Er zijn weinig genres in de metal die net zo snel opkwamen als ondergingen als de nu-metal stroming. Begin jaren negentig schoten bands in dit genre als paddenstoelen uit de grond. Werkelijk uit alle windhoeken waren er wel bands met laag gestemde gitaren, (al dan niet quasi-)getormenteerde zang en gebruik van dj’s. Uiteindelijk hebben slechts een handvol bands zich staande weten te houden. Het heeft er echter alle schijn van dat nu-metal aan een soort opleving bezig is. Bands als Tallah en Cane Hill brachten vrij recent platen uit die lovende kritieken kregen. Het Italiaanse Niamh probeert met album nummer drie de Europese nu-metal ook weer van een kwaliteitsimpuls te voorzien.
Dat doet de band op zich best aardig. ware het niet dat de grote invloeden er vuistdik bovenop liggen. Het is heel veel Korn wat de vlag zwaait. De riffs, de geknepen zang, de groove. Het doet allemaal denken aan de grootmeesters uit Bakersfield. Door het gebruik van keyboards heeft het soms ook een vleug van Bleeding Through. De nummers zijn opgebouwd rond de (toch wel pakkende) zangpartijen van Mike. Hij bedient zich van de kenmerkende variëteit aan stijlen. Zijn cleane stemgeluid moet je liggen (het is wel erg geknepen en zo vol van dramatiek dat het bijna kitscherig wordt). De hardcore-achtige schreeuwen die hij produceert mogen er wel echt zijn. Zij geven de nummers de broodnodige agressie.
Want echt beuken doet Niamh niet. De nummers blijven veelal hangen in grooves in het middentempo gespeeld. Als je veel naar deze muziek hebt geluisterd, komen ze je ongetwijfeld bekend voor. Het is veel mee knikken, maar echt de aandacht vasthouden doen de heren niet. De keyboardstukken weten niet echt waarde toe te voegen aan de nummers. In een track als Blasphemies and Fairytales wordt de sfeer wel verhoogd door het nuttig gebruik van dissonante geluiden. Ook in opener Mastiff wordt er slim gebruik gemaakt van productionele foefjes, waardoor de elektronische laag pas opvalt als de rest van de geluiden wegebt.
De zanglijnen voegen ook iets toe. Solitude Chronicles is, al dan niet gewenst, dagen door mijn hoofd blijven spoken. Datzelfde geld voor Aster Disaster. Alleen is de manier waarop de uitgerekte woorden worden gezongen wel erg klagerig en theatraal. Maar aan de andere kant past dat ook wel bij de (ietwat gedateerde) muziek. Het album kent in totaal acht nummers, is prima geproduceerd (zelfs dit doet wat gedateerd aan door de iele gitaarsound en wat onderdrukte drums) en kent weinig echte verrassingen. Of het moet de Die Antwoord-cover I Fink U Freeky zijn. Die brengt precies wat je zou verwachten van een nu-metalcover van dit nummer. Het is een half keer het aanhoren waard.
Als Niamh dit album had uitgebracht in de jaren negentig, hadden de Italianen wellicht hoge ogen kunnen gooien. Ik ben bang dat de heren nu vooral in de (Italiaanse) marge blijven spelen. Heb je een zwak voor nu-metal zoals die rond 2001 werd gemaakt door bands als Adema, American Head Charge of Nonpoint? Dan kun je dit album gerust een kans geven.
Score:
65/100
Label:
Electric Talon Records, 2022
Tracklisting:
- Mastiff
- Solitude Chronicles
- Aster Disaster
- Lucifer
- Blasphemies and Fairytales (The Summoning of LittleTooth)
- Serpent
- The Black
- I Fink U Freeky
Line-up:
- Mike – Zang
- Tom – Gitaar
- Mateja – Basgitaar
- Carlos – Drums
Links: