Headlines

De meest occulte band van de Nederlanden zit aan langspeler zes en draagt de naam Teufelsgeist. De heren VRDRBR en IX wilden met hun nieuwe geesteskind de stadia van intoxicatie nabootsen, gaande van euforie tot delirium en smeren dat uit over 33 minuten aan gure ambient/metalstijl, die hen zo kenbaar maakt. Lekker om te lezen, want als me iets irriteerde aan de vorige platen, dan is het wel dat Urfaust minder het leven uit me wist te zuigen met kille ambientgolven en helleklanken.Lees verder ›

De literaire werken van meesterverteller J.R.R. Tolkien behoren al sinds jaar en dag tot de meest invloedrijke inspiratiebronnen voor blackmetalbands. Soms levert het enkel een lekker gemene bandnaam op (Gorgoroth, Carach Angren en Cirith Gorgor bijvoorbeeld), maar sommige bands gaan graag nog een stapje verder en proberen de roemruchte verhalen van Midden-Aarde in muziek te vertalen. Uiteraard is het Oostenrijkse Summoning de eerste naam die bij iedereen opkomt als het om Tolkien-geïnspireerde black metal gaat, maar er zijn er nog. Emyn Muil bijvoorbeeld, uit Italië. Deze éénmansband is het geesteskind van Saverio Giove, alias Nartum. Thematisch wordt de mosterd gehaald bij De Silmarillion, een compilatie van verhalen over het ontstaan van de (fictieve) wereld en de lotgevallen van elfen en mensen in de Oudste Tijd, de eerste Era van deze wereld. Een hele boterham inderdaad, een lijvig boek ook, en zonder twijfel Tolkiens postume magnum opus. Hoewel Emyn Muil te boek staat als een episch-symfonische blackmetalband, ligt de nadruk hier duidelijk op het symfonische, en minder op de metal. Het verhaal staat hier namelijk centraal, en de instrumenten dienen vooral ter ondersteuning daarvan.Lees verder ›

In West-Vlaanderen maken de mensen sombere crustpunk/powerviolence. Dat is althans wat Plague Thirteen doet. De mannen hebben goed naar Martyrdöd, Tragedy en dergelijke toegankelijke crustbands geluisterd. Deze self titled biedt melodieën in mineur met een ferme lading d-beat eronder. Dit album is overigens vorig jaar uitgekomen, maar is dit jaar pas op vinyl verschenen. Ter ere daarvan mag de band ook in dit wonderschone e-zine verschijnen.Lees verder ›

Wie kent het bevlogen Terror niet? Zelfs metalheads zullen de band kennen of herkennen aangezien de Amerikanen altijd wel op festivals als Graspop te zien zijn. Daarnaast bracht Terror met Lowest Of The Low uit 2003 een indrukwekkend debuut op de markt dat de hardcorewereld op zijn grondvesten liet schudden. Inmiddels staat de teller op zeven albums en zijn er genoeg EP's verschenen om een muur mee te bekleden. Sink To The Hell mag in dat rijtje en bevat vier nummers die nog op de plank zijn blijven liggen.Lees verder ›

Wat krijg je als je Septicflesh stript van zijn orkestrale saus en daarvoor in de plaats het inent met het mystieke, exotische DNA van Nile met een snuf van de deathmetalinvloeden van Behemoth? Scythian Stamm van Hell:on (uitspreken als 'hellion') geeft mij hierop het antwoord. Hoewel ik nog niet geheel vertrouwd ben met de rest van oeuvre van deze Oekraïners, waren collega’s Kris en Bart gematigd enthousiast over het voorgaande werk en werd opgemerkt dat de band zijn sound steeds wijzigt, maar dat het zich ook duidelijk moest herpakken na Once Upon A Chaos… uit 2015. Vijf jaar later is de in 2005 opgerichte band terug met zijn zesde langspeler en waar de band in het verleden potentie leek te tonen, komt het er hier toch wel echt helemaal uit!Lees verder ›

Theatre of Tragedy zal de eerste band zijn die echt als gothic metal uit de kast kwam. Het self-titled debuut was al een stap in de juiste richting, waarna het magnus opus van de band volgde met Velvet Darkness They Fear. Bandleider Raymond nam daarna een stap in de richting van de gothic rock en uiteindelijk werden op het album Musique de gitaren zelfs bijna helemaal weggelaten. Vergelijk het met de twee keyboardalbums van Burzum: je vindt het leuk of je gebruikt ze als bierviltje. Musique kon mij zeker bekoren en de electropop/dance is nog een zekerheidje in mijn cd speler thuis.Lees verder ›

Slovenië is een Europees land waar ik persoonlijk enkel nog maar doorgereden ben met de wagen. Op één van die kleine wegeltjes, die je brengt tot aan de Kroatische grens, heeft de nood eens zo hoog gezeten dat een lege colafles een handig item bleek te zijn. Slovenië levert blijkbaar ook een topband aan als daar is Srd. We kennen deze heren van hun heerlijk moddervet debuut Smrti Sel uit 2017. Srd is gewoon keihard Sloveens voor woede en geen enkele andere vlag dekt naar behoren de muzikale lading. Hun sound is wel wat wennen: het is niet recht toe recht aan black metal. Er zit een stevige dressing black and roll bij. En het is godverdomme lekker, alsof je blaas uren gespannen en vol heeft gezeten en dan ledigt, je kent dat gevoel.Lees verder ›

Ghosts Of A Fallen Soldier was mijn eerste kennismaking met deze Amerikanen, in februari 2019. Het was een release die me wat op twee benen deed hinken. In een eerste deel van de plaat, en ik citeer mezelf even, bleek de muziek op deze plaat een intens doorleefde, goed doordachte reis. Naarmate de plaat vorderde concludeerde ik dat de release eerder leek op een mislukte weekendtrip. De Amerikanen hebben zich, gelukkig maar, door dit commentaar eerder laten inspireren dan tegenhouden en hebben een nieuwe EP gelanceerd met de titel Unearthly Creature.Lees verder ›

10 Years Gone, de zoveelste live-plaat van 2020. Op 1 juni 2010 bracht de notoire band Deafheaven uit San Francisco zijn eerste demo uit via Bandcamp. Om deze mijlpaal te vieren, was dit jaar een wereldtour gepland met een setlist die het prille begin en de ontwikkeling tot het heden viert. Door bekende redenen konden de mannen niet gaan toeren, dus besloten ze de setlist live in de studio op te nemen en uit te brengen onder de noemer 10 Years Gone.Lees verder ›

Een groot probleem in de huidige tijd is keuzestress. Met de doorheen de tijd verworven vrijheden hebben we tegenwoordig meer keuze dan ooit om ons leven in te richten zoals we willen met alle gevolgen van dien. Wat is uit het grote assortiment van mogelijke keuzes de weg naar het ultieme geluk en hoe zorgen we er voor dat we geen definitieve keuzes maken waar we later spijt van krijgen?  Het Noorse Communic lijkt ook met deze vraag te worstelen. De band noemt zichzelf een progressive power thrash trio dat ook nog wat doom en groovy invloeden in de muziek verwerkt; oftewel ‘noem een genre en we maken het’. Dat wekt interesse voor de alweer zesde plaat van de band: Hiding From The World. Grappen over de ironie van zo’n naam voor een promo laat ik achterwege.Lees verder ›

Pakjesavond is dit jaar een dag te vroeg! De stoomboot ronkt en dendert als nooit tevoren. De Sint brengt Een Vleugje van de Atlantische Oceaan mee voor alle metalfans die stout zijn geweest. Vijf cadeaus verpakt in de nieuwe EP van Zweedse melodische eindbazen Soilwork: het heerlijk avondje is gekomen! En dat terwijl het vorige werk (begin vorig jaar uitgekomen) nog lang niet in de vergetelheid is geraakt.Lees verder ›

Het is tijd voor het zevende album van de Noord-Ierse thrashmetalband Gama Bomb. Sea Savage is deze keer de titel en een ieder die een van de vorige albums heeft beluisterd kan eigenlijk al stoppen met lezen en aan de hand van zijn/haar bevinding van die ervaring dit album aanschaffen of negeren.Lees verder ›

Doom metal: het genre dat mij eind vorig jaar wist te veroveren, met dank aan de mannen van Façade. Sindsdien heb ik al menig doomplaat onder handen mogen nemen, maar blijft dit kwartaal toch een beetje achter in de aantallen. Dus waarom pakken we er dan niet nog eentje bij? Ditmaal de beurt aan het Franse Ixion, dat onlangs met L’Adieu aux Etoiles alweer album nummer vier uitbracht. Atmosferische doom met thema’s als de leegte, de ruimte, de dood en liefde.Lees verder ›

Vandaag op het menu: singer songwriter gedrenkt in een saus van blues en folk. Wudewuse is een project van twee muzikanten. SBM, oftewel Spacewülff van Spectral Haze en Skrubben (The Wolf) van Tusmørke.Lees verder ›