Gewoon al bij het horen dat Aborted een nieuw album uitgebracht heeft keert menig bovenkamer zichzelf al binnenstebuiten. Terecht, want ook op ManiaCult swingen de knetterende blastbeats, psychotische akkoordenrazernij en brutale breinboringen opnieuw duchtig de hersenpan uit. Er is zelfs een zekere Wayland in het spel, die een eigen Instagramfilter met wapperende serpenttentakels lanceerde en een online sekte oprichtte. Reden te meer om de Italiaanse bassist Stefano Franceschini eens op te zoomen. Al was het maar om hem weerwraak te gunnen voor wat zijn groepsgenoten hem tijdens ons vorige gesprek aandeden.
Hoe lang is het geleden dat jullie elkaar nog in het echt gezien hebben?
Vorig jaar heb ik met Sven een korte vakantie naar Boedapest doorgemaakt. Ian en Ken heb ik ondertussen niet meer gezien sinds het 70 000 Tons Of Metal cruisefestival. Dat is bijna twee jaar geleden. Normaal gezien zouden we aansluitend door Noord-Amerika toeren met Napalm Death, maar dat mocht al niet meer. Ian heb ik een maand nadien nog gezien na een show met mijn andere band Hidious Divinity in Los Angeles.
Omdat jullie elkaar niet mochten ontmoeten, moesten jullie elk in een andere studio opnemen. Was dat de eerste keer dat je op die manier moest werken?
Voor het effectieve opnemen wel, maar bij Aborted is het wel gebruikelijk dat ieder van thuis uit aan de nummers werkt. Het grote voordeel van deze werkwijze was dat we de nummers tot op het bot konden uitwerken alvorens ze op te nemen. Zonder tijdsdruk konden we ze ook uitermate strak opnemen. Iedereen wist perfect wat er verwacht werd en wat hij zelf wilde bereiken met de tracks. Voor de mixing en mastering gaven we Kohle (Kristian Kohlmannlehner van de Kohlekeller studio, red.) zodanig veel aanwijzingen dat het – gek genoeg – het snelste mix- en masterproces tot dusver was voor ons. Het was quasi onmogelijk voor hem om iets fout te doen.
Je hoort het in elk geval niet dat elk instrument in een andere studio is opgenomen. Waarom zou je het ooit nog anders doen eigenlijk?
Eerst en vooral doet het me plezier dat je dat zegt. Het bewijst dat we zo kúnnen werken. Toch hangt er altijd een soort chemie wanneer we allemaal ter plaatse zijn tijdens het opnemen. Iedereen focust zich op hetzelfde en dat creëert een soort verbinding. Ja, er is een zekere stress met de studiotijd, op dat vlak was deze werkwijze rustiger. De zang was bijvoorbeeld als eerste klaar, wat een beetje de omgekeerde volgorde is. Alle structuren lagen al lang voor het opnemen vast, dus kon Sven alles al inzingen met de demo-opnames. Persoonlijk verkies ik toch om met z’n allen in de studio te zijn. Dit was een goed plan B.
Het grote voordeel is dat wij vlakbij elkaar wonen. Op momenten dat ik tijd had, kon ik naar hem gaan. Hij heeft thuis allerlei software en interfaces die in studiokwaliteit kunnen opnemen. Het was een grote hulp dat hij erbij was, het zou me veel tijd gekost hebben om daar mijn weg in te vinden. Het was een heel genietbaar proces moet ik zeggen. Een paar dagen, meer zal het niet geweest zijn en het stond erop.
Nu we het over Enrico hebben, tijdens ons vorige interview maakte hij mij wijs dat Italianen zulke snelle death metal maken omdat ze altijd te laat zijn en zich dus steeds moeten haasten. Kan jij dat bevestigen?
(Lacht) Waarschijnlijk is dat nog waar ook! Wanneer Italianen ergens een kop koffie of een prosecco aan het drinken zijn, dan willen ze daar echt van genieten en blijven al eens plakken. We zijn het ook altijd aan het uitleggen en dan gaat de tijd snel (lacht). Op het moment dat we dat beseffen, slaan we snel onze kop naar binnen en haasten ons naar de afspraak die we aan het missen zijn. Misschien is dat wel de reden waarom ik als Italiaan zo goed bij een snelle deathmetalband als Aborted pas.
ManiaCult is conceptueel uitgewerkt rond een personage genaamd Wayland. Weet je of die ergens op gebaseerd is?
Sven kwam met het idee om een boosaardig personage te creëren. Een gestoord slashertype, maar dan één die graag aloude creaturen van verre tijden en planeten wil oproepen. Dat gebeurt uiteindelijk alleen maar in zijn eigen hoofd, hij doet het niet echt. Het is een blik in de geest van een mentaal gestoorde, waarin hij zichzelf als een soort sekteleider ziet, die in contact staat met die onaardse beesten. Hij is geïnspireerd op The Call Of Cthulhu van Lovecraft. Het hoofdpersonage in dat verhaal heet ook Wayland. Eenmaal we dat concept hadden, hebben we de muziek errond opgebouwd. Mentale ziekheid, waaraan geestelijk gestoorden lijden en waanbeelden, waarin complottheoretici geloven, zijn ook de thema’s in de lyrics. Naar aloude Aborted-traditie met een fameuze vleug humor zoals je kan zien in de video (lacht).
Maar Wayland is uiteindelijk ongevaarlijk. Valt dat niet wat tegen voor een deathmetalband?
Bwa, zijn waanideeën zijn weldegelijk schrikwekkend. Demonen oproepen door middel van offerrituelen waarbij hij iedereen die niet tot zijn sekte behoort afmaakt…da’s toch redelijk death metal (lacht). Maar zoals je zegt, maakt hij er zelf meer spel rond.
In een interview waarin jullie samen met de tekenaar Pär het artwork voor het eerst onthulden en bespraken, zag ik vroege schetsen van Wayland zonder zijn masker. Soms had hij een baard, dan weer niet. Hoe zit het, heeft hij een baard onder dat masker?
(Lacht) Volgens mij heeft hij een misvormd, beblaard, bijna gesmolten gezicht onder het masker. Het originele idee was om er een universiteitsprofessorachtig type van te maken. Iemand die je op de trein zou kunnen tegenkomen. In het echt zijn het vaak dat soort types, van wie je het nooit verwacht, die psychopathische trekjes hebben. Uiteindelijk vonden we het toch beter om hem een eng masker op te zetten. Dat voegt iets mysterieus toe. Volgens mij heeft hij nog wel een baard, maar is die zodanig toegetakeld dat je je verbeelding moet gebruiken (lacht).
Van Sven en Ken weet ik dat ze ware nerds zijn als het op stripverhalen en horrorfilms aankomt. Hoe zit dat met jou?
Oh ja man en nog geen klein beetje! Alleen ben ik de enige van de band die geen videogamefanaat is. Maar ik hou van mijn horrorfilms. Zowel uit de jaren ’80 als moderne. Hetzelfde geldt voor horrorfictieromans.
Als ik het goed heb, heeft Ken het merendeel van de songs geschreven. Zaten daar verrassingen bij voor jou?
Dat heeft hij nog gedaan hoor. Enkele songs op Necrotted Manifesto en Retrogore zijn ook van hem. Terror Vision mag je ook voor een groot stuk op zijn conto schrijven. In het algemeen was ik absoluut verrast over het materiaal voor ManiaCult ja. Die gast is gek! Los van de manier waarop hij drumt, speelt hij uitzonderlijk goed gitaar. Belachelijk goed zelfs. Zijn riffs zijn dan ook nog eens uitmuntend en hij giet ze in coole songs.
Hij heeft echt wel een specifieke invloed hé. Op die vorige albums die je vermelde, haal je zijn materiaal er zo uit en op dit album is het meer dan een ‘andere invloed’ geworden, toch?
Euhm (denkt even) ja, maar mij verrast het toch vooral hoe een drummer met zulke gekke vingerzettingen en speeltechnieken komt aanzetten. Een normale gitarist zou zulke dingen nooit bedenken, dat gaat in tegen elke vingerzetting die je op gitaar leert. Ken houdt daar geen rekening mee. Bij hem draait het puur om de noten die hij in zijn hoofd heeft. Gek genoeg kan hij die riffs dan ook nog eens perfect gespeeld krijgen. Wat je zegt klopt hé, de riffs en de noten waaruit die zijn samengesteld zijn speciaal en geven dit album en nog gekker gevoel. Ik ben daar dol op.
Wel ja daarnet had je het over dat psychotische van Wayland. De akkoorden en riffs hebben dat ook.
Yes, absoluut, je hebt het begrepen (lacht).
Heb jij ook gekke dingen geprobeerd met de bas?
Op de tweede riff van het titelnummer wel. Die riff speel ik met mijn linkerhand terwijl ik met mijn rechterhand tap op de hogere frets op het vingerbord. Dat is een techniek die ik gewoonlijk niet doe. Het is meer een gitaartechniek, omdat de snaren dunner zijn en de noten daardoor gedefinieerder klinken. Op de bas krijgen die minder resonantie, buzz noise, maar dáár werkt het wel. Voor het overige heb ik de riffs proberen te spelen zoals Ken ze me heeft bezorgd, zonder er teveel mee te experimenteren. TerrorVision was wat bas betreft – en eigenlijk in het algemeen – technischer. Tijdens het opnemen heb ik mijn basspel deze keer een meer riffgeoriënteerde benadering gegeven.
Die carbonachtige sound van de bas. Is dat gebeurd tijdens het re-ampen of hebben Enrico en jij dat zo bezorgd aan Kohle?
Dat heeft Kohle gedaan. Wat wij hebben opgenomen is het zuivere DI-signaal. Ik heb hem wel nauwkeurig gebrieft hoe ik wilde dat de bas klonk. Groovy was daarin het codewoord. Iets lager dan TerrorVision en tegelijk helder. Hij heeft daar een heel goede klank mee gecreëerd. Niet te modderig maar toch vettig genoeg om hier en daar te fungeren als onderlaag.
In het vorige interview dat ik had met Sven en Ken, vertelden ze een anekdote waarin jij voorkwam in een veel te strakke onderbroek. Nu krijg jij de kans om wraak te nemen!
(We lachen) Ik weet precies welk verhaal je bedoelt en het is ook echt zo gegaan (lacht). (Zucht)…Man, weet je, Ken is eigenlijk saai op toer (lacht). Hij gaat altijd vroeg slapen…oh wacht, ja natuurlijk! We moesten optreden in Portugal. Ken neemt zijn triggers en kickpedalen altijd mee in zijn handbagage. Het vliegtuig landde in Portugal, wij stapten uit, haalden onze bagage op en stonden op het punt om de luchthaven te verlaten tot Ken zich ineens realiseerde dat hij zijn koffer niet bij had. Dus moesten wij naar de verloren voorwerpendesk. Of beter gezegd: ík moest daar een dik uur gaan aanschuiven, want Ken is enorm verlegen. Door dat hele voorval waren we te laat aan de venue. We moesten echt vertrekken en pikten ze pas op toen we de terugvlucht namen. Je zou dan denken dat ‘ie zijn lesje geleerd heeft, maar drie dagen later gebeurde het wéér! Met zijn jas deze keer. Ken is soms redelijk vergeetachtig.
Links: