggers van de doom toch. Ja, ok, natuurlijk hoor je die erfenis, maar Warlung maakt het geheel ruimer, gevarieerder, interessanter, warmer en moderner, waardoor ik deze Vulture’s Paradise met plezier een plaatsje geef in mijn top tien van 2022.

Warlung band

Score:

85/100

Label:

Heavy Psych Sounds, 2022

Tracklisting:

  1. Hypatia
  2. Sky Burial
  3. Vulture’s Paradise
  4. Demonocracy
  5. Return Of The Warlords
  6. Grave Marauders
  7. Caveman Blues
  8. Worship The Void
  9. Runes

Line-up:

  • George Baba – Gitaar, vocalen
  • Philip Bennett – Gitaar, vocalen
  • Chris Tamez – Bas
  • Ethan Tamez – Drums

Links: