Na Steamhammer en Napalm Records zijn de Duitsers van industrial deathmetalband Crematory dit jaar beland bij het Griekse ROAR!. Het contract liep op zijn einde, maar misschien staan deze Duitsers niet mis op dit nieuwe label, samen met onder andere Grave Digger en Iced Earth. Een opvangtehuis voor de veteranen die hun strepen verdiend hebben en waar ze hun oude dag kunnen slijten.Lees verder ›
Na het vreselijke nieuws dat een van de meest waanzinnige drummers die er in de technische doodmetalenwereld rondloopt de band Archspire ging verlaten ging er een schok door de hele gemeenschap. Hoe is de allesbepalende drummende duizendpoot genaamd Spencer Prewett ooit te vervangen? De man lijkt onvervangbaar. Hebben de Archspire mannen de moed verloren? Nee, absoluut niet en ze hebben direct een online campagne gestart en de drumgemeenschap een…Lees verder ›
Onlangs bezochten Blood Incantation en Wiegedood het Utrechtse TivoliVredenburg om albums van begin tot einde te spelen. Osmium, de zwaarste podcast in het Nederlands, was uiteraard aanwezig om het nu al klassieke Absolute Elsewhere en het baanbrekende drieluik De Doden Hebben Het Goed integraal tot zich te nemen. Dat blijkt een vruchtbare inspiratiebron voor het onderwerp van deze aflevering: concerten waarbij de setlist in feite een tracklist is. Wat ooit begon als een exclusieve belevenis, lijkt steeds meer te verzanden in geforceerde fanservice. Hoog tijd dus om integrale albumsets eens onder de loep te nemen.Lees verder ›
Je hebt wel eens platen in je kast staan die er een hele poos niet uitkomen. Maar als je er toevallig op stuit en je ze weer aanzwengelt, dan weet je ook weer waarom nèt die plaat in je collectie stof staat te vergaren. Zo ook The Everhaunting Past: Chapter IV A Splendid Retrospection van de Duitse melodische death/blackmetalband Fragments Of Unbecoming. Het is maanden zo niet jaren geleden dat ik die plaat nog luisterde maar naar aanleiding van album nummer zeven Dawnbringer: Chapter VII The Amber Emperor, zal het vermoedelijk opnieuw gebeuren dat ik die nog eens afspeel.Lees verder ›
Chepang is een grindcoreband uit Amerika, bestaande uit vier leden met Nepalese roots en eentje met Combiaanse. Als immigranten in Amerika omarmen zij hun roots en integreren niet alleen flarden van Nepalese pop in hun muziek, maar zingen zelfs in de moerstaal. Nu: teksten in grindcore volgen of verstaan is sowieso al een hopeloze missie, maar in het geval van Chepang laat je het gerust helemaal. Jhyappa is alweer album nummer vier sinds de oprichting in 2016 en ziet het levenslicht via het gerenommeerde Relapse Records.Lees verder ›
In de wrap up van deze week vinden opnieuw 15 kleppers. All killers, no fillers. Zet je aan tafel en vier mee met Igorrr, Electric Callboy, Gruesome, Malevolence, Heaven Shall Burn, Cryptosis, Blackbriar, Sinsaneum, Unleashed, Falling in Reverse, PassCode, Onslaught, Beheaded, For I Am King en Dance Gavin Dance. Lees verder ›
Daar metal nog steeds verre van dood is krijgen we dagelijks een stortvloed aan releases om onze oren geslingerd. De kans dat je een top release mist of gewoon gruwelijk het overzicht kwijt bent geraakt is groot. Nu zijn we bij Zware Metalen de beroerdste niet en brengen we je elke maand een overzicht van de beste releases die door de Zware redacteuren zijn behandeld, zodat je nog eens…Lees verder ›
Kratornas is voor mij een nobele bekende in black-/grindland. Je kan en mag het gerust een ware schande noemen dat ik dit gezelschap niet ken. Het is me zelfs onduidelijk of het nu een duo dan wel een soloproject betreft. Maar ik ga er me niet over dik maken. Wel weet ik dat dit Ravaged By Hurakaan release nummer zo veel is voor een band die al sinds 1995 actief is. Eerst vanuit Spanje maar nu vanuit Saskatoon, Canada.Lees verder ›
In Horror, Reborn is de nieuwste langspeler van het Franse Disfuneral. De mannen uit Nancy hadden al een EP en een album op hun naam staan, maar voor mij is deze plaat de eerste kennismaking. Een aangename mag ik wel zeggen!Lees verder ›
En weer breekt een nieuwe hoofdstuk aan in de levensloop van Roadburn. Het festival, dat al jaren het credo redefining heaviness draagt, is natuurlijk al jaren een evenement dat de cultstatus mag dragen. De tentakels zijn opnieuw diep in de underground uitgeworpen en dat resulteert ook dit jaar in een bijzonder fraaie line-up over vier dagen. Dit jaar valt Roadburn samen met Pasen en dus gingen Friso, Robert (allebei tekst) en Ruth (foto’s) op zoek 'easter eggs'. Vandaag de afsluitende zondag.Lees verder ›
Met een een krachtige headlinershow verpletterde Zeal & Ardor woensdag 14 mei Patronaat in Haarlem. Met het Utrechtste Throwing Bricks, dat slugde en screamo mixt met hardcore en black metal maar net zo makkelijk Deftones-invloeden door de muziek gooit, was de avond al fijn begonnen. Zeal & Ardor bracht een dynamische set van maar liefst 21 nummers, waarbij de nadruk lag op het recente album Greif. Hoogtepunten waren onder meer Wake Of A Nation, het nummer geïnspireerd door de gebeurtenissen rond de Amerikaan George Floyd en oudere favorieten zoals Gravedigger’s Chant en Devil Is Fine. De band zorgde voor een krachtige set met de kenmerkende mix van soulvolle zang en rauwe black metal, waarbij het podiumplezier duidelijk voelbaar was. Zelfs tijdens zware thema's. Het geluid in Patronaat was dik in orde: alles klonk helder en krachtig, zonder dat iets werd overstemd. Ook de lichtshow viel op: strak getimed en sfeervol, waardoor de muziek nog harder binnenkwam. Zware Metalen-fotograaf Seth Abrikoos was aanwezig en legde de avond vast op de gevoelige plaat.Lees verder ›
Het machtige Brzask kwam ergens in 2020 met de gelijknamige EP, Brzask. Het bleek een plaatje met maar vier nummers maar genoeg om een diepe indruk op me na te laten. Vervolgens verlies ik de band wat uit het oog, komt er nog een single, In The Forest Of Karkonosze in 2021 en dan nu bam! Een eerste volwaardige plaat: Der Wanderer Im Riesengebirge, uitgebracht door het gerenommeerde Vendetta Records.Lees verder ›
Wat ik altijd zo bijzonder vind, is dat bepaalde bands zo herkenbaar zijn. Herkenbaar uit de duizend als je het zo zou mogen schrijven en dus ook neerpennen. Veel van die bands hanteren een karakteristiek geluid, hun eigen tekstuele kader en trachten ondanks die basisfundamenten toch altijd innoverend uit de hoek te komen. Ook in mijn geliefde extreme subgenre zijn er zo bands te vinden. Je kan ze heel gemakkelijk op al de vingers van je handen tellen als je die tenminste nog hebt. Je vindt die bands ver in het buitenland maar eigenlijk moet je niet zo heel ver weg gaan om die ook in de eigen brede regio te vinden. Walg is zo'n band. Zo'n band met eigen fundamenten, een band met een eigen smoelwerk. Een band die steeds maar weer weet te verbazen door net telkens iets nieuws, iets anders op elk album te brengen. Er worden telkens wat nieuwe instrumenten toegevoegd, er wordt wat geknutseld wat aan het artwork en de tekstuele omkadering maar altijd staat het eindproduct als een huis.Lees verder ›
Weer breekt er een nieuw hoofdstuk aan in de levensloop van Roadburn. Het festival, dat het credo "redefining heaviness" draagt, is natuurlijk al jaren een evenement dat zichzelf een cultstatus mag toeëigenen. Het festival staat sinds jaar en dag garant voor een bijzonder interessante programmering, waarbij de grenzen van de underground muziek worden opgezocht. Roadburn is natuurlijk al lang geen metalfestival pur sang meer: folk, electro en singer/songwriters hebben zich stevig genesteld in de line-up. Zo ook dit jaar. De tentakels zijn opnieuw diep in de underground uitgeworpen en dat resulteert ook dit jaar in een bijzonder fraaie line-up, gespreid over vier dagen. Dit jaar valt Roadburn samen met Pasen en dus gingen Friso, Robert (allebei tekst) en Ruth (foto’s) op zoek naar easter eggs.Lees verder ›
Deze maand geven het Nederlandse Doodswens en Shagor twee concerten in Nederland, waarvan het tweede op zaterdag 17 in dB's te Utrecht. Bij deze show mag het Utrechtse Lustobject de avond openen. Zware Metalen fotografe Esther 't Lam was wel te porren voor deze gitzwarte avond, en nam haar camera mee.Lees verder ›
Een bekende bijnaam voor Finland is het land der duizend meren. In werkelijkheid zijn dit er echter bijna honderdnegentigduizend. Wat veel mensen wellicht niet weten is dat Finland ook oceanen bevat. Dit betreft echter niet de aquatische variant, maar de zwartgeblakerde muzikale kracht in de naam van …And Oceans. De band bestaat inmiddels dertig jaar, maar is na een lange pauze ondertussen toe aan het tweede leven.Lees verder ›
Er zullen wel een hele hoop nare verhalen te vertellen zijn als je terugkijkt in de geschiedenis. Het kunnen verhalen zijn die zich dichtbij je als persoon afspeelden of net ver daarvandaan en misschien niet direct tastbaar leken en soms wel voor de nodige controverse zorgden. Galghe steekt dit alles in een blackmetaljas en komt uit de Lage Landen. Hij maakte reeds indruk met de tape Bloed Eed.Lees verder ›
Sinds 2012 maakt het uit Luik afkomstige Brutal Sphincter de relatief kleine (gore)grindscéne van de Lage Landen al onveilig met zijn pot onvervalste klereherrie. Eerder bracht het gezelschap Dirty Jazz Bondage Club (2015) en Analhu Akbar (2017) uit via het Duitse Rotten Roll Rex, dit keer verschijnt het nieuwste product genaamd Sphinct-Earth Society via het Italiaanse Time To Kill Records.Lees verder ›
En weer breekt een nieuwe hoofdstuk aan in de levensloop van Roadburn. Het festival dat al jaren het credo redefining heaviness draagt, is natuurlijk een evenement dat de cultstatus mag dragen. Al jarenlang staat het garant voor een bijzonder interessante programmering, waarbij grenzen van de undergroundmuziek worden opgezocht. Het is natuurlijk al lang geen metalfestival pur sang meer. Folk, electro en singer/songwriter hebben zich stevig genesteld in de line-up. Zo ook dit jaar. De tentakels zijn opnieuw diep in de ondergrond uitgeworpen en dat resulteert weer in een bijzonder fraaie rits aan acts over vier dagen. Dit jaar valt Roadburn samen met Pasen. Aan schrijvers Friso (FV) en Robert (RL) en Ruth (foto’s) om op zoek te gaan naar de ‘easter eggs’.Lees verder ›
A Flock Named Murder komt uit Toronto, Canada en is een trio bestaande onder andere uit de broers Mueller aangevuld met de heer Wandy. Incendiary Sanctum is de opvolger van de debuutplaat uit 2019, An Appointed Time. De heren spelen post-metal met een blackmetalrand. Nochtans doet het hoesontwerp van de heer Adam Burke me eerder aan alsof we een deathcoreband mogen verwachten. De muziek die deze heren etaleren zou ergens een mengeling moeten zijn van Agalloch, Neurosis, Inter Arma, Ulver, Fen, The Ruins Of Beverast, Ulcerate en nog zo maar eventjes Cult Of Luna. Je mag gerust "nou moe" roepen, iets wat ik ook deed toen ik de meegeleverde informatie las.Lees verder ›
