Headlines

Alfahanne is een Zweedse darkmetalband die invloeden van punk en black metal weet te fuseren. Blijkbaar zijn we op de redactie van Zware Metalen niet helemaal wild van deze band want ik moet al goed zoeken in onze archieven en teruggaan tot het gezegende jaar 2013 om een schrijven te vinden over het toenmalige album, Alfapokalyps. Dit Vår Tid Är Nu is album nummer vijf en brengt hen terug naar het Dark Essence label. De vijf heren hebben er een heel arsenaal aan gasten bijgesleurd. Ik noem ze even op: Nattefrost van Carpatian Forest, Spellgoth van Horna, Nattfursth van Sorhin en Doedsadmiral van Nordjevel. Dan heb je volgens mij ingrediënten voor een explosieve cocktail in de blender gestopt. Nu, eerst zien dan geloven, of in ons geval: eerst horen, dan geloven.Lees verder ›

Het vorige plaatje, F.O.A.D.I.F, van het Japanse Bafomet vond ik al een vies, vuil, vettig en ranzig plaatje. Of dit nieuwste blinkende draaiding met de titel Baptized In Goat Blood dezelfde stempel krijgt opgedrukt is me nog niet helemaal duidelijk, maar ik verwacht eigenlijk niks anders van deze heavymetalmaniacs met een blackmetaljasje. Ook nu weer levert het Zweedse Iron Fist Productions het geheel op fysieke wijze af. Je mag het gerust bijzonder noemen als je kijkt in wat voor tijdgeest we leven.Lees verder ›

In meer Bijbelse tijden heette een aartsengel Gabriël, nu heten ze Søren, Janus en Kenneth, gezamenlijk opgestegen in Denemarken met als schuilnaam: Archangel. Onder het motto “voor elk wat wils” lanceerde de band in 2023 zijn debuutalbum Total Dark Sublime.Lees verder ›

Zwielicht is een band die u niet moet verwarren met het eveneens Duitse Das Zwielicht. Laatstgenoemde bevindt zich in de black/ambienthoek qua muzikale richting, terwijl de hier te bespreken muziekstukken wat betreft genre steevast in de blackmetalput blijven hangen. The Aphotic Embrace is het tweede album van de Duitsers, na het in 2014 verschenen debuut With Love from Sinister. Helaas is die plaat onder de radar gebleven, waardoor het tweede volwaardige wapenfeit de eerste recensie op Zware Metalen krijgt. Buiten het feit dat de promo wat spaarzame info geeft over de historie en het ontstaan van de band, krijgen we geen aanwijzingen met betrekking tot de gekozen muzikale richting. Tja, black metal, maar u weet: dat kan van alles betekenen anno 2024. Het best beginnen we maar gewoon met luisteren naar dit The Aphotic Embrace om zo één en ander te duiden, dacht ik zo.Lees verder ›

Ah zalig! Weer een duo met een nieuwe plaat, zo aan het begin van 2024. Deze twee gasten uit Dallas, Amerika maken samen een potje experimentele post-black, grindcore en hardcore in één muzikale formule. De band is op Zware Metalen geenszins onbesproken gebleven. Voor uw gemak voeg ik daarom de volgende links toe Stagnant Perceptions, Sublimation Therapy,The Overwatch, Cara Neir / Venowl – Split, Perpetual Despair Is The Human Condition, Caïna / Cara Neir – Split. Soms dan voel ik gewoon aan mijn water (of aan mijn kloten) dat ik een bepaalde band of album moet gaan luisteren. Dat was zeker het geval bij dit Cara Neir, waarbij de titel van het album Portals to a Better, Dead World mij naast de muzikale omschrijving snel over de streep trok. Tsja en luisteren doe ik niet alleen, er moet natuurlijk ook geschreven worden! En aldus geschiedde...Lees verder ›

Spiritual Deception bestaat uit een kwartet dat death metal geschoeid op de Italiaanse leest in elkaar flanst. Volgens de bijgesloten promo op atmosferische wijze, maar wel met hints uit de technische en brutale scene. En natuurlijk denken we dan al snel aan de landgenoten van Fleshgod Apocalypse.Lees verder ›

Geen idee of deze muziek enkel geschikt is voor satanisten. Ik waag mij er in ieder geval aan, aangezien de omschrijving sludge en doom is, met muzikale invloeden van bands als Electric Wizard, Black Sabbath, Earth en Sunn. Onder de streep maakt enkel één entiteit onder dezelfde naam als de bandnaam deze muziek en neemt hiervoor een bas en gitaar ter hand. Zodoende krijgen we een manifestatie van griezelige soundscapes en dreunende instrumentatie te horen tijdens dit Church Music for Satanists van The Sorrow Of Being Immaculate.Lees verder ›

Het internationale collectief Bipolar Architecture, bestaande uit Duitse en Turkse bandleden, bracht in 2022 het debuut Depressionland uit. Zover ik kan nagaan bereikte deze debuutplaat de burelen van Zware Metalen niet. En ook uw redacteur van dienst moet het doen met de muziek die te horen is op de tweede worp naar glorie die de naam Metaphysicize heeft meegekregen. Volgens de promo een verderzetting van het debuut, dat vooral nog meer de diepte in gaat. We gaan als het ware de dieperik in om met de energetische lading van het debuut als brandstof naar nog grotere hoogte te stijgen op kwalitatief gebied, aldus de promo. Tja, voor mij lastig om te beoordelen natuurlijk in hoeverre dit nu waar is gemaakt. Maar na enkele luisterbeurten is het voor mij volstrekt evident dat ik ook het debuutalbum rondjes ga laten draaien, om zo tot een vergelijk te komen. Ik ga het niet onder stoelen of banken steken vandaag, Metaphysicize is een waanzinnig album, waarvan ik al in de decembermaand kon genieten. Zodoende laat de muziek die de heren maken mij maar moeilijk los.Lees verder ›

Soms dan ben ik mijn collega-redacteuren dankbaar, of anderszins erkentelijk vanwege een bepaalde inspanning, extra tip, beschouwing of iets van dien aard. Zij brengen mij wat extra's bij aangaande muzikale uitspattingen over de bij mij nog onbekende bands. Ik hoop die dienst aan het lezerspubliek op mijn beurt dan ook weer door te geven. Voor wat het waard is. Maar vandaag is er een andere reden waarom ik mijn collega's extra apprecieer. En dat is wel het feit dat er van Hulder al diverse recensies zijn verschenen met een uiteenzetting voor wat betreft de historie en de klanken van deze band.Lees verder ›

Een van de meest memorabele optredens van Helldorado 2018 was zonder twijfel dat van het Italiaanse duo The Devils. Vanuit het podium, dat tevens diende als boksring, vulden zij de zaal met een gore dosis rock ’n roll die uit zijn voegen barstte van de bronstigheid. Deze geiligheid werd nog versterkt door het feit dat ze optraden gekleed in lederen priester- en nonnenkostuums.Lees verder ›

Seltsame Erden, een Duits trio, brengt via het Mexicaanse Chaos Records de eerste plaat Gedankentempeln uit. Bijzonder kan je dat volgens mij wel noemen. De drie heren steken zo maar de plas over en leggen hun lot in de handen van een label ver van hun uitvalsbasis. Kan geen kwaad natuurlijk want zie hier, uw geliefde webstek is erin geslaagd zijn hand te leggen op de erg verzorgde promo van dit blinkende ronddraaiende hebbeding.Lees verder ›

Een regen van kots is misschien wel de minst smakelijke soort regen. De man achter Drunk Thrasher, ene Instigator, weet er alles van. Hij heeft er zelfs de naam van zijn EP aan gewijd. Op deze plaat doopt hij zijn luisteraars in een braaksel dat hij Primitive Alcoholic Necro Thrash Metal heeft genoemd. Doe uw paraplu alvast maar open, want dit gaat spetteren.Lees verder ›

Komt deze band nu uit Portugal of niet? Ik beschik immers ook over informatie dat het om een internationaal gezelschap zou gaan met vertakkingen in Griekenland, Turkije en inderdaad Portugal. Tja, wie zal het me zeggen waar dit Azzaya gehuisvest is? Volgens de Portugese platenboer Prophetical Productions is het Portugal. Wel dan zijn we klaar. Of toch niet? Zijn er nog onduidelijkheden? Voor I Begin, want zo heet de tweede plaat van deze band, trommelde bandbrein Gabriel Resende Warmann twee collega's gitaristen op voor wat sessiewerk. Zijn dat ook de gozers op de meegeleverde bandfoto? Het zou zo maar kunnen. Iets wat wel duidelijk is, is de muziekstijl van deze band en misschien moet ik dan ook maar gewoon van daaruit vertrekken.Lees verder ›

MooM kwam ik een jaar of twee geleden op het spoor tijdens een kansloze avondsessie op YouTube. Je kent het ongetwijfeld: liggend als een aardappelzak op de bank zonder enkele missie gewoon lukraak wat muziekvideo's aanklikken en je laten leiden door het algoritme dat altijd naadloos lijkt aan te sluiten bij je wansmaak. Zo begon ik bij Nickelback (standaard vertrekpunt), zat ik twee pilsjes later te kijken naar een Metallica drumcover gespeeld met dildo's en kwam ik vervolgens uit bij het altijd vermakelijke kanaal van het Tsjechische grindcorefestival Obscene Extreme. Aldaar zag ik een gaaf optreden van het Israëlische MooM dat mij dermate bijgebleven is, dat de naam anno 2024 meteen een belletje deed rinkelen. Sludgy fastcore / powerviolence mét een vocaliste, gemaakt door een band uit fucking Israel? Hoe stoer wil je het hebben dan!Lees verder ›