Whitewater – Dark Planet

Geschreven door op 03-11-2020 om 19:03.

Whitewater is een cross-over/progband uit Groot-Brittannië. Dark Planet is het zesde werkstuk van de twee heren, EP’s meegeteld. Bad Elephant Music brengt de plaat uit. Dit is geen zware shit, verre van zelfs, maar als het atmosferisch en progressief is, zijn wij van Zware Metalen er natuurlijk als de kippen bij. Blijkbaar.

Dit is een heel rustige en atmosferische progplaat. Vocalist Mike Kershaw heeft een heel eigen geluid, een volwassen mannelijk geluid, dat goed past bij de prog in mineur die de band speelt. Op Dark Planet laat hij dit eens goed horen. Het is een ontzettend krachtige song met gerichte, atmosferische pianoakkoorden. Muzikaal vertoont het overeenkomsten met Moby‘s Why Does My Heart Feel So Bad. Het gitaarwerk en de opbouw daarheen slaat in als een bom en met een gelaten precisie komt de song tot een hoogtepunt. Het steekt nogal af tegen het te vrolijke Freefall, waar de vocalen een dik badkamereffect hebben. Deze vocalen hoeven er van mij niet bij. Ook muzikaal is het een niemendalletje, en mist het sfeer, ondanks de prima melodie. The 83 is een instrumentaal liedje dat wat Pink Floyd-funk inbrengt. Een interessante afwisseling.

Dark Planet is een excentrieke plaat. Veelal wordt een aanpak gehanteerd waarin de muzikale aankleding zo minimaal mogelijk is. Hierbij wordt ingezet op de pianosustain en soms een effectgedreven gitaar van Gareth Cole. De atmosfeer is hierbij leidend zodat het geluid zacht blijft golven. De zang is nogal van wisselende kwaliteit. Ook heeft de band de neiging om wat te saai en zelfs nep te worden. Op Time To Move Along en As You Were kalft de geloofwaardigheid af met teksten als “I taste the liquor on my tongue” en “I want the sunliiiiight“. Kom op mannen. Dit kan oprechter. Nu is het een soort van pijnlijk neurotisch. Op andere momenten is de bluesy atmosfeer werkelijk indringend, “there’s no flowers left“, en word je met je neus recht in de apocalyps gedrukt. Of wat te denken van: “This dark planet will fill with light, and the moon will return, to decorate the night“. Het is dit soort treffende nachtelijke fantasie die ook in de minimale pianoakkoorden wordt aangeslagen.

Wat echt een toegevoegde waarde is aan deze plaat is het toegevoegde gitaarwerk van Gareth Cole en de zang van Mike Kershaw. Beiden tillen zij de plaat naar een hoger niveau, waar Whitewater zelf vooral de sfeer neerzet. Op momenten erg overtuigend (Dark Planet, Fall Out, Again), op andere momenten geforceerd of slecht ingezongen. Bij elkaar opgeteld echter een plaat die een luisterbeurt verdiend met een aantal keisterke passages waar de liefhebber van atmosferische kalme prog zeker door geprikkeld kan worden.

Score:

75/100

Label:

Bad Elephant Music, 2020

Tracklisting:

  1. Fallout
  2. Things That Can’t Be Said
  3. Dark Planet
  4. Freefall
  5. Again
  6. Stand In Line
  7. The 83
  8. Time To Move Along
  9. As You Were
  10. Everything (Up Till Now)

Line-up:

  • Stuart Stephens – Gitaar, keyboards, basgitaar, vocalen
  • Paul Powell – Drums, percussie, programmeren

Met:

  • Mike Kershaw – Vocalen
  • Gareth Cole – Gitaar

Links: