Headlines

Ooit van Gut gehoord? Ik mag het hopen. Samen met het Nederlandse Rompeprop (ik wil ook Last Days of Humanity vernoemen) en Gut's landgenoten Cock & Ball Torture stampten ze de pornogrind uit de grond ergens begin de jaren negentig, gevolgd door een meute Tsjechische vetzakken. Een pak splits en obscure uitgaves maakten van Gut een cultband. Tussen 1995 en 2005 was het bijzonder stil rond Gut, tot The Cumback verscheen. Daarna opnieuw stil en nu is er Disciples of Smut. De verwachtingen liggen hoog.Lees verder ›

In 2017 konden we nog genieten van het laatste werk dat het uit Nederland afkomstige The Charm The Fury uitbracht. Anderhalf jaar later besloot de metalcoreband dat het genoeg was. Niet dat het geluid nu het ei van Columbus was, maar het was prima te versmaden en lag goed in het gehoor. Waarom deze intro bij een Amerikaanse band die toevallig in dezelfde periode is opgericht? Dat is natuurlijk omdat Sharptooth in alle opzichten doet denken aan de melodieuze metalcore van The Charm The Fury. Het gezelschap uit Baltimore zit bij Pure Noise Records in ieder geval op een juiste plek. Transitional Forms is de tweede langspeler van het vijftal dat in 2017 vooral aandacht wist te genereren met de single Fuck You Donald Trump.Lees verder ›

Wat een afzichtelijke hoes heeft Entry op Detriment gekozen! Het is hopen dat die wanstaltige cover geen voorbode is van de muziek is. Entry is nieuw in de wereld van de hardcore punk. In Los Angeles hebben de mannen en dame dit eerste vormsel plechtig vastgelegd op LP. Het heeft slechts een speelduur van vijftien minuten, dus het is amper een debuut te noemen. Een platendeal werd gescoord bij Southern Lord Records. Entry speelt met authenticiteit en integriteit, volgens de band zelf dan. Dat gaan we eens even van dichterbij bekijken. Uitgaande van de bandfoto is het lastig om te bepalen welke kant dit zal opgaan. Vrolijke poppunk ligt nog het dichtst tegen de verwachting aan.Lees verder ›

Laat goede marketing maar over aan The Acacia Strain en Rise Records. De mannen uit Massachusetts - wat een kriem om te typen trouwens - brachten in het tot nu toe verdoemde 2020 tot op heden al vijf singles op de markt. De titels daarvan bestonden louter uit één letter. Wat denk je? Vormen alle letters één woord! Het woord decay vinden we vervolgens weer terug in de titel van het nieuwe wapenfeit genaamd Slow Decay. Om de diehard verzamelaar nog enigszins te verrassen besloot de metalcoreband nog twee nieuwe nummers toe te voegen. Daarmee is album nummer acht een feit.Lees verder ›

Vaak zijn LP’s en cd’s voorzien van een wervende sticker op de hoes. Deze geeft een korte en pakkende omschrijving van de plaat. Soms in combinatie met uitmuntende cijfers uit diverse media. Deze stickers worden geplakt omdat het op veel plekken niet mogelijk is de muziek te beluisteren, of om de haastige mens te overtuigen. Je moet er dan maar van uitgaan dat het “waar” is wat er staat. Zo heeft Excruciation, de nieuwe plaat van Curse the Son, ook een sticker: "The sound of dinosaurs walking the earth". Vrij vertaald: Het beukende geluid van lopende dinosaurussen. Meer niet en dat is ook niet nodig. Vanaf het eerste tot en met het laatste nummer word je met zware riffs om de oren geslagen.Lees verder ›

Gooien met namen als het Noorse Shining, Atheist en Therion maakt een mens nieuwsgierig. The Outsider is een man uit Mexico die met zijn soloproject wat namen uit bovengenoemde bands opgetrommeld heeft om mee vorm te geven aan zijn nieuwe release: From Ancient Gods and Forbidden Books. Het is de derde langspeler en voorlopig doet de man het zonder label. Hopelijk helpen die klinkende namen hem wat, want de experimentele death metal die hij aanreikt gaat toch wel moeilijk binnen.Lees verder ›

Een nieuw symfonisch metalwerkje kan er bij mij steeds wel in en het is interessant om materiaal van aan de andere kant van de wereldbol te beluisteren. Met de inspiratieloze bandnaam Victoria K, vernoemd naar de zangeres, stuurt de band een debuutplaat de wereld in vanuit Australië. Ze tikt daarbij op de schouders van Martin en Sheri uit het eveneens Australische en onbekende Black Like Vengeance, maar laatstgenoemde heeft ook voor wat zanglijnen gezorgd bij Ne Obliviscaris, en die band kennen we natuurlijk wel.Lees verder ›

Het Slowaakse Infer liet, drie jaar na de oprichting, in 2005 voor het eerst van zich horen middels In Cold Being. Daarna volgden nog twee albums en werd het tien jaar stil, op een EP en een split na. Pas dit jaar verscheen album nummer vier: Aeon Of Deathless Blight.Lees verder ›

Na veertien uitgaves is voor het eerst een album van Paysage d'Hiver als langspeler benoemd. Voor het eerst sinds het ontstaan van Paysage d'Hiver in 1997 zal er een score volgen onder een album van Wintherr's Paysage. Wintherr, ook bezieler van Darkspace, is een Zwitser, en heeft zijn hart verloren aan sneeuw en ijs. Met Paysage d'Hiver kanaliseert hij alle emoties en gedachten rond deze thema's, maar ook aangaande kosmische belevingen. Dat resulteert in twee grote muzikale compartimenten, zijnde ambient/geluidsopnames van wintertaferelen enerzijds, rauwe en minimalistische black metal met een hypnotiserende natuur anderzijds.Lees verder ›

Wintherr, de grondlegger van het Zwitserse Paysage D'Hiver, heeft besloten na zeven jaar een nieuw album uit te brengen, een album dat aansluit op het eerdere werk. Een nieuw hoofdstuk is dus geschreven in het verhaal omtrent winterreizen ("Paysage D'Hiver"). Ook nu weer krijgen we lang uitgesponnen erg goed uitgevoerde, erg kille black metal voorgeschoteld. Het is wel een album geworden bestaande uit dertien nummers met een ruime speeltijd. Maar liefst 120 minuten krijg je voor je winterlaarzen geworpen. Een verzameling ijskoude liederen dan weer instrumentaal, kort en ijzig dan weer een volledige song, die veelal aan hoge winterstormsnelheid komt voorbij razen. Gezien de thematiek, beloofd het dus een aartsmoeilijke tocht te worden.Lees verder ›

Als Godspeed You! Black Emperor op Zware Metalen mag staan, dan mag het Franse Hifiklub dat ook. Ondanks het feit dat de band al een stuk of twintig releases heeft verzorgd, kwam de band hier nooit eerder voorbij.Lees verder ›

Als je denkt dat je lastige buren hebt, dan zal je maar eens de onderbuur van Joe Gagliardi zijn. De zwaartekrachten en basfrequenties die hij met Martyr Art door zijn appartement in New York laat zinderen, hebben naar verluidt al acht porseleinkasten, 20 wijnflessen en één hond laten springen. Over de schade die Through Soundwaves Vol. 2 heeft aangericht, bereikten ons nog geen berichten. Lees verder ›

Het geesteskindje van de Italiaan Riccardo Prencipe heeft wat te weinig aandacht gekregen op Zware Metalen. Mogelijk heeft het met de verdelingskanalen te maken van deze band, maar los daarvan is dit altijd een band geweest die wat moeilijk te rijmen valt met het metalgenre. De waarheid ligt wellicht ergens in het midden, maar we proberen het goed te maken met deze bespreking van The Moon is a Dry Bone. Inmiddels de achtste langspeler van deze man en zijn gezelschap. Het is immers niet correct om alles hier op de teller van één persoon te schuiven, er doen aardig wat personen een gastbijdrage en bovendien zijn er wat vaste muzikanten waar de man mee samenwerkt. Er is wel wat veranderd in die vijftien jaar tijd, maar nog steeds is dit nergens zware muziek. Wie het aanbelangt, leest dus verder.Lees verder ›

Je hebt je huiskamer zojuist van een likje pastelblauwe verf voorzien en een fleurige bloemenkrans (uit eigen tuin) in je haren gepast. Het leven kan zo mooi en kleurrijk zijn. Dan komt Vile Creature langs en duwt een bak rauwe wormen zo door je strot. En je vindt het nog lekker ook. Onverwachts? Misschien. Maar een beetje avontuurlijke eter is hier niet vies van.Lees verder ›

Een vulkaan in Berlijn? En een bijna onuitspreekbare bandnaam die vrij vertaald, zwervers-bannelingen-vluchtelingen, zou moeten betekenen. Het belooft alweer een zware bevalling te worden, want op het eerste zicht zie ik helemaal geen verband. Wat we al weten is dat het gaat om een Pools experimentele blackmetalband afkomstig uit Katowice of zo staat het toch aangekondigd.Lees verder ›

Hatseflats! "Disgusting, death metallic hardcore from Tokyo, Japan". Dat zijn de oneliners die je nog eens op tafel kunt gooien tijdens een avond mens-erger-je-niet met je schoonouders. En laat het toeval willen dat het de lading ook nog eens prima dekt. Immortal Nightmare is een zoethoudertje en stond eigenlijk helemaal niet op de planning van deze Japanners, maar je moet iets in deze gekke tijd. Het gelimiteerde schijfje heeft ook maar drie nummers meegekregen: twee opnieuw opgenomen nummers van de split met Moment Of Truth en een ode aan Grave met de cover Into The Grave.Lees verder ›