Blackment – Plains Of Oblivion

Geschreven door op 30-09-2022 om 22:37.

Blackment uit Finland werd me aangekondigd als een melodisch deathmetalcollectief, Plains Of Oblivion als het eerste album van deze zes heren. Ik zat me al te verheugen op bijvoorbeeld het nieuwe Wolfheart of consoorten. Groot was mijn verbazing toen ik de eerste noten hoorde. Dit is geen melodische death metal, dit is gewoon glibberige, typisch Scandinavische heavy metal. Verdomme niet direct mijn ding en ook niet direct het subgenre waar ik veel kaas van gegeten heb. Wat doe je dan? De plaat aan de kant schuiven? Nee, natuurlijk niet, gewoon een luisterbeurt geven en met een onbevooroordeelde insteek de plaat een paar rondjes laten draaien.

Apparatus is nu niet direct het meest interessante nummer om de plaat mee te beginnen, verder op de plaat staat Northern Lights, een nummer dat deze rol misschien beter had toebedeeld gekregen. Nu, starten doen we zoals altijd bij het begin. Apparatus leert ons de band kennen. Het is heavy metal van het zuiverste soort doch door het gebruik van het keyboard en wat trippy gitaarpartijen kom je al snel ook aan de prog-kant van de band terecht. En op zich een interessante mix. De heer Vuorenheimo trekt toch behoorlijk wat aandacht naar zicht toe, zeker wanneer hij zich, nog altijd in dit eerste nummer, laat verleiden tot een kortdurende grunt. Remnants Astray laat dan weer horen dat de beide gitaristen, het duo Ruokangas – Välimaa, behoorlijk kunnen duelleren met de heer Nyandato. Clouds hapt en slikt dan weer misschien iets te gemakkelijk weg.

En dan Northern Lights. Waarom zou ik hiermee openen? Wel gewoon omdat het een nummer is met een lekker, eerder klassiek aanvoelend meezingbaar refrein dat voorzien wordt van een erg sterke leadlijn om maar te zwijgen van de puike solo die gladjes als hij is heen en weer wordt geslingerd tussen de gitaar en het keyboard. Grasp Of Hel start wat regenachtig met een Oosters aanvoelend hoofdthema. Doch het kan toch niet helemaal voorkomen dat mijn aandacht vanaf hier wat verslapt. Bij momenten kijk ik nog op bij het vervolg van de plaat. Zo bijvoorbeeld tijdens het wat mistroostig begin van Desolation Fields dat met opzwepende dynamieken plotsklaps alle kanten wordt uitgezwierd.

Voor zij die heavy metal ademen, raad ik deze plaat aan. Al was het maar om gewoon eens wat andere lucht op te snuiven. Ook voor zij die zich vaak, zoals ikzelf, aan het meer extreme uiteinde van het metalfirmament bevinden. Ik onthoud van deze band vooral de erg sterke zangpartijen van de heer Vuorenheimo en het dartele keyboardspel van de heer Nyandato. Verder niks nieuws onder de zon volgens mij. Moest ik me vergissen, kan je me dit altijd laten weten.

Score:

70/100

Label:

Inverse Records, 2022

Tracklisting:

  1. Apparatus
  2. Remnants Astray
  3. Clouds
  4. Composure
  5. Northern Lights
  6. Grasp Of Hel
  7. Plains Of Oblivion
  8. Desolation Fields
  9. Maw Of The Dread
  10. The Ruins

Line-up:

  • Akseli Alto – Drum
  • Saalas Ruokangas – Gitaar
  • Allan Välimaa – Gitaar
  • Väino Huhtanen – Bas
  • Sebastian Nyandato – Keyboard
  • Sami Vuorenheimo – Zang

Links: