Headlines

Introtyl is een vierkoppige band afkomstig uit Mexico, dat met Adfectus hun tweede volledige album op de mensheid loslaat. Ja, vierkoppige band en niet viermansformatie … we hebben hier namelijk met een volledig vrouwelijke bezetting te maken. Ik zou Introtyl veel en veel tekort doen door hun geheel feminiene line-up te benadrukken en me niet te focussen op de muzikale uitvoering. De tijd dat het geslacht van één of meerdere bandleden als een promotiepraatje of verkoopstrategie ingezet wordt, hebben we toch al lang achter de rug? Of is de metalwereld, die zichzelf als vernieuwend, open en onbevangen beschouwt, toch meer rigide dan het doet voorkomen? Hoe dan ook: laten we het viertal beoordelen op het muzikale gehalte.Lees verder ›

Oké, je bent net een nieuwe band begonnen. Vette shit. Maar ja, je hebt wel een te gek gave naam nodig natuurlijk. Hoe deze te noemen? Super klinkt sowieso al goed, dus daar kun je nooit mee misgrijpen. Je maakt melodeath, dus het woord death mag niet ontbreken. En wat is er nu vetter dan een portie vuur? Ja, niks gek! En zo heet je band dus ineens Superdeathflame.Lees verder ›

Als het aankomt op Belgische metal dan moet ik vaak forfait geven. Black en death metal lukt wel, thrash ook, maar bij pure heavy metal krijg ik het wat moeilijk. Ostrogoth, Lions Pride (terug samen!), Double Diamond en klassieke Mausoleum Records-platen moesten het bij mij altijd afleggen tegen gewelddadiger spul zoals Acid, Cyclone (ook terug samen) en Drakkar. Tyrant King daagt me opnieuw uit om van mening te veranderen.Lees verder ›

Af en toe mengen een veelheid aan genres zich tot een nieuw amalgaam dat zó lastig onder één noemer te vatten is dat er gewoonweg een nieuw genre voor in het leven geroepen wordt. Laat 8 Kalacas eens door uw speakers knallen en tracht zelf maar eens de lading te dekken die zich ergens bevindt tussen ska, nu-metal, punk en hardcore. Dit zevental doopte zichzelf dan ook om als de stichters van het genre 'skacore' en tracht op dit album zelfs nog een stapje verder te gaan door metal eveneens aan het palmares toe te voegen.Lees verder ›

The Chronophagist is het debuutalbum van het Canadese gezelschap Fall Of Stasis. Volgens eigen zeggen heeft het bijna drie jaar geduurd voor deze schijf het licht zag, maar dat is op zich niet vreemd als je albumtitel een godheid betreft met de gewoonte om de tijd van stervelingen te stelen. De tijd vliegt, zeggen we hier en dat geldt blijkbaar ook daar. En daarmee is de titel verklaard maar dan moet ik het nog over de muziekstijl hebben. Dan wordt het direct een stuk lastiger. Is het technische deathmetal? Is het symfonische blackmetal? Met een vleugje bizarre powermetal? En een snufje folkloristische meligheid?Lees verder ›

Deathwhite is een darkmetalcollectief afkomstig uit Pittsburgh, Pennsylvania, Amerika. Een collectief dat er in het jaar 2018 voor zorgde dat ze met hun release For A Black Tomorrow en met Grave Image in 2020, helemaal bovenaan mijn jaarlijst stonden. Dit nieuwe album, dat de vrolijke titel Grey Everlasting op zich gedrukt kreeg, wordt net als de twee vorige album's door Season Of Mist uitgebracht. Ik verklap je nu al, de heren flikken het dit keer opnieuw. Wat? Tja, eerste plaats in de jaarlijst natuurlijk.Lees verder ›

Kim Jong-Qunt en Vladimir Pootang zijn terug. Na Kali Yuga Kommando en Death To The Modern World is er nu Alpine Resistance, het derde wapenfeit van deze internationale bedreiging voor de maatschappij zoals we die kennen in zijn huidige vorm. C.B.A. heeft het niet voor de groeiende wereldbevolking en is fan van Human Biomass Energy. Volgens mij zijn ze niet alleen. Met een opvallende hoes en dito teksten brengen ze alvast veel tongen los, zonder dat er ook maar één noot gespeeld is.Lees verder ›

De tongbreker van vandaag is het Finse Mustasuo met het album Hiljaisuus. Hiljaisuus is het Finse woord voor 'stilte'. Een opmerkelijke naam voor het derde album van deze hardcore crusties. De bandnaam Mustasuo is genoemd naar een lokaal stadsdistrict in Oulu met de betekenis 'zwart moeras'. De band brengt het album uit via het uitermate obscure Off Records, een specialistisch punk/hardcore-label uit Finland. Het artwork sluit mooi aan bij voorganger Katharsis, wat ik echt prachtig artwork vond hebben. Ditmaal stelt het een soort moerasgeest voor.Lees verder ›

And Harmony Dies bestaat een kwarteeuw en laat met Ballast zijn vierde album los op de nietsvermoedende luisteraar. Dit album is zo divers en er gebeurt zoveel dat het niet verwonderlijk is dat de band telkens veel tijd nodig heeft voor een nieuwe plaat. Avant-garde black metal, bij gebrek aan een beter passend genre, hoewel black metal zeker niet de hoofdzaak van Ballast uitmaakt en slechts één van de vele genres is die aan bod komen. Lees verder ›

The Grimoires was het eerste werk dat ik van dit duo, Inferitvm, te horen kreeg. Beide Spanjaarden, afkomstig uit Mallorca, brengen ijskoude black metal. Ik was niet direct danig onder de indruk. Iedereen verdient echter meer kansen, vandaar dat ik nu het nieuwe album Death's Embrace, dat uitkomt via Abomination records LTD, onder de loep neem. Deze nieuwe plaat komt uit in gelimiteerde digibookversie, mooi voor de kenners en verzamelaars onder ons. Waar op de vorige plaat nog een twaalftal werken verzameld stonden en de muziek nu en dan wat deed denken aan Limbonic Art en de vocalen wat weg hadden van de oude Immortal, tel ik op dit album maar acht nummers.Lees verder ›

Deze vier Amerikanen komen met Transcendental Violence als opvolger voor het al erg sterke Triumphant Masters Of Fates. Vimur is een vierkoppige formatie die ook nu weer haar zwartgeblakerde muziek laat uitbrengen door Boris Records. De vorige plaat kwam uit in 2019 en nu lees ik in de meegegeven info dat alle zeven nummers van de plaat die nu voor me ligt in juli 2018 werden opgenomen. Tja, dan kan je het moeilijk een nieuwe plaat noemen.Lees verder ›

Er zijn weinig genres in de metal die net zo snel opkwamen als ondergingen als de nu-metal stroming. Begin jaren negentig schoten bands in dit genre als paddenstoelen uit de grond. Werkelijk uit alle windhoeken waren er wel bands met laag gestemde gitaren, (al dan niet quasi-)getormenteerde zang en gebruik van dj’s.  Uiteindelijk hebben slechts een handvol bands zich staande weten te houden.  Het heeft er echter alle schijn van dat nu-metal aan een soort opleving bezig is. Het Italiaanse Niamh probeert met album nummer drie de Europese nu-metal ook weer van een kwaliteitsimpuls te voorzien.Lees verder ›

Als een band zegt dat het nieuwe album heel anders klinkt dan voorgaande albums wordt het altijd spannend. Zeker bij Falls of Rauros waar het vorige album Patterns in Mythology bijzonder goed in de smaak viel. Niet bij mijn collega Joost Aarts overigens die het album maar moeilijk te plaatsen vond. Was het een bijzonder goed album? Niet echt. Speel ik nog maandelijks nummers van dit album af? Dat wel.Lees verder ›

Morbid Extinction is een plaatje van Indonesische komaf. Een EP met een bloeddorstige natuur aldus het promopraatje. Het genre waar het over gaat is death/crust. Verder ingezoomd betreft het death metal van de oude school vermengd met crust punk. De EP bevat vijf tracks en dan nog een keer de vijf nummers die ook al op de debuut-EP stonden. Als u goed heeft geteld is dit inderdaad het tweede werk van deze Jakartanen.Lees verder ›