Headlines

Zelfs The Smashing Pumpkins hebben het anno 2020 wel gehad met grunge, terwijl The King's Head ons nog eens doet terugdenken aan de hoogdagen van het genre. Samen trachten de heren hun gekoesterde voorliefde voor verscheidene genres als klassieke hardrock en grunge te verenigen met metal en progressieve sludge. Een gewaagde onderneming om de juiste balans te vinden zonder het geheel uit het oog te verliezen.Lees verder ›

2020 was een goed jaar voor veel subgenres. Eentje viel er helaas vantussen. Grindcore. Geen idee of het aan mij lag/ligt, of aan het aanbod, maar ik laat het er niet bij. Een album dat ik schromelijk over het hoofd zag is de vierde langspeler van het Tsjechische Pigsty. Ik hou van Pigsty. Pigsty maakt polyvalente grindcore die naast de genregetrouwe Tsjechische uptempo raasgrind eveneens sfeervolle synths kent (zo nu en dan), maar ook progressieve chaos en een pak vocale variaties. Intelligente varkensmuziek. Otyn en Topi doen alles zelf, met zijn tweeën, zowel het inspelen van de muziek als de mastering en mixing. Pigsty is actief sinds 1998.Lees verder ›

Thrash metal is de laatste jaren bezig aan een ware revival. Het genre mag rekenen op een trouwe schare old-school fans die al vanaf 1986 de scene volgen en nieuwe aanwas van jonge bands en fans. Het houdt het genre springlevend. Ergens tussen oud en nieuw in zit Rezet met zijn eerste release in 2008 en het vierde volledige album in de eerste maand van dit jaar.Lees verder ›

Mindwork is terug. In 2013 ging de band uit elkaar na eerder twee langspelers uitgebracht te hebben. Dit kan je wellicht ontgaan zijn aangezien de band buiten de Tsjechische landgrenzen geen grote bekendheid heeft vergaard. Dat heeft de band zelf misschien ook door gehad. Hoe dat nu te verbeteren? Wellicht even Bobby Koelble (ex-Death) invliegen voor een solo? Check. Wellicht de master van de EP laten doen door Jens Bogren? Check. Oké, mijn aandacht heb je!Lees verder ›

Rockduo’s duiken regelmatig op. Denk aan The White Stripes eind jaren '90, of Royal Blood. Of onze eigenste Belgische Equal Idiots. Een gitaar en een drum, of een bas en een drum, een stem erover, en rammen maar. Ik heb me altijd verbaasd hoe een duo toch voor zo’n grote sound kan zorgen, maar ze doen het. Of ze nu meer garagerock of bluesrock geïnspireerd zijn: het lukt.Lees verder ›

Deviant Records uit Duitsland is een prima label dat naar mijn gevoel te weinig in het nieuws komt. Ik beloofde deze meest recente Blood Red Fog te recenseren en zoals iedereen weet is belofte een hemd der dwazen. Tijd om dat hemd uit te trekken en de confrontatie aan te gaan met deze schijf en de grootste belager mijner schrijfstijl, zijnde de tijd en diens schaarste.Lees verder ›

Onontkoombaar ongeluk dat eindigt in zelfmoord. Dat was het lot van Antigone, dochter van Oedipus, in de dramatische trilogie van Sophocles. Met een beladen (maar subtiele) bandnaam als deze móet je eigenlijk wel met iets goeds op de proppen komen. Gelukkig gebeurt dat ook.Lees verder ›

Een demo cassette, zo krijg ik er dozijnen binnen en zie ik er nog meer van passeren. Niet allen krijgen ze een review, deze echter wel. Deze anonieme Rus doet het op zijn eentje, voor de tweede keer. Na de split met Леший is er nu Крюкокрест. Lofi black, rauw en haatdragend. New Era Productions bracht de Europese versie uit.Lees verder ›

Vorig jaar kwam U.D.O. met een nieuwe plaat genaamd We Are One, waar mijn collega Cor een stijve plasser van kreeg. In 2021 is Accept aan de beurt voor een nieuwe plaat. Zonder Udo Dirkschneider natuurlijk, maar met Mark Tornillo. Wat mij betreft is dat een prima vocalist voor Accept. Dit is het vijfde album waarop de man te horen is, dus een beetje respect is op zijn plek. Nu ben ik geen fan uit de oude doos, dus ik kan me voorstellen dat een diehard fan van vroeger hier anders tegenaan kijkt. Op de basgitaar verschijnt Martin Motnik voor het eerst. Philip Shouse zal op dit album ook voor het eerst de gitaar aanraken in dienst van de Duitse grootmeesters. Dat betekent dat er nu drie gitaristen zijn. Maar wie zijn de 'Duitse grootmeesters' eigenlijk nog, op Wolf Hoffman na? En hoe Duits is de band nog als laatstgenoemde gewoon in de Verenigde Staten woont. Songwriter en gitarist Peter Baltes gaf er in november 2018 na 42 jaar ook de brui aan. In hoeverre we nog van Accept kunnen spreken is daarom een serieuze vraag.Lees verder ›

The Body heeft een nieuwe plaat. Ken je de band niet? Dit zijn Chip King en Lee Buford. Twee Amerikanen die experimentele noise doom maken. De afgelopen jaren hebben de heren verschillende dingen laten horen. Van de verknipte noise op I Shall Die Here tot de melodramatische dreampop van No One Deserves Happiness. Ik kan je vertellen: I've Seen All I Need To See biedt niet per se veel vernieuwing, maar is desondanks één van de meest rauwe dingen die de band heeft uitgebracht.Lees verder ›

Tweeduizendtwintig was een turbulent jaar voor veel muzikanten, en voor Nervosa niet in het minst. Heel even dreigde deze Braziliaanse, vrouwelijke thrashmetalband ook onder te gaan op het Corona-slagveld, toen in april twee derde van de band besloot de handdoek in de ring te gooien. Geen blond haar op…Lees verder ›

Zelden moest ik zoveel genres aanklikken in ons systeem als bij deze review. Dat gegeven is niet alleen ontstaan vanwege de informatie die op het promotieblad staat, maar ook op basis van mijn eigen interpretatie naar aanleiding van het extreem duistere debuut Let Pain Be Your Guide. Het album van Portrayal Of Guilt verscheen in 2018 en sloeg in als een bom. Sterker nog, de plaat staat mij op de dag van vandaag nog bij als het gaat over de overweldigende intensiteit.Lees verder ›

Gadverdamme. Januari. De maandag van het jaar. Druilerig, niks om naar uit te kijken. Alle hoop lijkt verloren. Het maakt het extra vervelend om - op dit dieptepunt - nog een stukje plezier de kop in te drukken voor de prog-liefhebbers onder ons. Vergeet het maken van jaarlijsten. Het is allemaal voor niks. De nummer één is al bekend. Dames en heren: Soen is terug.Lees verder ›