Headlines

Zelden was het schrijven van een review zo makkelijk. Hanging Fortress brengt met Darkness Devours zijn debuut op de markt en de blauwdruk die het vijftal gebruikt is zo eenvoudig als het maar kan zijn. Ook niet heel gek als we bedenken dat de formatie pas twee jaar actief is. Liefhebbers van lompe hardcore en trage death metal gaan hier beslist gading in vinden. Op de een of andere manier heb ik altijd wel een zwak voor een debuut van bands, zo ook bij Hanging Fortress. Van de twee EP's die eerder verschenen, is het materiaal van het meest recente Blood Mountain ook meegenomen naar dit album.Lees verder ›

Het regent of toch niet? In ieder geval start zo de nieuwe en ook meteen de debuutplaat van het Italiaanse Invernoir. Deze heren komen uit Rome. De Italiaans hoofdstad kent ook wel zijn diepdroevige en druilerige plekken, als ik me goed kan herinneren. De vier heren spelen immers geen al te vrolijke noten op deze plaat, The Void And The Unbearable Loss. Hun stijl wordt omschreven als melodische death/doom metal. De eerste thema's voelen meer doom dan death aan, dat kan ik je alvast verklappen.Lees verder ›

Nog eentje die ik niet in de vergetelheid wil doen belanden. Enoid. Band van Bornyhake (Borgne, Pure, ...). Sinds 2005 verantwoordelijk voor zeven albums - nu acht - vol misanthrope black. Franstalig, vol psychische kwesties, voorzien van het prachtige artwork van Maxime Taccardi (wat ben ik gek op die mens zijn kunsten), die speelt met zwart, wit en bloed (letterlijk). Négation du corps, depersonalisatie, disociatie, projectieve identificatie en veel meer van dat.Lees verder ›

Het is weer zo ver: we hebben wederom een nieuwe toevoeging aan de eindeloze lijst van funky bandnamen. Gekke namen als deze zijn meestal weggelegd voor jolige powerpunkers of blowende stonerdoomers. Je zou dan ook verwachten dat we ook vandaag dit soort muziek voorgeschoteld krijgen. Maar neen. We worden namelijk meegenomen naar de hogere sferen van de moderne psychedelica.Lees verder ›

Voor altijd een grote naam in de underground der extreme metal: Master. Eerst uit New York, later uit het dorpje met de onuitspreekbare naam Uherské Hradiště in Tsjechië. De eerste twee albums, Master uit 1990 en On the Seventh Day God Created… Master van een jaar later, mogen gerust onder het kopje ‘Klassiekers’ worden weggeschreven. De grote doorbraak bleef uit, maar bandleider Paul Speckmann trok zich er weinig van aan. Hij is de kar niet alleen altijd blijven trekken, de band blijft er met de regelmaat van de klok albums uitgooien.Lees verder ›

Als je op The Metal Archives kijkt bij Starless Domain dan krijg je info over een drietal waarbij één naam opvalt. Bassist Jon Rosenthal, die live ook dienst gedaan heeft bij Immortal Bird en Ævangelist. De andere namen en bands zeggen me vrij weinig. Starless Domain maakt atmosferische black metal, gevoed met een hele grote dosis ambient. Dit ALMA verscheen al in 2018 en 2019 in eigen beheer. Het Amerikaanse label Aesthetic Death brengt hem nog eens uit. Het album telt één enkel nummer, meteen goed voor de volledige lengte van de plaat, zijnde drie kwartier.Lees verder ›

De Franse groep Furies begon in 2013 als band met alleen maar vrouwen. In 2016 wordt besloten om toch van dat concept af te wijken en worden twee mannelijke gitaristen, één linkshandig en één rechtshandig, gerekruteerd. In 2017 brengt de band een demo uit onder de naam Unleash The Furies, welke de band vooral in eigen land de nodige aandacht oplevert. Nu is er dus een volwaardig debuut album.Lees verder ›

Whitewater is een cross-over/progband uit Groot-Brittannië. Dark Planet is het zesde werkstuk van de twee heren, EP's meegeteld. Bad Elephant Music brengt de plaat uit. Dit is geen zware shit, verre van zelfs, maar als het atmosferisch en progressief is, zijn wij van Zware Metalen er natuurlijk als de kippen bij. Blijkbaar.Lees verder ›

Dit trio uit California maakt swingende old-school death metal sinds het jaar des Heeren 2011. Mortal is het derde werkstuk. Soms ben je laaiend enthousiast over een album, en schrijf je tien kantjes vol. Soms is het de dagdagelijkse 'crap' en ben je binnen een paar zinnen klaar. In dit geval is het Necrot met Mortal. Een kneiterharde deathmetalplaat van de oude school, waar opvallend genoeg weinig over te vertellen valt, behalve dat het kneiterhard is.Lees verder ›

Nu-metal was ooit de populairste jongen van de klas, werd overal op uitgenodigd en ging met iedereen op de foto. Ja Fred Durst, ik ben tegen jou bezig! Het is sindsdien wel bergaf gegaan met het genre. Nu-metal raakte aan lager wal en mensen werden er niet graag meer mee gezien. Ja Fred Durst, ik adresseer opnieuw jou. Tussen alle Limp Bizkits, Papa Roaches en Mudvaynes zat ook een band die luistert naar de naam Sevendust.Lees verder ›

De naam Fit For A King zou bij de liefhebbers van metalcore bekend moeten klinken. Is het niet vanwege de zes albums die de band in zijn dertienjarig bestaan heeft uitgebracht, dan zou het zomaar kunnen zijn dat je de heren vorig jaar aan het werk hebt gezien in het voorprogramma van As I Lay Dying, of tijdens de We Are Stronger Than Before-tour in 2018 met bands als Miss May I en Currents. Het vijftal beweegt zich ook op het nieuwste The Path binnen dezelfde muzikale contreien als deze bands.Lees verder ›

Voor fans van Manowar, Judas Priest en Running Wild. Pak maar in, doe er een strik om en schuif deze kant op! Straight to Hell is het zesde album van de Spaanse band Vhäldemar. De band begon als een wat al te overdreven powermetalband, met vergeetbare muzikale intermezzo's. Geleidelijk kwam een wat meer metalen aanpak.Lees verder ›

Teloch is een bekende naam in de blackmetalwereld. Voluit heet de beste man Morten Bergeton Iversen. De meeste blackmetalmuzikanten hebben er wel een project naast. Dungeon synth, death metal, ambient, folk, dat soort dingen. Teloch is echter een man van guilty pleasures. Met Miami Murder brengt hij onder de moniker Bergeton dark synth uit die gestoeld is op de jaren '80. David Hasselhoff, Blade Runner, dat soort bliepjes en retro-futurisme.Lees verder ›