Ahab – The Coral Tombs

Geschreven door op 12-01-2023 om 19:16.

We hebben er maar liefst acht jaar op moeten wachten, op nieuw werk van Ahab. Maar zie hier, de doomgoden van de onderwaterwereld rijzen op uit de eeuwige diepte en doordrenken ons in de gitzwarte melancholie uit de diepzee. Beukend, als rollende golven die het strand bereiken na een stormachtige dag. Tegelijk bedrieglijk sereen, wanneer het water zo glad als een spiegel een zekere toegankelijkheid uitstraalt. The Coral Tombs is de vijfde langspeler van deze Duitse zeevaarders. Laten we er meteen vol induiken!

Wat voor vis hebben we hier in de kuip? Ahab maakt volgens het boekje funeral doom. Goed wat houdt dat in? Trage, logge doom in de extreme hoek, die ook wat raakvlakken heeft met deathdoom. In de composities willen af en toe echter ook wat melodische aspecten doorschemeren, die wat doen denken aan Paradise Lost. Maar er is ook ruimte voor flink atmosferische en zweverige passages, die dan weer doen denken aan een band als Kardashev. Bovenal wordt er ruim de tijd genomen voor de muzikale uitwerkingen. The Coral Tombs klokt met zijn zeven nummers namelijk op een heel dik uur af. De luisteraar wordt dan ook getrakteerd op uitgesmeerde composities die dreigend aanvoelen, broeien en vervolgens in bulderende agressie uiteenspatten.

Om maar meteen een eerste oordeel te vellen: dit is geen gemakkelijk stuk muziek geworden. Het kost wat tijd om te doorgronden (of doorwateren in dit geval?). Dat zit hem enerzijds in de logge traagheid van de composities. Nu hoort dat ook bij de muzikale stijl van funeral doom, maar mocht je hier niet thuis in zijn dan is het even wennen. Verder weet zanger Daniel Droste zijn stem op zeer kenmerkende wijze in te zetten, zowel in de extreme als heldere passages. Ook dit is wellicht wat wennen. Maar net als een iets te heet bad, is de wenperiode het lastigste onderdeel. Na wat aftasten met je grote teen kan het grote genieten beginnen. Dat is met The Coral Tombs niet anders.

Ontketen de Kraken! Prof. Arronax’ Descent into the Vast Oceans begint na een korte opbouw in spanning met totale post-metal chaos. Zanger Droste laat meteen horen het mythische zeebeest zonder moeite vocaal te kunnen reproduceren. Zo snel als de chaos echter kwam opzetten, nemen de serene tonen het ook weer over. Als de gitaren opnieuw aanzwellen, komen de zalvende vocalen het beste tot hun recht. Nergens komt de dreigende sfeer uit de beginfase terug, maar in samenwerking met de gitaristen wordt hier een prachtig stuk troostende muziek gebracht. Colossus of the Liquid Graves brengt vervolgens een sterk staaltje doomdeath. Logge, rollende riffs met heerlijk slepende melodielijnen en zoemende baslijnen. Och, die heerlijke baslijnen. Overigens vinden we die terug op het hele album, maar hier vallen ze voor het eerst echt duidelijk op. Het is slechts één van de vele details, die dit album zo ontzettend intrigerend maken.

Bij de aanvang van Mobilis in Mobili kijk ik verschrikt om me heen of het water ergens door de muren heen komt gutsen. Gelukkig blijkt het bij de muziek te horen, maar hier wordt direct een dreigende toon neergezet. Dit werkt vervolgens toe naar een onvermijdelijke uitspatting van puur geweld. Afschuwelijk bruut riffwerk, onmenselijke vocalen en een belachelijk beklemmende sfeer. Poseidon zij gedankt, wat een meesterschap. Krachttermen schieten tekort om dit te beschrijven. Wat een album, nu al. En dan zijn we pas drie nummers onderweg. Met ruim tweeëntwintig minuten op de klok hebben we echter al een flinke reis afgelegd. Eentje waarbij je volledig ondergedompeld raakt door de intensiteit die Ahab aan zijn composities weet mee te geven.

In de laatste nummers van dit The Coral Tombs vinden we vier uitingen die allen de tien minuten overschrijden. The Sea As a Desert laat de meest progressieve en melancholische kant horen van Ahab, na een dreigende opening. Wederom een prachtig mooi nummer. A Coral Tomb is een tergend langzame klaagzang, waarbij terugkerende dissonante klanken het muzikale landschap definiëren. Het is de eerste keer dat mijn gedachtes langzaam afdwalen en de aandacht er niet volledig bij is. Met enkele minuten minder had dit nummer prima kunnen volstaan. Ægri Somnia laat zich uit het Latijn vertalen als hallucinatie of nachtmerrie. Serene klanken gaan langzaam over in een koortsachtige droom waar geen einde aan lijkt te komen. Mælstrom laat, in tegenstelling tot de gelijknamige gevaarlijke zeestroming in Noorse wateren, juist een relatief vlakke compositie horen. Soms dreigend, maar nergens echt doortastend. Hiermee gaat het album toch enigszins als een nachtkaars uit, wat wel aanvoelt als een lichte domper.

The Coral Tombs is desondanks een prachtig werk geworden, zeker door de eerste vier nummers. Dit is echter geen muziek voor alledag. Hier moet je voor openstaan. De tijd en plaats moeten simpelweg goed zijn om dit volledig op waarde te kunnen schatten. Perfect voor een totaal verregende winterdag of voor bij het overdenken van al je levenszonden.

Score:

86/100

Label:

Napalm Records, 2023

Tracklisting:

  1. Arronax’ Descent into the Vast Oceans
  2. Colossus of the Liquid Graves
  3. Mobilis in Mobili
  4. The Sea as a Desert
  5. A Coral Tomb
  6. Ægri Somnia
  7. The Mælstrom

Line-up:

  • Daniel Droste – Zang, gitaar, keyboard
  • Chris Hector – Gitaar
  • Stephan Wandernoth – Basgitaar
  • Cornelius Althammer – Drums

Links: