Neige Morte – IIII

Geschreven door op 13-08-2020 om 20:21.

Soms vraag je je af: waarom luister ik hier eigenlijk naar? Dat hoeft echter op zich geen bedenking met een negatieve connotatie te zijn. Neem nu Neige Morte. Dit drietal afkomstig uit het Franse Lyon heeft zijn niche gevonden in de smerigste krochten van het blackmetalinstituut. Om even kort door de bocht te gaan is dat ongeveer waar de betonstrook van de war metal en het modderpad van Les Légions Noires elkaar kruisen. Neige Morte gelooft niet in de schoonheid van muziek. Wat deze Fransen sinds conceptie van de band in 2009 creëren kan je enkel maar omschrijven als ondoordringbaar, onsamenhangend, rommelig, demonisch en chaotisch. Rauwe black metal met een knipoog naar noise en andere extremere genres. De band stelt werkelijk alles in het werk om onaangenaam te klinken. Ze maken hiervoor gebruik van onsamenhangende flarden muziek, waarin onder andere statische ruis, brommende bassen, eindeloze herhalingen van minimalistische riffs (drie, vier tonen), industrieel aanvoelend drumwerk en geschifte dissonanten te horen zijn. Even een plaatje van Neige Morte opleggen is dan ook geen ontspannend tijdverdrijf. Mooi is het ook al niet. Fijnzinnig al evenmin. En echt opwindend is het ook al niet allemaal (tenminste niet doorlopend). Waarom wil je hier dan eigenlijk naar luisteren?

Wel, Neige Morte kan je omschrijven als een combinatie van Kunst en Kult, beiden met de grote K. Expressieve kunst om precies te zijn, maar met die compromisloze, minimalistische smerigheid van Les Légions Noires. En van war metal, getuige het ronkende basgeluid. Vooral hun gelijknamige debuutalbum uit 2011 vond ik binnen die context echt een schot in de roos. Neige Morte is echt een blackmetalplaatje dat je eens moet uitproberen. Op iets meer dan een half uurtje krijg je namelijk zoveel indrukken te verwerken dat je achteraf moet bekomen. Maar toch klinkt het voor een onaangenaam album opvallend aangenaam in de oren. Opvolger Bicephaale (2014) haalde in de verste verte dat niveau niet meer, maar gelukkig herpakten de Fransen zich in 2017 met het sterke en zeer extreme Trinnt, waarin nu ook elementen uit death metal werden opgenomen.

Voor een band die extremen opzoekt is hun nieuwste album, dat minimalistisch en anti-conventioneel zoals het hoort gewoon IIII werd gedoopt, jammer genoeg relatief toegankelijk. Waren na Trinnt de extremen opgebruikt? Kon het niet meer? Is er dan sprake van een gebrek aan inspiratie? Ik weet het niet met zekerheid, maar het heeft er alle schijn van dat SA, SG en JG het recept en de ingrediënten van het vorige album wel hebben teruggevonden, maar niet meer lijken te weten hoe ze daar iets smerigs en venijnigs van kunnen maken. Neem nu bijvoorbeeld het derde nummer, Svart Hål. Dat klinkt in het begin snel en rommelig, vervolgens repetitief op het vervelende af en het heeft ook nog eens een traag gedeelte met diepe, logge bassen. Allemaal 100% Neige Morte, maar zelfs na 10 keer luisteren blijft het mat en oppervlakkig. Daarnaast zijn er opvallend veel korte nummers op dit album: van de zeven nummers halen er vier de vier minuten niet. Ook dit kan wijzen op een nijpend gebrek aan inspiratie.

Toch bevat dit album gelukkig ook sterke nummers, die aantonen dat de drie heren toch nog niet helemaal vergeten zijn hoe het hoort. Zo heeft Lämna Inga Spår (Zweeds voor “Laat geen sporen achter”) een aanstekelijke, loodzware (maar opnieuw mateloos repetitieve) cadans die in al zijn minimalistische logheid toch heel stijlvol klinkt. Maar het eenzame hoogtepunt ligt helemaal op het eind. Het titelnummer IIII katapulteert zichzelf uit de statische ruis van het ambient intermezzo Ice Age en verplettert in enkele seconden alle twijfels en kritieken die tijdens de voorgaande nummers de kop opstaken. Nee, dit is geen demonische troep uit de onderwereld, maar de dissonanten en erratische ritmes zuigen je deze keer wel onherroepelijk het nummer in en eindelijk krijg je dat korte maar intense moment van algehele chaos waar je bij Neige Morte toch steeds op hoopt.

Met iets meer dan 27 minuten voelt IIII meer aan als een opgerekte EP dan een volwaardig album, al ligt dat wel wat in de lijn van hun vorige werk. De meeste nummers zijn te kort om een indruk achter te laten en zoals gezegd halen enkel Lämna Inga Spår en IIII het niveau dat Neige Morte ons op hun vorige platen liet horen. Neige Morte zou moeten klinken als iets dat voortgesproten is uit de verwrongen geest van een schizofreen of psychopaat (of beide). Extreem, ziekelijk en morbide dus. Dat heeft dit nieuwe album helemaal niet in zich. Eigenlijk een ontgoocheling dus. Wat mij betreft hoog tijd om te herbronnen en terug te gaan naar de roots (ja, hun debuut blijft toch hun sterkste album), om dan over twee jaar weer te knallen vanuit de diepste krochten van de hel. Vinden ze ooit die heerlijk weerzinwekkende vibe nog terug? When hell freezes over misschien? Wel, laat in dat geval de dode sneeuw maar uit de lucht dwarrelen!

Score:

65/100

Label:

Division Records, 2020

Tracklisting:

  1. The Call
  2. Hlcst
  3. Svart Hål
  4. And Beyond
  5. Lämna Inga Spår
  6. Ice Age
  7. IIII

Line-up:

  • SA – Stem, gitaar
  • SG – Basgitaar
  • JG – Drums

Links: