In 2015 ging bij de liefhebber van stoner/slugdemetal de vlag uit: Bongzilla kondigde zijn comeback aan! De mannen uit Madison, Wisconsin, Verenigde Staten deden al sinds 1996 de harten van cannabisliefhebbers smelten, maar stopten er in 2009 mee. De terugkeer werd vorig jaar definitief voltooid met album Weedconsin. Zaterdag 23 april staan de mannen in Gebr. De Nobel in Leiden.Lees verder ›
In maart 2020 was de tweede editie van het progressieve festijn Prognosis een van de eerste festivals die sneuvelden. Nu, meer dan twee jaar later, is het een van de eerste grotere indoorevenementen die doorgaan zonder coronamaatregelen. Toch liet het op de loer liggende spook zich nog even zien in de vorm van een late afmelding van Klone en van één van de twee Zware Metalenredacteuren die zich hadden warm gelopen om verslag te doen. Met de hulp van collega Cor de Vos die het festival toch al bijwoonde doet redacteur Michiel Hoogkamer zijn best om zoveel mogelijk optredens de aandacht te geven die zij verdienen. De fraaie foto's in dit verslag zijn van Emmelie Herwegh, waarvoor dank!Lees verder ›
Oké, je bent net een nieuwe band begonnen. Vette shit. Maar ja, je hebt wel een te gek gave naam nodig natuurlijk. Hoe deze te noemen? Super klinkt sowieso al goed, dus daar kun je nooit mee misgrijpen. Je maakt melodeath, dus het woord death mag niet ontbreken. En wat is er nu vetter dan een portie vuur? Ja, niks gek! En zo heet je band dus ineens Superdeathflame.Lees verder ›
Als het aankomt op Belgische metal dan moet ik vaak forfait geven. Black en death metal lukt wel, thrash ook, maar bij pure heavy metal krijg ik het wat moeilijk. Ostrogoth, Lions Pride (terug samen!), Double Diamond en klassieke Mausoleum Records-platen moesten het bij mij altijd afleggen tegen gewelddadiger spul zoals Acid, Cyclone (ook terug samen) en Drakkar. Tyrant King daagt me opnieuw uit om van mening te veranderen.Lees verder ›
Af en toe mengen een veelheid aan genres zich tot een nieuw amalgaam dat zó lastig onder één noemer te vatten is dat er gewoonweg een nieuw genre voor in het leven geroepen wordt. Laat 8 Kalacas eens door uw speakers knallen en tracht zelf maar eens de lading te dekken die zich ergens bevindt tussen ska, nu-metal, punk en hardcore. Dit zevental doopte zichzelf dan ook om als de stichters van het genre 'skacore' en tracht op dit album zelfs nog een stapje verder te gaan door metal eveneens aan het palmares toe te voegen.Lees verder ›
Met je moeder naar Floor Jansen krijgt bijna twee jaar later dan eindelijk een vervolg, althans in titel. Waar collega Michel Peeters nog verslag uitbracht van het optreden dat Floor Jansen gaf in 013 Tilburg - net nadat zij bekend werd bij ‘het grote publiek’- is het nu de beurt aan bovengetekende die samen met zijn vader op een zonnige eerste paasdag de reis maakt naar Rotterdam. Sommige tradities moeten zonder meer in stand gehouden worden, zeker nu het eindelijk weer kan! Terwijl er iets verderop voor een nietszeggende beker wordt gevoetbald, staan Twin Temple en Uncle Acid And The Deadbeats op het programma, maar natuurlijk gaat het vooral om Ghost. Het optreden vindt plaats in de gloednieuwe RTM-stage van Ahoy Rotterdam dat sinds 2020 zijn deuren opende maar hier nog weinig vruchten van heeft kunnen plukken. Shout-out naar fotograaf Frido Stolte (The View Photography) die namens Zware Metalen (last-minute) een reis van twee uur voor lief nam om vanavond op foto vast te leggen voor ons allen. De kiekjes spreken boekdelen!Lees verder ›
The Chronophagist is het debuutalbum van het Canadese gezelschap Fall Of Stasis. Volgens eigen zeggen heeft het bijna drie jaar geduurd voor deze schijf het licht zag, maar dat is op zich niet vreemd als je albumtitel een godheid betreft met de gewoonte om de tijd van stervelingen te stelen. De tijd vliegt, zeggen we hier en dat geldt blijkbaar ook daar. En daarmee is de titel verklaard maar dan moet ik het nog over de muziekstijl hebben. Dan wordt het direct een stuk lastiger. Is het technische deathmetal? Is het symfonische blackmetal? Met een vleugje bizarre powermetal? En een snufje folkloristische meligheid?Lees verder ›
Deathwhite is een darkmetalcollectief afkomstig uit Pittsburgh, Pennsylvania, Amerika. Een collectief dat er in het jaar 2018 voor zorgde dat ze met hun release For A Black Tomorrow en met Grave Image in 2020, helemaal bovenaan mijn jaarlijst stonden. Dit nieuwe album, dat de vrolijke titel Grey Everlasting op zich gedrukt kreeg, wordt net als de twee vorige album's door Season Of Mist uitgebracht. Ik verklap je nu al, de heren flikken het dit keer opnieuw. Wat? Tja, eerste plaats in de jaarlijst natuurlijk.Lees verder ›
Kim Jong-Qunt en Vladimir Pootang zijn terug. Na Kali Yuga Kommando en Death To The Modern World is er nu Alpine Resistance, het derde wapenfeit van deze internationale bedreiging voor de maatschappij zoals we die kennen in zijn huidige vorm. C.B.A. heeft het niet voor de groeiende wereldbevolking en is fan van Human Biomass Energy. Volgens mij zijn ze niet alleen. Met een opvallende hoes en dito teksten brengen ze alvast veel tongen los, zonder dat er ook maar één noot gespeeld is.Lees verder ›
Op paaszondag staan in het Haarlemse Patronaat twee acts waar je ‘u’ tegen zegt: Unru en Ultha. Zonder umlaut, maar daarom nog niet minder metal, laat staan minder Duits. Beide bands brengen uitgesponnen ‘cascadian metal': black van buiten en melodieus en ambient in de kern. Ultha, terug van weggeweest, is geen ‘Geheimtipp’ meer: de voorlaatste langspeler eindigde op plaats zeventien van de ZM jaarlijst van 2018. Bij Unru is ook sprake van een comeback, getiteld Die Wiederkehr des Verdrängten. Unru deelt zanger/gitarist L. (tevens werkzaam bij Sun Worship) en vanavond ook diens ambtgenoot R., met de headliner. Twee sets met veel snelle, edoch precieze, tremoloriffs: Lars Enssen en Ralph Schmidt (zoals L. en R. voor de wet te boek staan) doen het, op gedrevenheid (en techniek).Lees verder ›
Hier zijn we weer met de woensdagse levering. Clips in overvloed, van Veil of Maya, Audrey Horne, Thor, Venomous, Kardashev, Dropthehammer, Dark The Suns, Kaamos Warriors, Nocturna, White Death, Soreption, Imperia, Tallah, Black Lung, Enphin en Valley of The Sun.Lees verder ›
De tongbreker van vandaag is het Finse Mustasuo met het album Hiljaisuus. Hiljaisuus is het Finse woord voor 'stilte'. Een opmerkelijke naam voor het derde album van deze hardcore crusties. De bandnaam Mustasuo is genoemd naar een lokaal stadsdistrict in Oulu met de betekenis 'zwart moeras'. De band brengt het album uit via het uitermate obscure Off Records, een specialistisch punk/hardcore-label uit Finland. Het artwork sluit mooi aan bij voorganger Katharsis, wat ik echt prachtig artwork vond hebben. Ditmaal stelt het een soort moerasgeest voor.Lees verder ›
And Harmony Dies bestaat een kwarteeuw en laat met Ballast zijn vierde album los op de nietsvermoedende luisteraar. Dit album is zo divers en er gebeurt zoveel dat het niet verwonderlijk is dat de band telkens veel tijd nodig heeft voor een nieuwe plaat. Avant-garde black metal, bij gebrek aan een beter passend genre, hoewel black metal zeker niet de hoofdzaak van Ballast uitmaakt en slechts één van de vele genres is die aan bod komen. Lees verder ›
The Grimoires was het eerste werk dat ik van dit duo, Inferitvm, te horen kreeg. Beide Spanjaarden, afkomstig uit Mallorca, brengen ijskoude black metal. Ik was niet direct danig onder de indruk. Iedereen verdient echter meer kansen, vandaar dat ik nu het nieuwe album Death's Embrace, dat uitkomt via Abomination records LTD, onder de loep neem. Deze nieuwe plaat komt uit in gelimiteerde digibookversie, mooi voor de kenners en verzamelaars onder ons. Waar op de vorige plaat nog een twaalftal werken verzameld stonden en de muziek nu en dan wat deed denken aan Limbonic Art en de vocalen wat weg hadden van de oude Immortal, tel ik op dit album maar acht nummers.Lees verder ›
Deze vier Amerikanen komen met Transcendental Violence als opvolger voor het al erg sterke Triumphant Masters Of Fates. Vimur is een vierkoppige formatie die ook nu weer haar zwartgeblakerde muziek laat uitbrengen door Boris Records. De vorige plaat kwam uit in 2019 en nu lees ik in de meegegeven info dat alle zeven nummers van de plaat die nu voor me ligt in juli 2018 werden opgenomen. Tja, dan kan je het moeilijk een nieuwe plaat noemen.Lees verder ›
Er zijn weinig genres in de metal die net zo snel opkwamen als ondergingen als de nu-metal stroming. Begin jaren negentig schoten bands in dit genre als paddenstoelen uit de grond. Werkelijk uit alle windhoeken waren er wel bands met laag gestemde gitaren, (al dan niet quasi-)getormenteerde zang en gebruik van dj’s. Uiteindelijk hebben slechts een handvol bands zich staande weten te houden. Het heeft er echter alle schijn van dat nu-metal aan een soort opleving bezig is. Het Italiaanse Niamh probeert met album nummer drie de Europese nu-metal ook weer van een kwaliteitsimpuls te voorzien.Lees verder ›
Als een band zegt dat het nieuwe album heel anders klinkt dan voorgaande albums wordt het altijd spannend. Zeker bij Falls of Rauros waar het vorige album Patterns in Mythology bijzonder goed in de smaak viel. Niet bij mijn collega Joost Aarts overigens die het album maar moeilijk te plaatsen vond. Was het een bijzonder goed album? Niet echt. Speel ik nog maandelijks nummers van dit album af? Dat wel.Lees verder ›
Morbid Extinction is een plaatje van Indonesische komaf. Een EP met een bloeddorstige natuur aldus het promopraatje. Het genre waar het over gaat is death/crust. Verder ingezoomd betreft het death metal van de oude school vermengd met crust punk. De EP bevat vijf tracks en dan nog een keer de vijf nummers die ook al op de debuut-EP stonden. Als u goed heeft geteld is dit inderdaad het tweede werk van deze Jakartanen.Lees verder ›
Voorwaar, een nieuwe ster schittert in het metalfirmament van onze Lage Landen! Hij heet Vanaheim en brengt ons Een Verloren Verhaal, bijna vijf jaar na de EP The House Spirit. Geheel in het Nederlands knallen de heren er lekkere, mag ik zeggen heerlijke, epische folk/pagan metal door. Lees verder ›
Deze twee Duitse blackmetalbands slaan de handen in elkaar voor een split. Skognatt, de band van Danijel Zambo (DZ), kreeg eerder al een plaatsje in onze reviewlijst. De EP, Rain Eternal, nam ik nog zelf onder de loep doch ik werd er niet geheel vrolijk van. Wehmut is me dan weer onbekend. Misschien niet moeilijk, want de band rond Johannes Reiss heeft nog maar één album uit, Catharsis, genaamd. Waar Skognatt de wat atmosferische blackmetaltoer op gaat, kiest Wehmut, hoe kan het ook anders, voor een minder vrolijke, eerder depressieve ondertoon.Lees verder ›
