Kardashev – Alunea

Geschreven door op 13-05-2025 om 18:55.

Kardashev brengt ons het nieuwste hoofdstuk in het eigen gecreëerde deathgaze-genre. Met recht mag het een hoofdstuk genoemd worden, aangezien deze Amerikaanse formatie niet louter muziek maakt, maar dit in verhaalvorm op de toehoorder wenst over te brengen. Dat kwam eerder al tot grote schoonheid naar voren op de voorgaande langspeler Liminal Rite. Ditmaal sluit het verhaal echter aan op de gebeurtenissen van The Almanac, een EP die al veel eerder in 2017 verscheen. Hiermee grijpt de band dus terug naar het verleden. Vinden we hiermee ook op het muzikale vlak een ode aan de vervlogen tijden of zet de band wederom een stap in een nieuwe richting?

Met zeer grote verwachtingen wordt dan ook voor het eerst op de startknop gedrukt. Enerzijds vanwege de sterke discografie (we noemden al Liminal Rite, maar ook The Baring Of Shadows moet genoemd worden), maar toch zeker ook vanwege de eerste single Reunion, die een sterke indruk wist achter te laten. Dat nummer heeft al een tijdje op repeat gestaan en als dat een voorbode is voor de rest van het album, dan kunnen we ons opmaken voor jaarlijstmateriaal. Wat direct opvalt is dat de muzikale omlijsting onmiddellijk herkenbaar als Kardashev naar voren komt. Een wijziging ligt wel in de prominentie van de death(core) ten opzichte van de gaze. De dromerige atmosfeer wordt minder prominent en uitgesponnen ingezet, wat ten faveure komt van meer progressieve deathmetalinvloeden. Daarmee verliest de muziek iets van de dynamiek, die Kardashev op voorgaand materiaal juist het kenmerkende geluid meegaf. Dit zorgt ervoor dat het geheel een meer generieke uitwerking heeft.

Overigens is er nog steeds dynamiek genoeg, in de eerste plaats door boegbeeld Mark Garrett. Hij gromt, krijst, buldert en schreeuwt als vanouds en legt daar heel zijn ziel en zaligheid in, net als de gevoelige heldere vocalen. Naast zijn werk als muzikant, is de beste man ook druk bezig als zangcoach via zijn eigen platform Kardavox Academy (kijk ook even naar zijn YouTube kanaal voor onwijs leuke reviews en analyses van extreme vocalen). Af en toe worden alle technieken echter dermate in afwisseling door elkaar gebruikt (het lijkt haast een wedstrijd om de meeste vocale stijlen te gebruiken) dat de balans wat doorslaat. Daarnaast wordt op sommige plekken op het album ook nog eens gebruik gemaakt van een eigen ontwikkelde taal, waardoor de vocale invulling nog meer aandacht naar zich toetrekt. Iets wat in dit geval meer afleidt dan goed doet.

Na een eerste luisterbeurt overheerst een gevoel van lichte teleurstelling. De verschuiving naar meer progressieve death metal lijkt in eerste instantie een keuze die de onderscheidende factor van Kardashev toch grotendeels teniet doet. Het kost wat extra luisterbeurten om ook de schoonheid door die initiële negatieve gevoelens heen te horen. Want ook die zijn ontegenzeggelijk aanwezig. Het eerder genoemde Reunion is zonder meer fantastisch. We zouden dit als ‘’klassiek Kardashev’’ kunnen bestempelen, met een ultieme symbiose tussen knetterend brute deathcore en dromerige atmosferen. Dit komt in de buurt van Snow-Sleep van The Baring Of Shadows, maar kan hier toch net niet aan tippen. Verder is de start van Edge Of Forever ongenadig bruut, waar het vervolg helaas niet helemaal kan volgen op de sterke opening. We Could Fold The Stars is een nummer waar alle ideeën van dit Amerikaanse viertal echter perfect worden uitgevoerd. Bruutheid, atmosferische vrijheid en zoete melancholie werken heerlijk samen. Daar tegenover staan echter ook nummers als A Precipice. A Door., Speak Silence en Truth To Form die door hun generieke karakter het album niet naar het volgende niveau brengen. Daarbij is de afsluiter Below Sun & Soil ook nog eens te langdradig en dat geeft het album een bitterzoete afdronk.

Die eerste teleurstelling te boven kan ik stellen dat Kardashev toch een zeer prettig in het gehoor liggende plaat heeft uitgebracht met dit Alunea. Met momenten komt de exceptionele klasse van deze Amerikanen dan ook ferm naar boven borrelen. Een slechte score zou dan ook zeker niet terecht zijn. We hebben hier immers nog steeds te maken met een groep begenadigde muzikanten. Stilistische keuzes zorgen er echter voor dat de onderscheidende factor van dit Alunea een stuk lager ligt dan op voorgaand werk.

Score:

79/100

Label:

Metal Blade Records, 2025

Tracklisting:

  1. A Precipice. A Door.
  2. Reunion
  3. Seed Of The Night
  4. Speak Silence
  5. Truth To Form
  6. Edge Of Forever
  7. We Could Fold The Stars
  8. Below Sun & Soil

Line-up:

  • Mark Garrett – Zang
  • Nico Mirolla – Gitaar
  • Alex Rieth – Basgitaar
  • Sean Lang – Drums

Links: