De muzikale maalstroom van Blood Incantation in TivoliVredenburg

Een deathmetalband verkoopt de grote Ronda-zaal van TivoliVredenburg uit. Tweeduizend bezoekers hebben een kaartje. Ik herhaal: ‘Een deathmetalband verkoopt de grote Ronda-zaal van TivoliVredenburg uit’. Klinkt het onwaarschijnlijk? Dan gaan we er nog even overheen: Een deathmetalband verkoopt de grote Ronda-zaal van TivoliVredenburg uit en geeft een dag later een extra concert in de Pandora-zaal voor nog eens 650 man. Ook uitverkocht. De band in kwestie kan er natuurlijk maar één zijn: Blood Incantation, dat met Absolute Elswhere de beste plaat van 2024 afleverde. Remco Faasen moest het fenomeen van dichtbij aanschouwen, Frido Stolte leverde de foto’s.

Hoe sterk Blood Incantation ook is, een voorprogramma kiezen kunnen de Amerikanen niet. In eigen land namen ze Midwife mee: een soort experimental popproject. Europa moet het doen met Minami Deutsch: een Japans gezelschap dat krautrock mixt met synthesizerklanken of iets dergelijks. Uw redacteur betitelde de muziek van het gezelschap als ‘onzwaar’ en daarmee niet geschikt voor Zware Metalen. Uw fotograaf schoot echter braaf zijn plaatjes en daarom hieronder een selectie van hetgeen voor zijn lens verscheen:

Twee enorme obelisken, voorzien van hiëroglyfen, vullen aan weerszijden het podium van Blood Incantation en daartussenin weerklinkt al snel die even aparte als pakkende combinatie van dromerige, spacey klanken, waarbij op de juiste momenten het gaspedaal diep wordt ingetrapt en de droom ruw wordt verstoord door de muzikale variant van grondwerkbedrijf BI en partners uit Denver, Colorado, Verenigde Staten. Voorman Paul Riedl gaat ons met zijn magistrale oergrunt voor in het deathmetalspektakel dat volgt.

Het is de combinatie van psychedelische stukken en woest beukwerk die live net zo weet te pakken als op plaat en van een concert van Blood Incantation een totaalervaring maakt. Wat helpt is dat de band vanavond de laatste plaat integraal speelt, dus inclusief het uitgebreide percussiewerk van drummer Isaac Faulk, die ook nog eens zijn gong heeft meegenomen. Blood Incantation legt een warme deken over de zaal en blijft de volle aandacht claimen. Er staat maar vijf man op het podium (inclusief toetsenist: complimenten aan de band om ook dat deel van de muziek live te brengen), maar het lijken er wel vijfentwintig, zo alomtegenwoordig klinkt het geluid. Zo massaal, maar ook zo gevoelig: de korte en kalme solo’s van gitarist Morris Kolontyrsky over de blastbeats zouden bij een meer traditionele deathmetalband totaal wegvallen, maar bij Blood Incantation past het wonderwel in het brute geweld dat de overige bandleden publiceren. Gevoelig is trouwens niet eens het juiste woord voor deze band… Schoon, op z’n Vlaams: dat past beter.

Alles wat Blood Incantation doet past perfect en de band trekt er een bijzonder breed publiek mee: als ik zo om me heen kijk hebben niet alle 2650 man die twee dagen naar Utrecht komen death metal door de aderen stromen. Blijkbaar is Blood Incantation zo’n band die ook niet-die hard metalfans weet te boeien. Zoals bijvoorbeeld de Engelssprekende man in wit shirt en schoudertasje die bij binnenkomst achter mij zit en mij min of meer sommeert ergens anders te staan (?) omdat ik te laat ben (??) en hij het niet kan zien. En dat terwijl Ronda toch echt… even kijken… nul zitplaatsen telt. Na de tweede sommatie vertel ik ‘m dat ik ‘m ga negeren, want Blood Incantation trekt me weer mee voor een doorstart van hun reis door de kosmos en ik wil Aards geneuzel graag even achter me laten. Het werkt: ik betrap mezelf er minuten later op ademloos te hebben staan kijken en luisteren naar deze band waar geen ontsnappen aan is, deze band die je gevangen houdt in een oneindig labyrint waaruit ontsnappen alleen mogelijk is als de heren dat willen.

Zoals wanneer Absolute Elswhere volledig is gespeeld. We krijgen daarna nog Inner Paths (to Outer Space) van het ook al niet kinderachtige tweede album Hidden History of the Human Race, maar de échte wil om er nog iets van te maken lijkt weg. Na een synthsolo keert het sloopbedrijf nog wel een keer terug voor toegift Obliquity of the Ecliptic, om de aanwezigen nog één keer in de heerlijke maalstroom van een muzikale geweldexplosie te trekken. Maar met krap vijf kwartier op de klok is het dan definitief tijd om te verdwijnen. Raar: als je één van de grootste concertzalen van Nederland uitverkoopt zou je meer mogen geven, maar dat neemt niet weg dat Blood Incantation op de eerste van twee dagen Utrecht simpelweg een intense beleving was.