Bell Witch kennen we van het uiterst memorabele Mirror Reaper uit 2017. Door het heengaan van één van de collega’s weerklonk extreme gevoeligheid op die plaat, waar anders drones op eerder werk regeerden. Het was en is nog steeds een meesterwerk in het genre der funeral doom, zelfs met de eerder melodisch gestemde gitaren en de toegankelijkere composities. Drie jaar later troept Bell Witch samen met Aerial Ruin en een niet alledaagse formule van ambient en funeral doom is het gevolg. Hier was ik wel benieuwd naar.
Stygian Bough: Volume I, je kunt er dus van op aan dat er nog een deel of twee zal volgen. Bell Witch en Aerial Ruin lijken het in ieder geval goed te kunnen vinden met elkaar. Er zijn al langer dan vandaag banden tussen de twee en er verschenen eerder al vier nummers en een instrumentaal – akoestisch – nummertje tussendoor, goed voor 64 minuten zwarte droefheid. De drones en bevriende bromgeluiden lijken hier nog meer op de achtergrond beland te zijn, want in de plaats van veel “bassieve” frequenties wordt er nu een uiterst uitgestrekt pallet aan sfeervolle seances aangewend. Heel wat ambient en verhalende dark folk met southern/prairie accenten (waarschijnlijk de invloed van Aerial Ruin) vermengt zich met funeral doom en dat resulteert in epische sludge. Wanneer de cleane gezangen zich opnieuw aandienen gaat het zelfs richting traditionele doom, genre Saint-Vitus. Heel mooi allemaal wanneer je de mentale flexibiliteit van een generalistische doom metal fan hebt en niet vasthoudt aan de kracht van vorig werk van Bell Witch.
Ondergetekende is een fan van vorig materiaal van Bell Witch en is momenteel niet in staat het verlangen naar meer van hetzelfde los te laten. Deze collaboratie is erg mooi en stukken genietbaarder dan ouder materiaal, en op zich is de evolutie van Lounging over Mirror Reaper naar Stygian Bough: Volume I geen verrassing. Bands evolueren en hoeven geen fans te plezieren door dat niet te doen. Ik heb een probleem, Bell Witch en compagnon Aerial Ruin niet. Als dit je eerste kennismaking is met dit “duo”, concentreer je dan vooral op wat je zelf ervaart. Zelf twijfel ik er net iets te veel aan of mijn gematigd enthousiasme zoals gezegd te wijten is aan het gemis van oudere Bell Witch of als dit nieuwe combo effectief een te vrijblijvende mix aan stijlen voortgebracht heeft.
Label:
Profound Lore, 2020
Tracklisting:
1. The Bastard Wind
2. Heaven Torn Low I (The Passage)
3. Heaven Torn Low II (The Toll)
4. Prelude
5. The Unbodied Air
Line-up:
Aerial Ruin
Erik Moggridge – Zang, gitaar
Bell Witch
Dylan Desmond – Bas, keel
Jesse Shreibman – Drums, keel, percussie
Links: