Headlines

Adoperta Tenebris is een éénmansformatie uit Nantes, Frankrijk. Dit Oblivion: The Forthcoming Ends is sinds het ontstaan van de band in 2017, alweer de tweede langspeler. G., de multi-instrumentalist en grondlegger van Adoperta Tenebris, brengt, in tegenstelling tot heel wat andere bands op het Les Acteurs De L'Ombre-label, een eerder atmosferische blackmetalvariant. Eveneens in tegenstelling tot andere bands op het label, wordt er ditmaal niet in het Frans gezongen, wat ik dan weer persoonlijk jammer vind. Zo gaat er een bijkomende krachtbron verloren.Lees verder ›

De Finse heren van Clamosum brengen met Kosmoksen Morsian hun vierde EP uit via het Franse Drakkar Productions. Clamosum is me onbekend en dat kan gewoon natuurlijk. Nochtans vind je wel eens vaker, niet alleen in de Finse blackmetalscene, wat kruisbestuiving tussen bands die je toch op het juiste spoor brengen. Maar de andere bands, zoals Coraxo of Pyre Of Hypocrisy, waar de bandleden inspelen, zeggen me eveneens niks. Een eerste kennismaking dus. Drie nummers, om en bij de twintig minuten, meer tijd krijg je hiervoor echter niet. En ondanks het feit dat er black metal wordt aangekondigd heeft het geheel toch een aardige death metal insteek als je het mij vraagt.Lees verder ›

Zelf noemen de heren van Ill hun muziek psychedelische lounge black metal. Of dit klopt weten we na het aanhoren van de muziek op deze nieuwe plaat. Een plaat die de opvolger is van Tabescas Utinam Dei Volentibus uit 2015. Een album dat me toen niet kon bekoren door het te vaak vastlopen in hetzelfde stramien en het te lang doorbreien met hetzelfde garen.Lees verder ›

Second Reign wordt gepresenteerd als melodische rock. Daarmee wordt de band op een hoop gegooid met heel veel andere bands en dat is onterecht want Second Reign weet zich echt wel te onderscheiden. Als het niet is door de zeer krachtige, pakkende en melodieuze vocalen dan is het wel doordat de composities erg sterk in elkaar zitten. Goed opgebouwd, soms licht episch (Let Me Breathe) en altijd voorzien van een hook (Another Night). De toetsen zijn vaak subtiel ondersteunend aan het gitaarspel en zitten in de mix niet heel erg op de voorgrond. Daardoor krijgt de basgitaar van zanger/bassist Stephan Lipp soms ook, zij het subtiel, de ruimte. Check het nummer Falling maar.Lees verder ›

De band met het meest opvallende, kleurrijke logo is terug. Dat ze goed kunnen feesten in Schotland wisten we al, dat ze kunnen zuipen als dorstige kamelen en goed slam metal kunnen maken in het Verenigd Koninkrijk wisten we ook al langer. Eigenlijk wisten we alles al wat het vijftal van Party Cannon voor ons in petto heeft. Aan de formule die het gezelschap zelf ‘party slam’ noemt is niet geknutseld, dus die illusie mag ook de koelkast in. Hoewel, Volumes Of Vomit brengt een paar belangrijke dealbreakers met zich mee als je twijfelt aan de kunde van deze heren. Omdat de Engelse taal in smakelijke termen niet te overtreffen is, bij deze de tekst die je overstag moet laten gaan: ‘IQ lowering slamming sickness, mass gaining gym riffs, irresponsibly fast blast beats and the swampiest gutturals known to mankind’.Lees verder ›

Een Portugese band op een Spaans label, gek klinkt het in ieder geval niet. Heel veel afstand zit er immers niet tussen beiden landen. WinterMoonShade is een atmosferisch blackmetalcollectief, beter gezegd een trio. Art Gates records kennen we dan weer van sterke releases van bijvoorbeeld het Spaanse blackmetalgeweld Noctem, de Belgische melodische blackmetalband, nether of het Zweedse viking/pagan-gezelschap Havamal. Dit Portugese WinterMoonShade heeft met Eternal Haunted Shores zijn tweede plaat gelanceerd. Vergelijkingspunten, volgens de meegeleverde biografie, zijn Cradle Of Filth, Moonspell maar ook Heilung en Wardruna. Klinkt op zijn minst eigenaardig, maar we vellen vooralsnog geen oordeel. Wat ook opvalt, zowel de bandnaam, de titel van de plaat als alle titels van de nummers bestaan uit drie woorden. Bekt allemaal wel lekker, is dat het doel? Of is het gewoon keihard toeval?Lees verder ›

Yaotzin is terug! Het vijfkoppige Nederlandse blackmetalcollectief brengt ruim veertien jaar na het laatste volledige album, opnieuw een plaat uit met als titel Artificum Dei Luciferi. Nochtans hebben de heren tussen 2008 en 2022 niet stilgezeten. Getuige daarvan is, onder andere de split, The Nefarious Order, die via Zwaertgevegt uitkwam in 2019 en ons met het nummer Lucifer verraste.Lees verder ›

Ja, we hebben er weer eentje hoor. Overal de letter F vervangen door de V. Super hipperdepip ‘trve kvlt’ natuurlijk. Alleen laten ze de letter U dan juist weer met rust. We zijn hier niet kinderachtig, dus we spelen het spelletje lekker mee. Leuk, ov niet dan? Het is in ieder geval wel meteen een indicatie dat er gespeeld zal worden met black metal. En dat blijkt hier dan ook een juiste constatering te zijn.Lees verder ›

GoreSkinCoffin is een black/deathmetalband uit Califonia. Sinds 2011 timmert deze band aan de weg en zodoende heeft hij in de afgelopen jaren al drie EP's uitgebracht. Nu is het dan tijd voor het eerste volwaardige album met de titel Release My Suffering. De muzikale lijdensweg bestaat voornamelijk uit ultrasnelle death metal die her en der ook een vleugje dissonantie bezit.Lees verder ›

Op het einde van een jaar verschijnen er nog altijd snel een collectie releases in de lijst die schijnlijk nog bij de promoboer zijn blijven liggen. Of dit effectief ook zo is weet ik niet, maar ik krijg toch stellig de indruk. Eén van die releases is deze EP van het Franse duo Léthifère. Zoals jullie wellicht al weten is de Franse blackmetalschool toch één van mijn favorieten. Ik verwijs nog even, opnieuw of alweer, naar magnifieke releases van Hegemon, Aorlhac en zeker Seth. Dit Léthifère combineert, naar eigen zeggen, de snelheid van Dark Funeral met de donkere, diepduistere sferen die bands als Taake en Watain ten berde brengen. Ik kan je alvast verklappen dat er wel raakvlakken zijn met bovenstaande bands maar dat de vergelijking toch niet helemaal opgaat.Lees verder ›

Ook ik ben dit jaar (voor de tweede keer op een rij) overstag gegaan voor Archspire. De enige technische of brutal death metal band in mijn jaarlijst van 2021. Black en death toestanden genoeg, occulte en industriële death metal ook, maar geen brutal of techdeath verder. Vroeger was dat vaker het geval (ik neem even Disfiguring the Goddess, Monument of Misanthropy, Benighted en Anomalous als voorbeelden), de laatste tijd dus minder. Nochtans blijf ik wel aandachtig rondkijken wat er te scoren valt in de bruutste death metal kringen. Coyote Records uit Rusland, vaak partnerend met Xtreem Music en Obliteration Records, is zo een bron van bruut geweld. Dit jaar brachten ze Ethereal Realm van het Turkse Gore Dimension uit. Hun debuut.Lees verder ›

Angoixa komt uit Spanje en zingt in het Catalaans. Distopia Digital is het derde album van de band. Waar de eerste twee albums volledig van de hand van zanger en gitarist Hector waren, behoren de overige bandleden nu tot de vast kern. Dat is te horen want Angoixa klinkt steeds meer als een vaste eenheid. Voor de mix en mastering werd Dan Swanö ingehuurd en ook dat is te horen.Lees verder ›

Zesenzeventig minuten lang tovert Sphere gewichtsloze, trance black metal uit zijn deepspacehoed. Langdurige, hypnotiserende, uitgestrekte spanningsbogen met ijzig gitaarwerk, snel pulserende computerdrums, kille vrouwelijke blackmetalscreams, ruimte ambient, akoestische intermezzi en andere methodes die de oneindigheid van het heelal trachten te vertalen in muziek. Pi, priemgetallen en andere mathematische magie worden gebruikt ter ondersteuning van de mystieke aantrekkingskracht van alles rondom ons, met een grimmige gloed.Lees verder ›

Als ik deze plaat in de vertaalmachine gooi dan komt er als titel Een huis op Zes Planken uit. Of het klopt weet ik niet, wat ik wet weet is dat dit een bijzonder smerig, met haken en ogen in elkaar gezet stuk punkass black metal is met hooligan-brutaliteit en een obligatoire kwak zure Russische room en een niveau van rauwheid genaamd bleu. Schreeuwlelijke katharsis waarbij de planten in de opnamekamer meteen bruin worden, omwille van de piepende en gillende gitaren, het lijkt wel een plattelandsorgie in Siberië waarbij men vergeten is antivries toe te voegen aan het glijmiddel.Lees verder ›

Achter Carved In Stone schuilt de Duitse Ilona “Swawa” Jeschke. Deze dame heeft wat ervaring in de metalwereld (momenteel maakt ze deel uit van het mij onbekende Taunusheim) en brengt met dit Wafts Of Mist & The Forgotten Belief haar vierde soloalbum uit. Ze staat in voor alle instrumenten en zang en brengt ons mystieke folk met een stevige songwriter-insteek. Lees verder ›