The show must go on, want de sociale voorzieningen in Polen zijn niet de meest vooraanstaande in de wereld. En dus trok Piotr Paweł Wiwczarek, beter bekend als Peter, er weer op uit om met zijn Vader een tour door Europa te doen. In coronatijd, waarvoor hulde. Vrijdag 4 september was er een tussenstop in Amersfoort. Niet in het lokale poppodium Fluor, zoals in maart nog de bedoeling was, maar in theater Flint. Tussen de posters van kleinkunstaars en aankondigingen van klassieke concerten en jazzbijeenkomsten, verzamelden zich nu een horde metalheads die blij waren weer eens internationale muziek van wereldklasse te kunnen aanschouwen.
Gelukkig zijn de theaterfateuils vervangen door rijen meer doorsnee stoelen als om klokslag 20.30 uur een dreigend intro de komst van Mass Worship aangekondigd. ‘Heavy riffs out of the Scandinavian darkness’, zo belooft de band op Facebook. Dat zal dan wel, want het geluid in Flint is zó belabberd dat de snarenplukkers Gustav Eriksson (ook in Brothers of Metal) en Søren Bomand net zo goed aan de koffie hadden kunnen gaan in de foyer. De laaggestemde geluidsbrei gaat door merg en ben en dan brult Claes Nordin er graag overheen zonder dat hij laat horen een memorabele stem te hebben. Het aanbod aan live muziek is schaars en dus zijn de eisen laag en Mass Worship heeft zeker zijn momentjes, maar levert uiteindelijk veel te weinig. Gelukkig trekt het geluid nog wat bij, zodat de hongerige zaal in ieder geval nog iets heeft om naar te luisteren.
Niemand denkt meer aan de Zweden als Ace of Spades de komst van Vader aankondigt. Shock and Awe, ook al de opener van de laatste plaat, komt gelijk schedels verbrijzelen. Als een stel jonge honden die zes maanden opgesloten heeft gezeten gaan de Polen tekeer. ‘Het is beter dan niks,’ constateert Peter droog als hij uitkijkt over de zaal grotendeels zittende toeschouwers die hier en daar een loopje nemen met de regels door met een omweg rennend naar de bar of WC te gaan. Op de klanken van Silent Empire van klassieker De Profundis is het ook erg lekker rennen overigens. Op Come See my Sacrifice van Welcome to the Morbid Reich overigens ook.
Vader beest door. Dat is weliswaar geen werkwoord, maar dat maakt de band er vanavond wel van. Peter heeft Abraham al lang de hand geschud, maar voert de troepen als een dolle aan. Zijn band speelt strakker als een condoom, droger dan de Sahara en meer verbeten dan een pitbull met hondsdolheid. Het Poolse nationale voetbalelftal en de aanstaande Europees kampioen houden het in Amsterdam vooralsnog op een saai gelijkspel, maar op ruim een half uur rijden geven drie Poolse muzikanten en een Engelsman muziekles. Kijk niet raar op als dat hele coronavirus stilletjes in een hoekje gaat zitten huilen zodra de tour van Vader er later deze week opzit. Tegen dit geweld kan een gluiperig pakketje eiwitten uit China niet op.
Het prima Emptiness van het laatste album komt langs. Terwijl Steven Bergwijn in Amsterdam Nederland op voorsprong zet, laat Vader horen waarom de thuisblijvers die geen zin hadden in een avondje theater ongelijk hebben gekregen. Ja, we zitten uit elkaar, maar verder is het genieten. Ook als twee roadies iets zoeken rond het drumstel van James Stewart en gitarist Spider ter opvulling zijn vingervlugge kunstjes mag vertonen.
Het laatste deel van de avond is gereserveerd voor een verzameling krakers met Triumph of Death als persoonlijke favoriet van schrijver dezes. Wings is de snoeiharde afsluiter van de reguliere set, Sothis opent de twee toegiften. Het publiek heeft ondertussen steeds meer genoeg van het zitten en het personeel van Flint krijgt het steeds drukker met het terug naar de stoel brengen headbangende mannen. Zitten bij dit Vader is zo goed als onmogelijk. Gelukkig klinkt na Cold Demons The Imperial March (Darth Vader’s Theme), nemen band en publiek uitgebreid (en zonder afstand te houden) afscheid van elkaar en kan het personeel opgelucht ademhalen. Het kan nog: een internationale band zien in coronatijd. Grote vraag: wie is de volgende?
Datum en locatie
4 september 2020, Flint, Amersfoort