Enoid – Négation du corps

Nog eentje die ik niet in de vergetelheid wil doen belanden. Enoid. Band van Bornyhake (Borgne, Pure, …). Sinds 2005 verantwoordelijk voor zeven albums – nu acht – vol misanthrope black. Franstalig, vol psychische kwesties, voorzien van het prachtige artwork van Maxime Taccardi (wat ben ik gek op die mens zijn kunsten), die speelt met zwart, wit en bloed (letterlijk). Négation du corps, depersonalisatie, disociatie, projectieve identificatie en veel meer van dat.

Hoe typeer je de black metal van Enoid? Wel, ijsbijtend en haatdragend. Het label in kwestie – Satanath, in samenwerking met The Ritual Production – poneert namen als Gehenna, Mayhem, Darkthrone, Shining en Tsjuder en vult aan met  Setherial, Martyrdöd en Wigrid. Daar bestrijk je meteen een hele grote oppervlakte mee in het blackmetallandschap. Persoonlijk neem ik vooral Gehenna (oudere), Wigrid en oudere Shining mee uit deze opsomming. Grimmige, 1995-2000 productie black, in een naargeestige en venijnige uitvoering. Snerpende/scherptonige riffs (Wigrid, Mayhem/Burzum), agressieve drumslagen, melodielijnen die het me moeilijk maken om het woord “melodie” te gebruiken, atmosferen uit Noorse bossen vol mist en existentiële crisismomenten, samen met bij momenten echt wel heavy gestemde black (Le silence et l’obscurité règnent). Nu en dan vrolijkt een enkele of dubbele gitaarlijn de boel op met jankende solo’s of daal je af in een basaangedreven (een doomende Craft achterna) trappenhal. Het tempo varieert danig, van Zweeds furieus tot slopend Noors. Alle elementen voor een fijn black metal werksteuk, toch?

Op zich zijn er een pak bands die gebruik maken van voorgaande elementen, elk in een andere hoeveelheid en een andere uitvoering. Big deal. Luister dan naar de originele bands, denk ik dan vaak. Bij Enoid is dat niet het geval. Bornyhake heeft een eigen, herkenbare techniek, die bij ieder van zijn bands naar boven komt. Borgne is de grote uitblinker, met industriële toevoegingen, maar ook daar regeert de kenmerkende grimmigheid die moeilijk te omschrijven valt zonder technisch lopen te doen. Die grimmigheid, die vooral in de tremelo picking tot uiting komt, is ook op Enoid een feit, weliswaar gecombineert met een bijzonder ijzige geluidsafstelling en specifieke invloeden die ik eerder al beschreef in deze revie. En met het prachtige artwork, dat perfect weergeeft hoe dit album klinkt.

Score:

83/100

Label:

Satanath Records, 2020

Tracklisting:

1. Dans le pays de l’oubli
2. Est-ce mon corps? Est-ce mon visage?
3. Je ne volerai plus dans les cieux
4. Le silence et l’obscurité règnent
5. Ses crocs plantés dans ma chair
6. Tous ces maux que je vomis
7. Je n’existe que dans la souffrance
8. Le regard blanc

Line-up:

• Bornyhake

Links:

• Enoid Facebook
• Satanath Records