Met je vader naar Ghost in Rotterdam

Met je moeder naar Floor Jansen krijgt bijna twee jaar later dan eindelijk een vervolg, althans in titel. Waar collega Michel Peeters nog verslag uitbracht van het optreden dat Floor Jansen gaf in 013 Tilburg – net nadat zij bekend werd bij ‘het grote publiek’- is het nu de beurt aan bovengetekende die samen met zijn vader op een zonnige eerste paasdag de reis maakt naar Rotterdam. Sommige tradities moeten zonder meer in stand gehouden worden, zeker nu het eindelijk weer kan! Terwijl er iets verderop voor een nietszeggende beker wordt gevoetbald, staan Twin Temple en Uncle Acid And The Deadbeats op het programma, maar natuurlijk gaat het vooral om Ghost. Het optreden vindt plaats in de gloednieuwe RTM-stage van Ahoy Rotterdam dat sinds 2020 zijn deuren opende maar hier nog weinig vruchten van heeft kunnen plukken. Shout-out naar fotograaf Frido Stolte (The View Photography) die namens Zware Metalen (last-minute) een reis van twee uur voor lief nam om vanavond op foto vast te leggen voor ons allen. De kiekjes spreken boekdelen!

De gemeente Rotterdam was zo vriendelijk om het parkeren rondom de Ahoy vandaag gratis te maken, vermoedelijk vanwege de feestdag. Dat scheelt namelijk 18 (!) euro aan parkeerkosten. De 7 euro die je moet betalen voor een broodje knakworst in de ontvangsthal is eveneens kenmerkend voor de tijd waarin we verkeren met zijn allen. De supermarkt Dirk van den Broek aan de overkant van de straat zal in dit geval de lachende derde zijn. In het kader van de duurzaamheid heeft de organisatie wél een goed initiatief opgezet: retourneer je plastic beker na het consumeren van je drankje en krijg vijftig eurocent korting op je volgende (alcoholische) versnapering. Het resulteert in een nagenoeg lege vloer op een zeer gemoedelijke avond bij deze gemoderniseerde locatie. Hulde!

Om 19:00 uur exact start het Amerikaanse Twin Temple met zijn optreden. Met een boeklezing als kerkelijk ritueel en gehuld in zwarte kledij, tracht het gezelschap de al aardig gevulde zaal in zijn ambiance mee te krijgen. Of de aanwezigen vervolgens zin hebben in een satanisch feest én of iedereen even ‘horns up’ en luidkeels ‘hail satan’ mee wil scanderen. Uiteraard krijgt de band hierin de nodige bijval, want een kinderhand is snel gevuld na zo’n lange droogte aan livemuziek, maar ondanks dat de gimmick van Twin Temple en de thematiek van het decor en teksten aansluiting vinden bij de hoofdact van deze avond, blijkt het al snel de enige treffende overeenkomst te zijn. De frontvrouw beschikt over een prima stem die erg doet denken aan Amy Whinehouse en ook de muziek en de dame zelf (inclusief opgestoken suikerspin op het hoofd) lijken daar door beïnvloed. De op en neer wiebelende gitarist en de voor de muziek bepalende saxofonist zorgen met hun instrumenten voor een hoge dansfactor, maar zelfs na twee jaar geen livemuziek gehoord te hebben, is het ook niet meer dan een eenvoudige en simpele opvulling van het programma. Een half uur was dan ook precies genoeg.

Na het ombouwen start ook de tweede band van de avond precies op het vooraf gecommuniceerde tijdstip. Na een episch intro horen we gelukkig ronkende gitaren en meteen blijkt dat de geluidsmannen wederom goed werk hebben verricht. Hoewel mijn tenen nog steeds haaks in mijn schoenen staan van Twin Temple‘s muziek, was er geluidstechnisch namelijk eveneens weinig op aan te merken. De akoestiek van de zaal is meer dan prima te noemen en bij de zware basklanken en rechttoe-rechtaan stonerriffs van Uncle Acid And The Deadbeats zijn dat ook wel vereiste omstandigheden om enigszins indruk achter te laten. Opvallend is dat het viertal in het begin van de set redelijk in het donker blijft gehuld maar naar mate de set vordert vaker in de spotlights verschijnt. Eén van de gitaristen neemt af en toe plaats op de geluidsbox aan de zijkant van het podium, maar verder passen de heren zichzelf aan als een kameleon bij de stonerrock die opvallend veel gelijkenissen vertoond met Queens Of The Stone Age.

Het laatste album van de mannen stamt uit 2018 en van die plaat (Wasteland) horen we vanavond alleen Shockwave City terug. De overige nummers bevatten weinig muzikale uitstappen en ook van vocalist en gitarist ‘Uncle Acid’ hoeven we geen vuurwerk te verwachten. Terwijl de lichtshow langzaam meer vormt begint te krijgen, eindigt de stabiele doch eentonige set van de Engelden met Melody Lane. De voorprogramma’s hebben zodoende vooral het pad op een veilige en niet al te overtuigende manier vrijgemaakt voor Tobias Forge als Papa Emeritus IV en zijn troepen.

Iedereen is dan ook in één klap wakker wanneer de lichten dimmen om 21:00 uur en een spotlight achter het gigantische doek op het hoofdpodium één van de gitaar-spelende ghouls laat zien. Instant kippenvel wanneer het doek valt en het prachtige decor zichtbaar is, terwijl Ghost aftrapt met de energieke klanken van Kaisarion, afkomstig van het nieuwe album Impera. Wat een binnenkomer na twee vlakke optredens, of is dat juist de reden dat het ineens zo knalt? Desalniettemin spat de spelvreugde er vanaf en wederom staat het geluid heerlijk afgesteld. Middels een strakke en overtuigende uitvoering speelt de band zodoende al vanaf de eerste seconden een gewonnen wedstrijd. Het daaropvolgende Rats krijgt met zijn hoge meezinggehalte veel bijval van de goed gevulde zaal terwijl iedereen luid meeklapt op het refrein van de single uit 2018.

Papa Emeritus IV is prima bij stem en nergens laat hij ook maar een steekje vallen deze vanavond. Als het fraaie basloopje het heerlijk nummer From The Pinacle To The Pit inleidt, lijkt iedereen zich gewonnen te geven in de RTM-zaal. De charismatische frontman voegt wat humor toe aan de set door tussentijds een applaus te vragen voor de solerende gitarist en neemt hierna even de tijd om het aanwezige publiek toe te spreken, of eigenlijk meer een hart onder de riem te steken na zo’n lange tijd zonder livemuziek. De zanger weet dat (bijna) iedereen morgen een dag vrij heeft en vraagt zijn fans of we klaar zijn om er een rockende zondagavond van te maken. Daar waren we natuurlijk allang mee begonnen! Beide tracks van de EP Seven Inches Of Satanic Panic passeren vanavond de revue en Mary On A Cross is daar de eerste van. Hoewel het nummer op plaat gruwelijk mat en ingetogen klinkt, blijkt dit type nummer gewoon te knallen vanavond. De fraaie lichtshow schakelt eenvoudig en speels met de grote kerkramen op de achtergrond en overtuigt zelfs de liefhebbers van alleen het ‘hardere’ werk.

Wanneer de overtuigingskracht en bevlogenheid later in de set ook het tamme, door Bon Jovi-geïnspireerde (Runaway) Spillways en het swingende Kiss The Go-Goat omtoveren in heerlijke, sfeerverhogende knallers, blijkt dat Ghost vanavond alles moeiteloos en positief naar zijn eigen hand weet om te zetten. Een bewonderenswaardige prestatie!

Na een humoristisch gitaarduel tussen de twee ghouls die om en om elkaar proberen af te troeven qua instrumentbeheersing, gaat de set verder met het fraai opbouwende Cirice. De door Star Wars-geïnspireerde maskers van de ghouls zorgen voor een mooi schouwspel en een dikke pluim voor de gehele ritmesectie is absoluut op zijn plek, want wat een kundige en enthousiaste band heeft Papa Emeritus IV weer om zich heen weten te vormen. De bepalende factor van de band zelf heeft zich inmiddels weer eens verkleed en dit keer voorzien van Ozzy Osbourne-achtige vleermuisvleugels, die door de rode verlichting voor een extra duivels voorkomen zorgen. Na de vraag of Nederlanders van feesten houden en graag de bioscoop bezoeken, start het in 2021 uitgebrachte Hunter’s Moon. De vraag linkt uiteraard naar de soundtrack van de film Halloween Kills.

Ghost gaf geruimte tijd na de release van deze single pas te kennen dat het eenvoudig beklijvende nummer ook op Impera zou komen te staan. Met een vette uitvoering van Faith brengen de rockers vervolgens weer wat heavy metal. De setlist van deze avond is goed uitgebalanceerd en bedient alle fans, want na een rustiger nummer volgt veelal een ruigere track uit de discografie. De zaal gaat pas écht uit zijn dak als de oudjes Rituals en Year Zero voorbij komen. De bombastische uitvoeringen, het melodische gitaargepingel en het vuurwerk aan het eind zorgt voor absolute hoogtepunten van de avond. Dat hier een geoliede machine op de planken staat, is simpelweg een understatement.

Het publiek krijgt even adempauze met Spöksonat waarna – net als op het album Meloria – de kraker He Is volgt dat uit volle borst door de zaal wordt meegezongen. Het besef dringt inmiddels door dat Ghost ook live een steeds fraaier arrangement aan sterke nummers begint te krijgen. Met Miasma start een sterk staaltje (instrumentaal) vakwerk dat vanwege de toevoeging van een doodskist op het podium ook visueel een extraatje meekrijgt. Wanneer de kist opent op het moment dat de saxofoon zijn intrede maakt binnen het nummer, verschijnt Papa Emeritus Nihil met een wit gewaad die na het blazen weer snel van het podium verdwijnt onder toezicht van de security.

De echte Papa Emeritus verschijnt vervolgens weer ‘niet-wetend’ op de planken en de beuker Mummy Dust, dat eindigt met knallende confettikanonnen, windt iedereen vervolgens weer eenvoudig om de vingers. Het zijn precies die kleine, subtiele elementen die ook zorgen dat de binding met het publiek een juiste balans krijgt. Papa spreekt met bemoedigende woorden een dankwoord aan de gehele organisatie en steekt een veer in de reet van iedere aanwezige (respect voor het onder de aandacht durven brengen van het feit dat er genoeg mensen zijn die het opzoeken van deze drukte een hele uitdaging an sich vinden na zo’n prikkelarme tijd met COVID-19) en vervolgens krijgt het publiek een fijne, ingekorte versie van Metallica’s Enter Sandman te horen.

Bovengetekende was opzoek naar een prijzenrad op het podium, maar de keuze voor het hippe glitterjasje van Papa Emeritus IV blijkt een voorbode te zijn om Dance Macabre in passende stijl uit te voeren. Helaas komt er met ‘klassieker’ Square Hammer een knallend eind aan deze avond, letterlijk en figuurlijk. De imposante lichtshow en het vuurwerk dienen als kers op de taart voor een onvergetelijke, zeer sterke en overtuigende avond boordevol occultrock en heavy metal. De aanwezige zagen een band in topvorm, een toekomstig stadionband die alle Nederlandse critici op 18 april in Rotterdam het nakijken geeft met een avond waar alles lijkt te kloppen. Meemaken is beleven en alle toeschouwers kunnen dit bevestigen.