Headlines

Sinds in 2019 het derde solo-album van Ace Frehley, Anomaly, verscheen weet de originele KISS-gitarist vriend en vijand met enige regelmaat te verbazen door een nieuw album uit te brengen. Space Invader werd door voormalig collega Dirk maar matig ontvangen terwijl ikzelf over Spaceman juist erg goed te spreken was. Het eerste deel van Origins is onbesproken gebleven op onze site. Hoog tijd om dat goed te maken met het tweede deel van het eerbetoon aan de (jeugd-)idolen van de heer Frehley.Lees verder ›

Zoals vele vakantieplannen in dit onstuimige jaar zijn verpulverd, zo worden ook ziel en zaligheid door deze nieuwe uitspatting van Sumac tot stof verbrijzeld. Pak een gin tonic en zet je schrap. Sumac is een band die de afgelopen tijd niet bepaald stil heeft gezeten. Met dit nieuwe album meegerekend, zijn er in de afgelopen vijf jaar maar liefst zes langspelers verschenen. Als we het onszelf even toelaten om interessant over te willen komen, dan kunnen we beginnen met het namedroppen van enkele bands die aan dit genootschap gelieerd zijn. En dat zijn niet de minste: Isis, Old Man Gloom en Russian Circles. Maar laten we ons alstublieft niet verzuipen in de zeeën van naampjes en wie-is-wie’s, maar ons focussen op het album dat voor ons ligt.Lees verder ›

Waar sommige bands tig jaren ploeteren om wat naamsbekendheid op te bouwen, lukt het anderen om in een fractie daarvan te bereiken wat enigszins bij het doel in de buurt zou moeten komen. Het Belgische vijftal van Carnation mag zichzelf onder die laatste groep plaatsen. Niet geheel onterecht overigens, aangezien het debuutalbum Chapel Of Abhorrence uit 2018 ook bovengemiddeld goed was. Shows op het gerenommeerde 70.000 Tons Of Metal, Alcatraz en Damnation Festival zorgden vervolgens helemaal voor volle wind in de zeilen. Met zo'n debuut en kickstart heeft Carnation twee jaar later grote schoenen te vullen en veel liefhebbers van death metal hebben ongetwijfeld uitgekeken naar deze nieuwe langspeler.Lees verder ›

Vanwege mijn radioprogramma ben ik zelf ook regelmatig op zoek naar nieuwe muziek. Ik krijg, evenals vele radiostations, het nodige promotiemateriaal toegestuurd maar natuurlijk heb ik mij daarbij ook altijd laten informeren door webzines zoals ZwareMetalen.com en vele andere websites. Nu is voor de radio iets over een band vertellen heel anders dan erover schrijven. Op de radio moet je doorgaan met praten want je wilt daar geen stilte laten vallen. Schrijven daarentegen kun je op je gemak doen, het keer op keer nalezen en blijven corrigeren tot je artikel naar wens is. Enfin, soms kom je heel toevallig bands tegen die om welke reden dan ook in het oog springen. Dat gold voor mij ook bij de band Bull Elephant.Lees verder ›

Bell Witch kennen we van het uiterst memorabele Mirror Reaper uit 2017. Door het heengaan van één van de collega's weerklonk extreme gevoeligheid op die plaat, waar anders drones op eerder werk regeerden. Het was en is nog steeds een meesterwerk in het genre der funeral doom, zelfs met de eerder melodisch gestemde gitaren en de toegankelijkere composities. Drie jaar later troept Bell Witch samen met Aerial Ruin en een niet alledaagse formule van ambient en funeral doom is het gevolg. Hier was ik wel benieuwd naar.Lees verder ›

Ergens in maart dropte Napalm Records deze plaat op onze redactie. Het betreft een album van Villagers of Ioannina City, maar dan wel eentje die reeds vorig jaar werd uitgebracht. Ik begrijp niet heel goed waarom het label pas zo laat besliste om deze schijf in onze brievenbus te stampen, maar reken maar dat ik deze dolgraag wil bespreken. Age Of Aquarius vond ik namelijk één van de leukere ontdekkingen van het jaar 2019. Dat heeft verschillende redenen en die licht ik uiteraard graag verder toe, maar eerst is het misschien aan te raden om even te schetsen wie deze band is.Lees verder ›

Liefhebbers van (old school) grindcore kennen op het gebied van goede releases tot op heden een mager jaar. Laat staan jonge, aansprekende bands in het genre, want die zijn zo schaars als een Hollandse Nieuwe in de wintermaanden. Gelukkig stuitte ik twee jaar geleden al op het Poolse Hostia, dat met zijn gelijknamige debuutalbum indruk wist te maken. Als een onbemande en op hol geslagen trein raasden de vier onherkenbare rauwdouwers er destijds dertien nummers in tweeëntwintig minuten doorheen. Dat moet sneller kunnen in de toekomst, moeten de ideale schoonzonen hebben gedacht. En zo geschiedde, want daar is Carnivore Carnaval. Het tweede album van dit gezelschap heeft dit keer zeventien tracks gekregen met slechts één minuut meer aan speeltijd dan zijn voorganger. We weten genoeg: broek uit, op je hoofd en moshen maar!Lees verder ›

Zo. Hier zijn we dan met de 43ste release - als ik me niet mis tel - van Vardan. Deze Italiaanse éénmansband bestaat sinds 1997 en de eerste plaat werd in 2004 uitgebracht. De laatste release, als ik dan enkel de full lenghts tel (33 intussen), dateert van 2019, The Wish Of Weeping. De black metal die deze brave man brengt is zo mistroostig, diep droevig en wordt best vergeleken met bands als Xasthur en consorten. Er wordt een duister brouwsel afgeleverd met als belangrijkste ingrediënten de klassieke ijskoude gitaarpartijen en bevriezende keyboardlijnen. De vocalen mag je evenmin vergeten, ze liggen weliswaar wat naar achter in de mix, maar zuigen je zo de dieperik, de afgrond in.Lees verder ›

Neal Morse mag dan onlangs 60 jaar geworden zijn, rustig aan doen is er nog niet bij. Sterker nog, vorig jaar bracht hij met The Neal Morse Band, Flying Colors en onder eigen naam drie studioalbums uit met eigen materiaal.Lees verder ›

Van de Belgradese nazomers naar de Zweedse wintermarathon. Face Off, het atmosferische post-metalproject rond Marija en Stefan Vitasevic is verhuisd naar Stockholm en dat is te horen aan de muziek. Zo klinkt de Machines EP koud, kaal en is er minimale begeleiding.Lees verder ›

Ja! Tijd voor een geschiedenisles. Poccolus, uit Litouwen, maakte een langspeler in 1996 vol pagan black en die sloeg in als een bommetje in het genre. Hammerheart Records bracht het ding uit, zij het niet het Nederlandse Hammerheart Records. Wel een Zuid-Koreaans label met een vreselijk logo (ik heb de release hier liggen en ik ben er nog steeds niet goed van). Poccolus was dan wel in lijn liggend met Noorse blackmetalbands van die tijd - inclusief epische keys en synths - maar het was toch allemaal net iets anders.Lees verder ›

Neofolk uit de Benelux, want we vergeten we vaak dat Luxemburg ook tot ons landentrio behoort. Het aantal releases van het soloproject van Jérôme Reuter, Rome, is eigenlijk niet meer bij te houden. De man heeft een enorme drive en blijft bij Trisol Music Group albums bij de vleet produceren. Dit keer doet hij er een schepje bovenop met enkele welklinkende namen uit de extreme metalwereld.Lees verder ›

Het debuutalbum van Voracious Scourge viel vlak na de vakantie in fysieke vorm op de deurmat. Precies op een moment dat de nazomerdip haar intrede doet: elke dag weer naar het werk, de dagen worden steeds iets korter, langzaamaan plannen maken voor de kerst en de nog steeds geldende COVID-19 maatregelen die ervoor zorgen dat het humeur steeds slechter wordt. In Death is er eigenhandig verantwoordelijk voor dat deze tijd nog enigszins dragelijk is.Lees verder ›