Static-X – Project Regeneration Vol. 1

Geschreven door op 16-08-2020 om 22:17.

Ieder subgenre heeft zijn toppers. Zelf duik ik liefst in obscure black metal subgenres, maar ook nu metal krijgt zijn kans ten huize Alfvoet. Eén van mijn favoriete bands in het genre was Static-X. “Was”, want Static-X verloor zijn frontman, Wayne Static, aan een cocktail van drugs en alcohol. Het laatste album, Cult of Static, reviewde ik nog in 2009. Helemaal niet het niveau van de knallende industrial nu metal – zelf noemen ze het evil disco – ten tijde van Wisconsin Death Trip en Machine, twee must haves als je het mij vraagt. Ook Cannibal uit 2007 mag er best zijn trouwens. De rest van de band van Wayne Static (die een eigen gat in de ozonlaag veroorzaakte – check zijn haarstijl) was een stuk minder.

Bassist Tony Campos heeft een aantal jaren geleden nog wat nummers gevonden die nooit afgewerkt werden en na wat disputen met ex-bandleden en de introductie van een nieuwe frontman zijn die nummers gedeeltelijk op plaat gezet onder de naam Project Regeneration Vol 1. Die nieuwe frontman heet Xer0 en draagt een masker (ook live) met daarop een beeltenis van Wayne Static. Xer0 is trouwens Edsel Dope (tevens producer van dit album) van de Amerikaanse band Dope. Ook op Project Regeneration Vol 2., dat later nog zal verschijnen, zal hij de microfoon bevolken. Op dit album doet Al Jourgensen (Ministry) ook even mee trouwens, op het laatste nummer. En ja, op de meeste nummers is het gewoon Wayne Static die je hoort, Regeneration is niet zomaar gekozen als titel namelijk…

Persoonlijk hoopte ik op veel industrial en weinig rock. Static-X zal altijd een beukband blijven in mijn ogen en dat mag verlangstukken krijgen. De met beats gevulde intro deed goeds vermoeden. De eerste track – Hollow – stemde me voorzichtig positief. Vrij zemelige en gezapige strofen, maar een stevig refrein met de additionele auditieve electro-opsmuk  die Static-X zo kenmerkte in zijn beginjaren. Worth Dyin For pompt ook ouderwets lekker door, weliswaar op een vrij laag tempo, met hysterische uitlatingen van de originele zanger en aanvullende vocale ondersteuning van de Dope-head. En zo gaat het met de meeste nummers. Vreemd genoeg bevatten de meest opwindende en opgefokte nummers – Terminator Oscillator en Otsego Placebo – geen zanglijnen van Wayne. Trouwens heel fraai dat deze tot leven gebrachte band de “Otsego-traditie” verder zet, de plaats waar de band vandaan komt. Zo heb je een reeks van Otsegolation, Otsego Undead, Otsegolectric, Otsego Amigo, Disco Otsego en nu dus ook Otsego Placebo.

Naast de twee hoogtepunten genaamd Terminator Oscillator en Otsego Placebo zitten er nog voldoende sterke momenten in deze plaat, zoals het naar The Fall (Ministry) ruikende Dead Souls met Al Jourgensen en My Destruction. Althans wanneer je houdt van beukende nu metal met stalen ballen. Ben je meer aan zangerig cyber-nu metal dan kun je eventueel de andere nummers eens raadplegen. Ik kijk alvast uit naar deel twee van deze wedergeboorte.

Score:

81/100

Label:

Otsego Entertainment Group, 2020

Tracklisting:

1. Regeneration
2. Hollow
3. Worth Dyin’ For
4. Terminator Oscillator
5. All These Years
6. Accelerate
7. Bring You Down
8. My Destruction
9. Something of My Own
10. Otsego Placebo
11. Follow
12. Dead Souls

Line-up:

  • Tony Campos – Bas
  • Koichi Fukuda – Gitaar, keyboards
  • Ken Jay – Drums
  • Wayne Static – Keel
  • Xer0 – Gitaar, keel

Link: