Headlines

Shining, de band van niemand minder dan Niklas Kvarforth, vond het nog eens tijd om in het verleden te gaan duiken, graven en grabbelen. Ze kwamen terecht bij de opnames uit 2011 de zogenaamde 8 1/2 I Vaket Tillstånd Feberdrömmar release. Dit Feberdrömmar (Del Ett) is zoals geschreven het eerste deel van een heruitgave die zou moeten bestaan uit twee delen. Door het graven in de stoffige oude doos zijn er nog meer elementen terug gevonden en werd beslist het toch anders te doen. Deel twee zou ergens in 2025 moeten uitkomen als ik goed kan volgen.Lees verder ›

Dubbel zo verpletterend. Dubbel zo verwoestend. Dubbel zo extreem. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een zwaar geanticipeerde, nieuwe plaat die simpelweg vraagt om van meer dan één kant bekeken te worden. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het gouden lot in handen krijgt. Deze keer behandelen we The Suns Of Perdition IV: To Shadow Zion van Panzerfaust. Joris (favoriete genre: black) en Marleen (favoriete genre: black) zijn deze keer de gelukkigen.Lees verder ›

Codex Tenebris, het derde studioalbum van Oldd Wvrms, haalde eind 2019 nog het zilver in mijn persoonlijke jaarlijst, na Blut Aus Nords geniale Hallucigen. Vreemd eigenlijk, want met uitzondering van My Dying Bride luister ik eerder zelden naar doom metal en al helemaal niet naar sludge. Waarom ik dan precies bij Codex Tenebris ben uitgekomen voor een recensie weet ik eerlijk gezegd ook niet meer (misschien omdat het een Belgische band is?), maar dat het een openbaring was herinner ik me nog zeer goed. Alles aan dat vorige album zat precies goed: de sfeer, de opbouw van de nummers, het geluid én het artwork. Het vormde allemaal een prachtig coherent, organisch geheel. Codex Tenebris was een symbiose tussen warme, occulte, melodische sludge en glasheldere, boeiende post-metal. Hier was duidelijk heel goed over nagedacht en de manier waarop de nummers waren opgebouwd was gewoon geniaal. Ik was op slag fan.Lees verder ›

Vananidr's In Silence Descent is intussen alweer plaat nummer vijf. Deze Zweedse band die voorheen onder verschillende andere bandnamen opereerde, waaronder Hydra, heeft nu toch al een poosje vaste grond gevonden. Vorige plaat Beneath The Mold nam ik eveneens onder de loep; daarop was een band te horen die echt wel weet hoe goede melodische black metal moet klinken. Niet moeilijk natuurlijk als je kijkt naar de line-up vol oudgedienden van bekende en minder bekende bands.Lees verder ›

Het duurde ongeveer dertig jaar voordat het Zweedse Toxaemia - in 1989 opgericht en in 1991 van de aardkloot verdwenen - zijn best wel gesmaakte deathdebuut Where Paths Divide uitbracht. Dan is de vier jaar die de band nodig had om met opvolger Rejected Souls Of Kerberus op de proppen te komen, natuurlijk maar een oogwenk.Lees verder ›

Wat te doen als band zodra één van je leden komt te overlijden? Stoppen of doorgaan? Die vraag werd voor Linkin Park in 2017 realiteit nadat boegbeeld Chester Bennington uit het leven stapte, vrij kort na het uitbrengen van One More Light. Daarmee liet hij een groot gat achter op veel vlakken, muzikaal omdat de band samen met onder andere Korn en Slipknot uiteraard aan de wieg van de lichting nu-metal in de jaren 2000 stond. Groot was de blijdschap bij velen toen Linkin Park begin september van dit jaar aankondigde dat het zichzelf had versterkt met Emily Armstrong als zangeres en drummer Colin Brittain.Lees verder ›

Kyrck Productions & Armour is toch een bijzonder eigenaardige naam voor een label. Nu, als dat label kwaliteitsvolle releases uitbrengt dan hoor je mij alvast niet klagen. Één van de laatste platen die kwamen via dit label, bleek die van de cultband Limbonic Art te zijn. Maar vrolijk werd ik niet van die erg middelmatige release. Dit Aptorian Demon brengt zijn nieuwe er ook op uit. Het is een Noors gezelschap opgericht door niemand minder dan Storhetsvanviddets Mester dat zich ook beroept op de kennis en kunde van twee andere ongure trawanten, genaamd K en KK  die we kennen we van het meesterlijke Gjendød.Lees verder ›

De prijs voor minst-originele bandnaam gaat deze maand naar het Amerikaanse Laceration. Alleen al op dat continent zijn of waren er de afgelopen jaren een stuk of vijf bands met dezelfde bandnaam actief. Gelukkig wordt een band bij Zware Metalen niet alleen op originaliteit van de bandnaam beoordeeld en draait het nog altijd om de muziek. Is die dan wel origineel? Nee. Is dat erg? Ook niet.Lees verder ›

Moriah Rose Pereira, beter bekend als Poppy, is dit jaar al toe aan langspeler nummer zes. Ik moet zeggen dat ik een paar treinen gemist heb, maar I Disagree uit 2020 was op een vreemde manier ergens blijven plakken. Als collega Alfvoet ergens meer dan vijf alinea's over schrijft en dan nog verstrikt geraakt in een genremix, dan is het gewoon de moeite om het te proberen. Aldus baande de aanstekelijke mix van pop en metal, met heel wat gewaagde uithalen naar andere genres een weg in mijn brein.Lees verder ›

Dubbel zo progressief, dubbel zo gelaagd, dubbel zoveel grunts. Dat is onze rubriek Dubbel Zo Zwaar. Een nieuwe, zeer conceptuele, ingenieuze plaat, die simpelweg schreeuwt om van meer dan één kant bekeken te worden. Al was het maar omdat er zo ontzettend veel gebeurt op het album. Daarnaast zouden de redacteuren elkaar de tent uitvechten om te bepalen wie uiteindelijk het laatste testament in handen krijgt. MrJingles (favoriete genre: death met alle mogelijke voorzetsels, met een extra voorliefde voor progressieve varianten) en Michiel Hoogkamer (favoriete genre: teveel om op te noemen, gaat van Prince tot Napalm Death) zijn deze keer de gelukkigen. Dit keer bespreken we The Last Will And Testament van Opeth.Lees verder ›

Het is altijd interessant te weten waar een band en meer in het bijzonder een blackmetalband zijn wortels, zijn roots heeft. Dit Svartfjell, ook al klinkt het zo niet, is afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk, meer nog de brede regio rond Exeter als ik juist ben. Meer precies kent de band, en met name zijn grondlegger Hearne, zijn oorsprong in Blackdown Hills. I, The Destroyer is werkstuk nummer één en vervat maar liefst acht hoofdstukken. Thematisch wordt er gewerkt rond de vele schrijfsels van onze gezamenlijke vriend Friedrich Nietzsche. Het zal dit muzikale epos wel wat diepgang geven me dunkt.Lees verder ›

Brutaal doodsmetaal, maar niet in eigen moerstaal. Wat dan? Bleedskin voor je kanis! Uit België komt dit drietal je namelijk even wakker schudden met zijn in eigen beheer uitgebrachte, nieuwe plaat genaamd Homicidal Therapy. Sinds kort is de band weer in zijn oorspronkelijke bezetting, hoewel huidig drummer Logan voorheen de rol van gitarist in de band had. Er heeft dus een kleine stoelendans plaatsgevonden sinds de start halverwege 2016 en dan specifiek op de positie achter de drums.Lees verder ›