Headlines

Seer of the Void is een Griekse riffmachine die zijn publiek sinds 2019 overdondert met smerige stoner-doom. Ook op hun tweede album Mantra Monolith zetten zij met succes deze zware koers voort.Lees verder ›

Mensen klagen wel eens bij Zware Metalen dat we teveel black metal reviewen, en te weinig death metal. Maar eet DIT mensen! Dit is Act of Impalement, met het album Infernal Ordinance. Een band uit Nashville, in het Westen van de Verenigde Staten. Het gaat hier om het tweede album van Act of Impalement. Invloeden zijn volgens de band: Cianide, Bolt Thrower, Prophecy of Doom en zelfs Archgoat. Ik kwijl al.Lees verder ›

Veel persoonlijker en intiemer dan dit plaatje gaat het de komende tijd niet meer worden. Helaas, of net niet, afhankelijk van hoe je het bekijkt. Ezkaton is namelijk een atmosferische blackmetalband, bestaande uit één enkel lid, die al sinds 2018 depressiviteit omzet in muziek. To Those Who Fell, de titel van het album, spreekt voor zich. Dit is het derde album van de heer een album dat het levenslicht ziet via het in opmars zijnde Zweedse label The Wild Hunt.Lees verder ›

‘Through mercurial waves beneath the moon's mournful glow, a trinity of incarnate beings that embody Mithridatum have conjured forth the entity known as Harrowing, an auditory pilgrimage traversing a gloomscape leaden with dissonance, despondency, isolation, entropy... into the abyss.’ ('Doorheen uitbundige golven, onder de rouwende gloed van de maan, heeft een drievuldigheid van vleesgeworden wezens, die Mithridatum belichamen, een entiteit opgeroepen die bekend staat als "Harrowing"(schrijnend): een auditieve pelgrimstocht doorheen de duisternis, beladen met dissonantie, wanhoop, isolatie en entropy. Tot in de afgrond.')Lees verder ›

Laten we even starten met de kwartaalupdate van de Human Resources-afdeling in de Noorse deathmetalindustrie. Celestial Scourge werd opgericht door de langdienende werknemer Stian Gundersen, die we al te goed kennen van zijn andere bedrijf Blood Red Throne. Hij is verantwoordelijk voor het samenbrengen van deze troep vuige heren en het schrijven van de muziek. Vocalist Waadeland schreef de onreine teksten op dit bloederige werkstuk, terwijl drummer Kristoffer Lunden en gitarist Sanjay Kumar het tweetal bijstonden om de muzikale smerigheid op schijf te krijgen.Lees verder ›

Dat brengt ons dan vandaag de dag op de Poolse éénmansband Moonthoth, al moet ik er gelijk aan toevoegen dat dit niet volledig accuraat is. Voor het album Uroczysko heeft de heer Nocturnal namelijk de hulp ingeroepen van Mateusz Sibila. Hij hoeft "slechts" de vocalen voor zijn rekening te nemen, want alle instrumenten worden door Nocturnal bespeeld. Bepaald geen sinecure, want het blijft hier niet beperkt tot het gebruikelijke metalinstrumentarium.Lees verder ›

Opnieuw een smerig, ranzig vuil schijfje dat afkomstig is van Iron Fist Productions. Heerlijk toch als het dan ook nog eens met de conventionele post helemaal uit Zweden komt met een handgeschreven briefje, daar hou ik wel van! Ditmaal gaat het om het eerste album van Bafomet, F.O.A.D.I.F. getiteld. De band is een driekoppige formatie met als uitvalsbasis Japan, als ik goed ben geïnformeerd. De heren brengen black metal met een infuus aan heavy en speed metal met daar bovenop gespoten een krokant laagje (na indrogen wel te verstaan) punk.Lees verder ›

'Voor fans van At The Gates, Morbid Angel, Death, Dark Tranquility en dergelijke', zo lees ik in de promo. Het betreft het tweede album van het uit België afkomstige Mordkaul: Feeding The Machine - Part 1. Nu kan het met de genoemde referenties nog steeds alle kanten op, want het geluid van Morbid Angel en Dark Tranquility ligt in mijn gehoor toch wel redelijk ver uit elkaar. Krijgen we hier te maken met de meer Zweedse melodische aanpak, voorzien van de nodige kettingzaagriffs of toch een wat meer compromisloze aanpak met heel veel dubbel baswerk en droge putgrunts?Lees verder ›

Deze Noorse heren van Tulus zijn ons natuurlijk niet onbekend. Fandens Kall is dan wel weer hun zevende volledige album, de heren, afkomstig uit Nittedal, bestaan al sinds mensenheugenis. Dat wil gewoon zeggen dat ergens in 1991 besloten werd een band te beginnen. De drie heren die Tulus vormen, spelen ook nog altijd in het machtige Khold. De black metal van Tulus kenmerkt zich door agressie te combineren met een zekere groove en een thrashy laagje. Je weet dat in 2007 een interview met zanger/gitarist Blodstrup ons leerde dat de heren zelf vinden dat ze hard rock spelen. Nu, als het beestje maar een naam heeft, we gaan niet zeiken of miepen.Lees verder ›

Black metal met een atmosferische rand en een depressieve ondertoon uit Zuid-Amerika, Chili om precies te zijn. Via Meuse Music komt Hating Life: de tweede langspeler van de éénmansband van de heer Catalán, Winds Of Tragedy. Een vrolijke frans is deze kerel niet als je naar de songtitels kijkt. Op voorhand biedt de jongeman me de indruk liever niet geboren te zijn en hij geeft dit ook grif toe. In het begeleidend schrijven lees ik dat deze brave man dit album heeft geschreven op een moment dat hij op het diepste punt ooit zat. Moeilijk. Je dient dan toch wat vertier te zoeken, vind ik persoonlijk. Misschien valt er in deze context wel iets met de jongedame op de hoes af te spreken, maar goed. Hier telt enkel de muzikale mening.Lees verder ›

Het eerste wat me opvalt aan Adeus van Indignu is de spuuglelijke hoes. Het is zo’n typisch Portugees tegeltje (Azulejos). Maar het ziet eruit alsof de ontwerper van de stadshaard in Enschede nog wat overschotjes had en dat op een lp heeft gekwakt. Normaal gesproken vind ik het artwork op de platen van Dunk!Records fraai verpakt, maar dit is niet zo mijn ding. Afijn, het draait om de muziek.Lees verder ›

Technische death metal is een subgenre waar ik een absolute haat-liefdeverhouding mee heb. De invulling ervan kan zo kleurrijk, gevarieerd, uitdagend en betoverend mooi zijn. Maar net zo makkelijk kent het een inkleuring die nog wel eens (te) overweldigend en/of steriel overkomt, doordat complexiteit, polyritmiek en technische vaardigheid de vrije hand krijgen en er vergeten wordt dit te vertalen naar interessante nummers vol samenhang. Als die vertaalslag naar goede composities niet gemaakt kan worden, is dat min of meer een garantie dat mijn interesse tot het nulpunt daalt.Lees verder ›

Longing For A New Dawn is de tweede EP van het Poolse Mardom. Een blackmetalband welteverstaan. Of de eerste EP de burelen van Zware Metalen heeft bereikt kan ik niet terugvinden, maar een recensie is er niet. Op het befaamde Metal Archives en uiteraard youtube is er wel wat terug te vinden en dat geeft dan genoeg aanleiding om de tweede telg van een recensie te voorzien nu deze wel in de Zware Lijst is geplaatst.Lees verder ›

Symfonische en fantasievolle powermetal met episch gedragen vrouwenzang, al dan niet in operastijl... Vroeger noemden we dat gewoon Nightwish maar tegenwoordig is dit een compleet genre op zich. Overal ter wereld zijn dit soort bands als kabouterhuisjes uit de grond geschoten. In Nederland hebben we Epica en Duitsland heb je Xandria. Maakt dat wat uit? Is dat erg? Nee, natuurlijk niet! Paddenstoelen heb je ook in alle soorten en maten. Je hebt heerlijke zwammen, andere zijn juist niet te vreten en sommigen zijn zelfs giftig! En van sommigen ga je compleet uit je plaat! Maar goed, over zwammen gesproken: terug naar de muziek en in het bijzonder het nieuwe album van Xandria. Want het heeft maar liefst zes jaar en vier muzikanten gekost alvorens The Wonders Still Awaiting op onze sprookjesachtige wereld wordt losgelaten.  Lees verder ›

Geoff Coran oftewel Dominus Wolnir is de man achter deze blackmetalband Primordial Serpent uit Winnipeg, Manitoba en dan zitten we inderdaad in Canada. De Canadese blackmetalscene ligt me, net als een aantal andere, nauw aan het hart. De typische ijskoude, penetrante vaak snelle en melodische black metal heeft wat raakvlakken met de Franse en Scandinavische scholen. Primordial Serpent is een band die in 2020 het levenslicht zag en intussen 24 releases op zijn conto heeft. Dit Adversary Of God is daarvan het zevende volwaardige album. Te bedenken dat dat de heer Coran dan ook nog eens actief is in Dojo Kobra en Kalameet, beiden voor mij onbekend. De man heeft precies tijd te over. Je kan je dan kritisch de vraag stellen of alles wat door deze brave man wordt gemaakt ook op plaat dient gezet te worden. Het antwoord volgt in luttele ogenblikken. Eerst nog even vermelden dat volgens de promojongens de black metal van deze Canadese band zou geschroeit zijn op de leest die andere bands zoals Darkthrone, Sargeist en Immortal ook al zouden gebruikt hebben.Lees verder ›

De laatste EP van Ob Nixilis uit Colorado Springs stamt uit 2021 en werd uitgebracht onder de naam Grimoire Of The Dead. Wellicht kan dit al enig idee geven in welke hoek we de muziek moeten plaatsen. In dit geval is het melodische deathblackmetal. De EP is volledig op youtube te beluisteren. De drieëntwintig minuten aan duister materiaal waarbij er vooral veel death metal te horen is, worden met de nodige melodische blackmetalriffs afgewisseld. Zodoende ontstaat er niet direct een uniek geluid, maar wel een EP die van hoog kwalitatief niveau is. Behalve effectief, is de band ook in staat om hier een eigen geluid te laten horen. Dat geeft voldoende aanleiding om nu Abhorred, het eerste volwaardige album, onder de loep te nemen.Lees verder ›