Geschreven door Bart Al Foet op 21-04-2022 om 18:50.
Als het aankomt op Belgische metal dan moet ik vaak forfait geven. Black en death metal lukt wel, thrash ook, maar bij pure heavy metal krijg ik het wat moeilijk. Ostrogoth, Lions Pride (terug samen!), Double Diamond en klassieke Mausoleum Records-platen moesten het bij mij altijd afleggen tegen gewelddadiger spul zoals Acid, Cyclone (ook terug samen) en Drakkar. Tyrant King daagt me opnieuw uit om van mening te veranderen. Het betreft een nieuwe band uit Sleidinge (zoek zelf op waar dat ligt), die net een EP uitbracht. Bij het zien van de hoes denk ik (en jullie ook wellicht) aan twee bands: Iron Maiden omwille van het lettertype, Accept omwille van het metalen hart. Een muzikale referenties is Iron Maiden trouwens niet. Misschien denk je bij het zien van de hoes ook aan België trouwens, vanwege de kleuren zwart, geel en rood. Hoe dan ook, vijf nummers op deze EP, die opgenomen werd in Kaprijke bij Oakwood Recordings en gemasterd werd door West West Side Music (New York).
Vijf nummers, te beginnen met Absolution. Hierop is meteen een moderne sound te horen, een sound die veel ruimte laat voor de frontman, die de teksten probleemloos verstaanbaar maakt. Het catchy refrein zit – net als de openingsriff – in je hoofd voordat het nummer ten einde gekomen is en zal waarschijnlijk meegaan tot het einde der tijden (2023). Traditionele heavy metal is het niet, daarvoor rockt en rollt het allemaal te veel bij Tyrant King én komen er ook regelmatig meer agressieve elementen naar boven drijven. De gitaargrooves en aanstekelijke (dubbele bas)drums verraden een latente liefde voor thrash en NWOAHM, iets wat op het nummer Solid iets voor halfweg naar boven komt. Persoonlijk houd ik hier meer van dan het zangerige openingsnummer, dat meer richting metalhymne gaat. Hammer Of Thor heeft ook een deeltijdse uptempo mentaliteit en gaat meer richting Solid. Opvallend is ook dat frontman Danny zich bijna niet waagt aan hoge uithalen, screams, grunts of tempowissels, maar op dit nummer bijstand krijgt van de andere bandleden en een monsterlijk effect in het tweede deel van het nummer. De vocalen zullen voor de meeste metalheads een love it of hate it-kwestie worden, waarbij verstaanbaarheid en herkenbaarheid de troeven zijn en gebrek aan variatie en voorspelbaarheid de keerzijden.
Het afsluitende Now Or Never laat opnieuw horen dat Tyrant King stadionnummers kan maken, die het bij liefhebbers van vooral Duitse heavy/powermetalliefhebbers die vóór 1975 geboren zijn wel kans maken. Voor mij mag het wat meer punch hebben en/of nog meer catchy klinken, maar zeker weten dat er genoeg mensen zijn die met een pintje in de hand en te weinig zonnecrème op hun gezicht hier heel blij zullen van worden. Zij beginnen dan ook best met Absolution, de anderen met Solid.
Label:
Eigen beheer, 2022
Tracklisting:
1. Absolution
2. Solid
3. Hammer of Thor
4. Return of the Tyrant
5. Now Or Never
De redacteuren van Zware Metalen schrijven ieder jaar op vrijwillige basis duizenden artikelen om de metalscene van Nederland en België te ondersteunen. Hiervoor zijn we afhankelijk van inkomsten die gegenereerd worden door het plaatsen van advertenties. Indien deze niet afkomstig zijn van directe partners (zoals poppodia en festivalorganisatoren), zal de overgebleven ruimte opgevuld worden door automatisch gegenereerde advertenties van Google AdSense. Omdat deze gebruik maken van zogeheten ‘tracking cookies’, hebben we volgens de AVG-wet jouw toestemming nodig om deze advertenties weer te kunnen geven. We begrijpen dat onze lezers hun privacy op het internet waarderen, maar het accepteren van het cookiegebruik houdt Zware Metalen (en dus indirect de metalscene) in leven. We hopen daarom dat je instemt met het gebruik van de cookies. Mocht je er interesse in hebben, kun je onze privacyverklaring lezen.
