Headlines

Vandaag recenseer ik het album Marten van een Californische band met de naam Brume. Van origine bestond deze band uit het trio Susie McMullan, Jordan Perkins Lewi en Jamie McCathie, maar sinds de toevoeging van Jackie Perez Gratz op cello en vocalen spreken we van een kwartet. Eenmaal eerder passeerde het werk van deze Amerikanen op Zware Metalen, namelijk dat van het in 2017 verschenen album Rooster. De doom met vrouwelijk vocalen was zo glad als een aal (ook een beest toevallig) en met name het inventieve drumwerk viel in positieve zin op, zo lees ik in de recensie van de toenmalige redacteur. Nou laten we hopen dat het inmiddels derde - het tweede album Rabbits bleef onbeschreven - album zich op meer(dere) vlakken weet te onderscheiden. Als ik de promotekst tot mij neem, waarin het label rept over een stoere aanpak en een mengeling van doom, gothic en indie rock, is de anticipatie alvast daar. Maar klinkt de band daadwerkelijk ook zo veelzijdig?Lees verder ›

Met de werkethiek van Matt Strangis, de genius achter deze blackened doomband, zit het wel goed. Hij doet namelijk alles nagenoeg in zijn uppie. Enkel Greg Chandler (Esoteric) stond garant voor de mastering van deze debuutplaat met de titel Nothing Reduced To Everything.Lees verder ›

Op naar Groesbeek en de brede regio rond Venray in Nederland want dat is het hinterland, als ik het tenminste goed heb, waarvandaan de leden in Meslamtaea en The Color of Rain komen. Nihil Vincit Omnia, een splitalbum dat komt via het donkere Zwaertgevegt, brengt beide bands samen. Maar eigenlijk moeten deze bands niet samenkomen, want iedereen die hieronder al eens naar de line-up heeft zitten kijken, beseft dat het bondallegaartje aan bandleden elkaar kruis bestuift.Lees verder ›

Ik fulmineer nu en dan wel eens op het geluid van de drum, daarmee doel ik op het feit dat ik een bloedhekel heb aan geprogrammeerde drumpartijen. Op de dag van vandaag zijn er zo veel technische snufjes om dit te maskeren dat je toch wel heel wat moeite moet doen om de drums uit een doosje te herkennen. Nog niet eens zo gek lang geleden, neem nu 1996, was dat allemaal nog niet zo. Er was maar één band waarbinnen ik die geprogrammeerde drumsound naast me neer kon leggen en dat was op de eerste platen van Limbonic Art.Lees verder ›

Een band die qua muzikale richting ergens ligt op de grens van black, doom en sludge. Voeg daar nog eens wat post-elementen, enkele niet al te opzichte hardcore-nuances aan toe en voilà: Demande À La Poussièrre is wat u zomaar ten deel kan vallen. Stof tot nadenken? Dat valt best mee, collega-redacteur Joris Meeuwissen schreef in 2021 al over het tweede album Quiétude Hostile op Zware Metalen. Er heeft in de tussenliggende jaren wel een evolutie plaatsgevonden richting dit derde album Kintsugi (Japanse kunstvorm waarmee keramiek met een gouden lak opnieuw in elkaar wordt gezet).Lees verder ›

De laatste release die van deze Nederlandse blackmetalband, Hagetisse, werd besproken, viel nog in de tien tengels van de heer Al Foet. Het ging om de plaat The Seven Sorrows Of The Virgin uit 2020. Tussen dat album en deze nieuwste The Fountain Of Fallen Stars zit er nog De Verminkte Stilte Van Het Zijn. En zijn we er dan? Natuurlijk niet, nog lang niet. Want is niemand minder dan M. de Jong die achter dit Hagetisse zit. Iets wat ieder van jullie al lang wist natuurlijk. Deze heer wordt geroemd en geeërd voor al zijn werk dat hij al deed in ons geliefde blackmetalland. Gnaw Their Tongues, Dodenbezweerder en nog zo veel meer lekkers kwam met de hulp van hem tot stand.Lees verder ›

Voor al uw feesten en partijen, Terminal Nation is hier! Althans wanneer u graag naar brute death met een fijne hardcore insteek luistert. Het debuut Holocene Extinction uit 2020 werd door collega redacteur Dypfrys opgepakt en met zesentachtig punten gewaardeerd, "Zwaar Metaal" met hoofdletters was zijn eindconclusie. Vol vertrouwen stort ik mij op de opvolger Echoes Of The Devil’s Den, want dit zijn gasten die echt wel een potje death metal kunnen spelen. Daar is geen woord van gelogen, door de heer Dypfrys.Lees verder ›

Het Finse Unearthly Rites is een band die in essentie ontsproten is uit enkele vriendschappen die ontstonden in de ondergrondse punk-scene. En wie de woorden 'ondergronds' en 'punk' noemt denkt al vlug aan een vorm van activisme. Zo is dat nu ook het geval, wanneer ik de promotekst van het debuut Ecdysis (het proces van het afwerpen van de oude huid) doorneem. In een manifestatie van old-school death vormt deze plaat een aanklacht tegen de hebzucht van bedrijven en de nalatigheid ten aanzien van milieu en natuur. Een vernietigende afkeuring tegen ecocide en klimaatvernietiging. Bassist Jennika Vikman stond eigenhandig in voor het logo-ontwerp en de bijbehorende coverart, waardoor de band bij uitstek een 'doe-het-zelf-aanpak' nastreeft. Voeg ik er nog aan toe dat de band vooral een oproep doet aan de mensheid om een verandering in gang te zetten, we dienen het debuut dan ook niet zozeer als een wanhoopskreet te beschouwen.Lees verder ›

Industriële muziek is weer helemaal hip. Onlangs zagen we nog Health op het hoofdpodium van Roadburn een mooi optreden weggeven. Of dat podium ook weggelegd is voor Thot weet ik niet, maar ook deze band presenteert een mix van industriële geluiden, post rock, avant-garde en emotioneel geladen zanglijnen. Eerst nog iets over de band: het is een collectief uit België, met Grégoire Fray als hoofdsongwriter. Een man met een mening en een idee, zo blijkt uit de muziek die dit gezelschap maakt. Want dit is niet helemaal muziek die je in de lift hoort.Lees verder ›

Onverstaanbare ondergrondse black metal? In de Finse taal zeker? Jawel, dit debuut Matka Kohti Kosmista doet de Finse taal - en de black metal - uit het land van de zoveel meren dan ook alle eer aan. In de bijgesloten promo lees ik al snel dat dit een band is die wars is van hypes of zogenaamde trendy geluiden. Kille, niets ontziende black uit de oude schoolboeken is wat de heren trachten te brengen. De geluidsmix is daarbij passend, edoch niet ondoordringbaar. Alles is redelijk magertjes en vuig ingestoken, waarbij de vocalen nog wel het hardst doorkomen. De stilistisch verantwoorde melancholische gitaarriffs zijn zowat het belangrijkste element, tezamen met de uiterst snerpende krijsen.Lees verder ›

In het verleden beschreven we op Zware Metalen maar liefst vier albums van het Amerikaanse The Absence. Hier deel ik dan ook even de links voor uw gemak en leesplezier....en zodat ik niet de gehele historie opnieuw uit de doeken hoef te doen: From Your Grave, Riders of the Plague, Enemy Unbound en A Gift for the Obsessed. Enkel het laatste album Coffinized ontbrak in onze reeks van recensies. Dientengevolge recenseer ik nu dan maar het zesde zelfgetitelde album van deze melodeathrashers.Lees verder ›

Het hier te recenseren Eyðimörkin is eigenlijk een album uit 2022, maar komt nu pas als fysieke uitgave beschikbaar via het voor mij onbekende label The Way of the Hermit (Darkwoods). Dauðaró is zowel de naam van deze band, als de naam van de entiteit achter dit IJslandse sfeervolle gebeuren.Lees verder ›

Het type death metal dat uit Chili komt - de ondergrondse scene weliswaar - is vaak obscuur, gemeen en met een neiging naar het black-en het thrash genre. Maak kennis met de nieuwe band Antagonyze en diens debuut Interpretations of the Unknown Wilderness. Al presenteert het label Chaos Records dit album als het debuut van de band, in feite zijn het een aantal nieuw opgenomen nummers van het in 2020 verschenen Echoes from Soul tezamen met wat nieuw materiaal. De band is daarbij schijnbaar gegroeid qua niveau en ook tekstuele invulling, omdat alle activiteiten tijdens de coronopandemie werden stilgelegd, zo lees ik in de bijgesloten promotekst. Dit kan ik zelf lastig staven, aangezien dit ook mijn eerste kennismaking is met de Chilenen. Het album is dan ook de eerste passage hier bij Zware Metalen ter recensie.Lees verder ›

Het Amerikaanse Martikor laat het tweede album Acedia op de wereld los. Het debuut Soliloquy werd niet van een recensie voorzien op Zware Metalen. Lenn is de hoofdaanstichter van deze progressieve deathmetalband, die verder nog wat sludge, post-black en een pak aan experimentele texturen als ingrediënten binnen de muzikale receptuur bevat. Dit is duidelijk een band die het zichzelf niet gemakkelijk heeft gemaakt, want de vocalen liggen af en toe net een klein stukje achter de instrumenten verscholen. Meestal dringen de schreeuwen wel ferm door en horen we ook allerlei andere gezangen, van klassiek tot bezwerend. Ik heb het er als luisteraar en redacteur best wel even 'moeilijk' mee gehad, maar na een aantal luisterbeurten begon de plaat langzaam tot mij door te dringen. In dit geval staat progressief dan ook voor complex, complex en nog eens complex. Wanneer een band op een dergelijke manier nummers in elkaar steekt dan is het eindresultaat ontzettend bagger, of ronduit geniaal. Speltechnisch is Acedia dan ook bepaald geen misselijk of lichtzinnig werk. Zoals verwacht zware kost, die het grotendeels moet hebben van een stuk sfeerzetting.Lees verder ›