Fentanyl is een pijnstiller die qua werking wel wat weg heeft van morfine, maar vele malen sterker is. Artsen kunnen het voorschrijven als iemand erg veel pijn heeft. Zo wordt het gebruikt als een sterk werkende pijnstiller tijdens operaties. Omdat fentanyl gemakkelijk verslaving in de hand werkt en zeer schadelijk voor de gezondheid kan zijn (duh, bij oneigenlijk gebruik mogelijk dodelijk!), tref je het in Nederland aan op lijst één van de Opiumwet. Hoewel het als medicijn bestemd is, wordt het ook als drugs gebruikt.
Heeft de Braziliaanse deathmetalband Escarnium er de nodige ervaring mee? Het intro van hun vierde album Inexorable Entropy is er in elk geval geheel aan gewijd. Het hoe en waarom van deze bezwerende woorden ontgaat me, maar het moet gezegd: de huiveringwekkende, beduchte boodschap schept een intrigerend intro, dat volledig de aandacht trekt. Lees maar even mee:
“Pure fentanyl is fire. … It feels like something slowly, like, just pulling your life force out of you, and then you get tunnel vision, starts getting smaller and smaller. And around this tunnel, there is darkness, right? And it gets smaller and smaller and smaller and closes, and you’re dead. … You have a flatline, no heartbeat… Dead.” (“Pure fentanyl is vuur. … Het voelt alsof iets langzaam je levenskracht uit je trekt, en dan krijg je een tunnelvisie, het wordt kleiner en kleiner. En rond deze tunnel is het donker, toch? En het wordt kleiner en kleiner en kleiner en sluit zich, en je bent dood. … Je hebt een vlakke lijn, geen hartslag… Dood.”). Daarnaast is het een doortastende voorbode van het brute vervolg dat je te wachten staat.
De niets ontziende, door blastbeats gedreven, brute death metal van het uit Brazilië afkomstige Escarnium bevat excentrieke, snelle riffs, gelaagde gitaarlijnen en een bijtend tempo, die samen een diepgewortelde, vileine bruutheid creëren. De snauwerige keelklanken van Elian zijn bijtend, duister en venijnig en brengen een dreigende, macabere sfeer met zich mee. Nummers als Relentless Katabasis, het titelnummer Inexorable Entropy, The Heritage en Pyroscene’s Might bevatten een verpletterende kracht. Deze ongezouten wreedheid is niet alleen gezichtsbepalend voor het album, het bepaalt ook een groot stuk de aantrekkelijkheid. Dat is: als je het niet erg vindt de nodige muzikale, nihilistische furiositeit over je uitgestort te krijgen.
Door zowel de speelduur van het album (iets meer dan een half uur) en de lengte van de nummers (gemiddeld rond de vier minuten) relatief kort te houden, weet het viertal te voorkomen dat je als luisteraar volledig murw wordt gebeukt door de massieve kracht van de nummers en dat de vermoeidheid dit te beluisteren snel zou toeslaan. Toch kennen de composities niet alleen een rechtlijnige uitmonstering. Verbeten, hoge snelheden worden op enkele spaarzame, zorgvuldig aangebrachte momenten verfijnd onderbroken (Cancerous Abyss, Inexorable Entropy). Deze geraffineerde interrupties brengen niet alleen net even wat meer complexiteit aan, maar brengen ook een verfijnd randje gevoeligheid met zich mee. Iets wat ervoor zorgt dat naast de muzikale, exorbitante en onbesuisde grimmigheid er ook ruimte is om even naar adem te happen. Overbodig om te zeggen dat na zo een moment het viertal vervolgens weer net zo makkelijk allesvernietigend en met tomeloze energie accelereert? Vlak voor het einde van het album gooit het viertal er nog een ietwat mystiek intermezzo, het instrumentale Ashen Path, tussen, waarna het hardhandige slotakkoord Pyroscene’s Might het album bruusk afrondt.
Score:
84/100
Label:
Everlasting Spew Records, 2025
Tracklisting:
- Fentanyl
- Relentless Katabasis
- Cancerous Abyss
- Inexorable Entropy
- The Heritage
- Revulsion Of Carbon
- Through The Depths Of The 12th Gate
- Ashen Path
- Pyroscene’s Might
Line-up:
- Nestor Carrera – Drums
- Gabriel Dantas – Basgitaar
- Victor Elian – Vocalen, gitaar
- Alex Hahn – Gitaar
Links: