postcards from new zealand – city islands

Geschreven door op 20-07-2021 om 18:40.

De ongrijpbare band postcards from new zealand heeft nieuw materiaal. Niemand weet wie in deze band speelt. Het is album 21 ofzo en het is genaamd city islands. Het moet per se in kleine letters, want dat wil de band. postcards from new zealand legt de lat daarmee hoog voor zichzelf: eisen stellen omtrent de ongebruikelijke schrijfwijze van de bandnaam en 21 albums uitbrengen, dan mag je wel met wat interessants komen aanzetten.

Ik kan u vertellen: postcards from new zealand maakt dat niet waar. Het album city islands is een vrij matig geproduceerde en gemixte plaat met wat licht psychedelische instrumentale soundscapes/rock. Dit album maakt deel uit van een driedelige saga. Het vorige onderdeel was gericht op erosie van de metropool. Dit is deel drie en het is gericht op het scenario na de erosie en wordt gekenmerkt door een verzadigende aanval. Voor de duidelijkheid: ik verzin deze woorddiarree niet zelf. Als ik ergens een hekel aan heb is het pretentieuze muziek. Dat is muziek die heel hard zijn best doet om vernieuwend en genre ontstijgend te zijn, maar die vooral excentriek en geforceerd klinkt. Het probleem is dat écht progressief zijn vraagt om visie en muzikaal talent, en dat ontbreekt er nogal eens aan. Vergeeft u mij dat ik daarom extra kritisch naar dit werk kijk.

Uiteindelijk is dit een soort mix tussen psychrock en Godspeed You! Black Emperor. Ik denk dat het live nog best wat voeten in de aarde kan hebben, maar op plaat is het niet om warm van te worden. Het dronet allemaal voort met veel te heldere en harde drums en zweverige gitaren. Op de achtergrond klinkt nog een simpele grondtoon van elektronische ambient. Het is niet echt een album waar finesse in zit, maar het klinkt meer als een random jam die vrij vlak blijft. De band voegt wel regelmatig een flirt toe. Even een keer de tremolohandle meepakken, even een keer een slide over de snaren, dat zijn zaken die door Mandrone Records worden omschreven als ‘uitgekiende muzikale elementen’. Ik heb de afgelopen jaren wel eens uitgekiendere zaken horen voorbijkomen eerlijk gezegd. Op ocean avenue is de pieperige grondtoon zelfs behoorlijk irritant. Het is vooral de productie die het een onaangename luisterervaring maakt. Afsluiter it just kept coming biedt een repeterende ritmische cymbaal/kick/snare hit met een paar effecten en een snarenloop. Elektronische effecten en uiteindelijk noise sluiten het geheel af.

Het klinkt als een verzameling artiesten die zichzelf super interessant vindt, en post-apocalyptische verhalende instrumentale soundscapes wil maken. Op zich een mooi streven, maar dan moet je wel indringender en urgenter klinken. Zo lang mogelijk wil postcards from new zealand een jam herhalen om vervolgens weer iets anders te proberen wat liefst zo excentriek mogelijk klinkt. Het resultaat is echter helemaal geen indrukwekkende soundscape, maar gewoon een wat onsamenhangende saaie jam, die slechts op zeldzame momenten slaagt om enig hoofdknikken te bewerkstelligen. Live zal dit ongetwijfeld een stuk beter uit de verf komen, maar volgens mij speelt deze band niet live. De rest van de discografie zou ik ook links laten liggen. Daar vind je nog meer saaie en vooral enorm pretentieuze elektronische ambient.

Score:

55/100

Label:

Mandrone Records, 2021

Tracklisting:

  1. as the towers crumbled
  2. snow and sand
  3. tortuous unwinding
  4. ocean avenue
  5. it just kept coming

Line-up:

  • ?

Links: