Headlines

In het midden van de jaren ’80 werden de eerste stappen gezet richting de thrash- en deathmetalmuziekgenres vanuit de rock en mildemetalenbands. Uiteraard kennen we allemaal de pioniers binnen deze genres. Death, Slayer, Metallica, Possessed, Morbid Angel, Cannibal Corpse en Anthrax behoeven natuurlijk geen enkele uitleg. Het Amerikaanse Autopsy zou dat uiteraard ook niet behoeven, echter lijkt het erop dat de band nooit echt in één adem genoemd wordt met voorgaande lijstje met namen. Toch heeft de kenmerkende death/doom metal van Autopsy zijn sporen nagelaten en heeft de band een aantal hooggewaardeerde platen geproduceerd via Peaceville Records. De band startte in 1987 en besloot er in 1995 na vier LPs de brui aan te geven. Sommige bandleden vervolgden hun muzikale carrière in de band Abscess. Bloed kruipt waar het niet gaan kan, bloederig is een favoriet thema bij de heren van Autopsy overigens, en in 2009 is de band toch weer bij elkaar gekomen.Lees verder ›

Abduction bracht me al eerder in vervoering middels hun vorige plaat, Jehanne, een album dat ging over Jeanne D'Arc. Echt de moeite om die melodische blackmetalparel toch nog eens te beluisteren. Dit Toutes Blessent, La Dernière Tue, een plaat die opnieuw uitkomt via Finisterian Dead End, in collaboratie met Frozen Records, kent misschien ook wel zijn cultuurhistorische invulling. Weliswaar hebben de vier heren er ditmaal geen conceptalbum van willen maken. Ze breien deze keer naar eigen zeggen wat lossere thema's tot één geheel. Deze thema's zijn de Eerste Wereldoorlog, persoonlijke ontwikkeling, de visie van de huidige maatschappij op het ouder worden en het behandelen van onze ouderen.Lees verder ›

Maar kijk! Het Noorse Aeternus is er nog altijd en dit al sinds 1993. Dit Philosopher is album nummer negen als ik me niet vergis. Dertig jaar actief in de extreme metalscene: je moet het maar doen! Ik denk dan altijd terug aan lang vervlogen dagen. Ik meen me zelfs te herinneren dat in een even ver verleden (ergens in 1999) deze Noren in België speelden. Meer nog: in de Biebob, één van de meest gerenommeerde metalclubs. Ze sloten de avond van een metalbashwedstrijd af. De reden waarom ik het me nog herinner is dat ik toen nog met één van mijn bands op datzelfde podium heb gestaan. Ik kan me frontman Ares nog zo voor de geest halen.Lees verder ›

Het duo Corvinus noemt zich ook Swords Of Dis en is een band die black en doom metal nauw aan het hart ligt. Iets wat I, Voidhanger Records is opgevallen. Onder dit label wordt Melencolia uitgebracht met een voor mij toch minder geslaagde hoes. Het zal wel alle eerder occulte, ritualistische elementen bevatten die de band wil naar voren brengen maar het pakt me toch niet meteen. Melencolia is, sinds de oprichting van de band in 2009, nog maar plaat nummer twee. Tides Of Malediction, de eerste plaat, dateert intussen ook wel weer van ruim tien jaar geleden.Lees verder ›

Purged And Forgotten is album nummer quatro voor deze Brazilianen uit Rio de Janeiro. De thema's van de muziek zijn: anti-religie, oorlog, apocalyps en het doden van posers. Ondanks een geschiedenis die teruggaat tot 1998 is de band lekker onder een steen blijven liggen in de ondergrond. Omdat Zware Metalen de band tot nu toe straal negeerde is het tijd om eens een nadere blik te werpen op dit zootje ongeregeld uit de stad onder de zegen van Gristus de Verlosser.Lees verder ›

Nog niet zo heel lang geleden heb ik in de recensie over de laatste release van Chaver al aangehaald dat er meer op Duitsland moet worden gefocust. Toeval of niet, maar ik voeg in elk geval zelf woord bij daad. Dankzij de twee zeer toffe EP's Burden en Misery staat het Berlijnse Finalizer al een aantal jaar op mijn hardcoreradar. Van zodra ik via de sociale kanalen vernam dat het viertal erin geslaagd is een volwaardige langspeler uit te brengen, was ik gelijk enthousiast. Mijn hardcorehart hebben deze jonge Duiters sowieso sneller doen kloppen: ze hadden de muziek ten behoeve van deze recensie al vooraf met mij via Google Drive en mp3'tjes uitgewisseld, zonder betrokken labels, gelikte promopraatjes of beveiligde luistersessies.Lees verder ›

Max Cavalera is – pas op: understatement – een bezig metalbaasje. Deze zomer bracht hij met zijn broer Iggor ons nog, veelal goed ontvangen, opnieuw opgenomen versies van de Sepultura-vroegertjes Bestial Devastation en Morbid Vision. Nu meldt hij zich met zoon Igor met de tweede plaat van ‘pissed-off’-project/band Go Ahead And Die. Het moet, als ik niets over het hoofd zie, zo rond de dertigste volwaardige release van de man zijn. Daar zaten een paar absolute parels bij, met (voor mij) als hoogtepunten Beneath The Remains, Arise en het industrial/noise/punk-album dat Max met het onaantastbare Nailbomb uitbracht. Eens kijken wat Unhealthy Mechanisms ons brengt.Lees verder ›

Het kan verkeren. Soms hoor je een hele poos even niets van vrienden, kennissen of ik weet niet wie en dan hop staan ze plots voor je deur. Dat gebeurt ook wel eens met labels. Een hele poos denk je, zouden ze nog iets uitbrengen en dan hop, ligt er een pakketje voor je grote houten deur met daarin toch heel wat lekkers. Eén van die plaatjes uit dat pakketje is deze schijf van het Duitse viertal Morgengrau. Een blackmetalband uit de regio Plattling. De vier heren laten zich bijstaan door P.F. (Ellende, Karg) op drum en voor gastvocalen door Thorn (Ill Tidings, Vastigr en Farawisa), als ik goed ben geïnformeerd. Wie stuurde je dit pakketje dan op, hoor ik je al denken. Het bleek de heer Adam te zijn van het eveneens Duitse label Schattenpfade. Een erg degelijk label dat onder andere ook de vinylversie uitbracht van het melodische blackmetalgezelschap nether.Lees verder ›

Tja, deze band… de naam is Hinayana, wat zich ruwweg doet vertalen naar ‘het mindere pad naar verlichting’. De uit Texas afkomstige melodeath-/doomformatie speelt nog niet eens zo heel lang mee op de markt, maar wist met de demo Endless al de aandacht te trekken van een collegaredacteur. De uit 2020 afkomstige EP, Death of the Cosmic, was mijn eerste kennismaking met de heren en die heeft mij toch een partij indruk gemaakt! Toen ik de nieuwe plaat Shatter and Fall (pas de tweede langspeelplaat!) in de lijst zag staan, was er voor mij ook geen twijfel aan om deze te recenseren.Lees verder ›

Impii Hora (zoiets als een ontoegankelijke tijdstip) is het debuut van Asinhell. Asinhell is een project van drie personen waarvan één uit Duitsland afkomstig en twee uit Denemarken. Eén van die Denen is Michael Poulsen, beter bekend van Volbeat. Verwacht van deze band echter geen door rockabilly beïnvloede rock, maar een rechtstreekse ode aan vaandeldragers uit de Scandinavische death metal. Klinkt op het eerste gehoor misschien niet voor de hand liggend, maar toch liggen de roots van Poulsen wel degelijk in dit genre. Op zang vinden we Marc Grewe terug van onder andere Morgoth.Lees verder ›

Om hoge cijfers te verdienen moet je wel wat moois klaarspelen. TodoMal deed exact dat met het debuut Ultracrepidarian. Het gaat hier om twee Spanjaarden die doom maken. A Greater Good is de opvolger. Na enkele minuten de albumcover te bestuderen blijf je achter met een vraagteken boven je hoofd. Twee vechtende konijnen in een brandend bos? Volgens de band klopt het helemaal. Het is een samenvatting van desolate landschappen, progressieve rock, twijfels over goed en slecht en het voortzetten van de reis ook al is deze moeilijk.Lees verder ›

Nee ik kan niets terug vinden op Zware Metalen over Grave Gnosis. Een band die in 2015 het debuut Birthing uitbracht om vervolgens in 2021 met de tweede telg Lux Nigredo op de proppen te komen. Nummer drie heeft de naam Pestilence Crowned meegekregen. United States Black Metal ofwel USBM heeft een aantal verschijningsvormen, maar deze vorm ben ik nog niet zo veel vaker tegen gekomen. Een blik op de albumhoes laat al doorschemeren wat de luisteraar voor soort muziek mag verwachten. Dit werk is zo psychedelisch en machinaal als de pest.Lees verder ›

Een Nederlandse symfonische metalband die toe is aan het vierde album, maar nog nimmer ter recensie is verschenen op Zware Metalen. Geen idee hoe dit mogelijk is, maar het is toch echt zo. A Moment of Black (2016), Dying to Feel Alive (2017) en All Strings Attached (2019) kwamen allen niet terecht op onze burelen. Als ik de promo moet geloven, volledig ten onrechte, want na album nummer twee was er een Europese tour met vele positieve (album)reviews! Voor het gemak zullen we dat maar even met een korreltje zout nemen, desondanks komt deze band bij mij uit de "achtertuin" van mijn ouderlijk huis. We praten over Helmond en Maarheeze in dit geval en dan schaam ik mij toch een beetje vanwege het feit dat Beyond God tot op de dag van vandaag bij mij onbekend is gebleven. Laten we dan eens aanhoren of The Great Divide, Beyond God definitief op de kaart weet te zetten, zowel bij het metalpubliek als ook bij mij persoonlijk.Lees verder ›