Headlines

Het Nederlandse Deadhead mag met recht een instituut worden genoemd. Opgericht in 1989 en met wat minimale bezettingswisselingen meldt de band zich nog steeds aan het front van de internationale scene. De albums stellen nooit teleur en ook live is de band altijd een ware sensatie. Het is daarbij om het even of Deadhead voor een handvol mensen in een club of voor een volle zaal als support van Slayer staat, het knalt altijd als de malle.Lees verder ›

The Black Curse was het laatste echte muzikale werk van de heren van Lord Belial. En dat was dan het gezegende jaar 2008. Vervolgens speelden de mannen nog wel wat live optredens totdat in 2015 de boel toch echt wel even op slot ging. In 2020 was er dan opeens een teken van leven en in 2021 werd vervolgens dit negende studio-album opgenomen met niemand minder dan Andy LaRoque, de man die voor deze Zweden van Lord Belial al eerder aan de knoppen zat. Hammerheart Records brengt dit negende album uit en het wordt verkocht als hun meest diverse album tot nu toe, met alleen maar "killers" en weinig "fillers". Ik ben benieuwd. De meesten onder jullie weten dat Lord Belial met Kiss The Goat op de proppen kwam in de gloriejaren van de (melodische) black metal, 1995. Je mag je dus hopelijk verwachten aan een reis terug in de tijd, terug naar de hoogdagen.Lees verder ›

Polen. Is dat niet het land van die bizarre smalle bestelwagentjes die je op de snelweg voorbij snoeren en van veel te veel medeklinkers-met-rare-streepjes in persoonsnamen? Zeker weten! Maar het is ook het vaderland van het in 1996 gestarte Leash Eye. En toen ik dat las vielen mijn ogen uit mijn oogkas. Waarom? Omdat de band totaal niet zo klinkt. Waar zou je de “hard trucking rock” (zo omschrijft men de muziek) dan wel situeren? Ergens in het zuiden van de Verenigde Staten natuurlijk!Lees verder ›

De heer Broddesson kennen we nog van zijn voeten- en armenwerk bij Marduk. Intussen heeft hij wel ander werk gevonden, daar niet van, en is dit Hild een eigen project geworden. Broddesson schreef in korte tijd twaalf nummers, die volgens zijn eigen filosofie niet langer dan tweeëneenhalve minuut per nummer zouden mogen duren. Daarnaast laat hij weten dat een nummer binnen de negen uur moet af zijn, vanaf conceptie tot het finaal afronden ervan.Lees verder ›

Op het eerste gehoor is het Canadese Idol Of Fear een uiterst mysterieus gezelschap, bestaande uit een bende Satanaanbidders. En hoewel ik denk dat die omschrijving niet volledig mank gaat, is het te simplistisch om de band op die wijze in een hokje te proppen. Idol Of Fear bestaat als sinds 2013 en heeft naast een demo al eerder een tweetal schijven geproduceerd. Helaas is er op Zware Metalen nog niet eerder over geschreven. Daar komt nu gelukkig verandering in.Lees verder ›

Het nieuwste album van Soulline wordt aangekondigd als melodische death metal. Een genre dat zich ontwikkelde nadat er eind jaren '80 volop werd gebeukt en melodie juist vaak werd gemeden. Enkele decennia later zijn er meerdere zijwegen bewandeld en heeft het genre death metal, misschien wel mede hierdoor, nog steeds bestaansrecht. Voor een portie melodeath ben ik altijd wel te porren en dat maakt dat ik op voorhand al enthousiast was. Helaas zou het dit keer op een deceptie uitdraaien.Lees verder ›

Als je de naam Eucharist hoort en met weemoed terugdenkt aan de Zweedse melodische deathmetalformatie uit de jaren ‘90 (van de vorige eeuw) dan heb je het bij het rechte eind. I Am the Void is inderdaad de derde en nieuwe langspeler van deze legendarische band, nu alleen nog bestaande uit Markus Johnsson en Simon “Bloodhammer” Schilling (drummer van o.a. Marduk en Panzerchrist). Wees echter waakzaam op het feit dat de stijl van Eucharist verschoven is van melodische death metal naar black metal met melodische invloeden.Lees verder ›

Weg met de moderne Poolse black metal, terug naar die robuuste en donkere tijd van de jaren '90. Dat is de mening van deze band die zich Teufelsberg noemt. Via Signal Rex komt hun debuutplaat uit, Ordre Du Diable, en dit nadat hij al eerder een demo en een splitalbum uitbracht. De split van de heren van Teufelsberg met het internationale gezelschap Minnesjord werd al besproken en kreeg een lap tekst van Tafkads mee. Om maar te zeggen dat mijn collega toch danig onder de indruk bleek te zijn en dit niet in het minst van de Poolse vrienden.Lees verder ›

Falamh is een drietal afkomstig uit North Bay, Ontario, Canada. Dit Aeons Effigy is een EP met vier nummers en volgt eigenlijk een andere EP op, The Unbound Beyond: I. De heren hebben dan wel hun eigen roots liggen in Canada, de muziek die ze schrijven heeft een Scandinavische insteek. Het is een melodisch gebeuren verpakt in een ijskoud blackmetaljasje met hier en daar wat deathmetalpins en- patches op verwerkt. De drums worden ingespeeld door een sessielid, de heer Chartrand. Gitarist Strba begeleidde zelf het opnameproces en deed ook de mixing en mastering van deze EP. Frontman Kyle Taylor stak dan weer zijn hart en ziel in het artwork.Lees verder ›

‘Awake…’, wordt ons zachtjes toegefluisterd. Meshuggah-achtige gitaren en nietsontziende blastbeats staan in schril contrast met dat liefelijk uitgesproken woord. Complexe ritmes en grooves, aangevuld met een zang, die zich ergens in het midden houdt tussen een hysterische Gwen Stefani en een eveneens hysterische Beth Gibbons (zangeres bij Portishead). Poeh, weer zo’n vloedgolf aan knetterende riffs. Godverredomme wakker zijn we. Een rustige sectie probeert je in slaap te sukkelen. Waan je echter niet te lang in dromenland, want de wervelwind aan muzikale klanken wordt al snel weer opgestart. Goed gekozen die bandnaam, dit is best wel ziek. SYK brengt ons Pyramiden.Lees verder ›

Mories maakt tegenwoordig meer albums dan ik review schrijf, maar ik weet niet of dat een problematische stelling is. De nieuwste van The Gloomy Radiance of the Moon is de plaat die we nu van tekst en uitlag gaan voorzien. De EP Night of the Bloodmoon verscheen in 2020 en werd reeds woordelijk onderschreven, nu een langspeler. Ik ben er vrij zeker van dat andere metalzines zitten te wachten op deze review, omdat ze 1. geen idee hebben wat ze moeten vertellen over de synthgestuurde lofi black metal waanzin en 2. omdat de titels nog langer geworden zijn dan die van menig Bal-Sagoth opus en niemand er begin aan ziet ze over te typen van het tekstboekje. Bij deze, graag gedaan.Lees verder ›

Nagel is een Nederlands blackmetalcollectief dat bestaat uit leden die hun sporen hebben verdiend of nog altijd verdienen in bands als Wederganger, Bezwering of :Nodfyr:. Met dit vijf man sterk collectief zitten we dan meteen in de provincie Gelderland. Nomad Snakepit Productions brengt het eerste werk van de band uit op tape. Hel Op Aarde telt zes nummers en klokt nipt af boven het kwartier. Tijd genoeg dus om kennis te maken met de rauwe ondergrondgeluiden van Nagel. Het zou, volgens kenners, een mix moeten zijn van oude Ulver, Gorgoroth en Algaion.Lees verder ›

We moeten het nog eens over het Nederlandse Erscheinung hebben. Na de Introductie in de Laaglandse mysteriën was de toon gezet met een benauwd, schraal en ongemakkelijk totaalgeluid, lofi demo cassette kwaliteit stofzuigersound vol gruis en stoffig verval. Moerasdampen en schimmels, verhalen uit lang vervlogen tijden, waar de Veluwse ondergrond vol van zit. Nu is er een nieuwe EP en een langspeler verschenen van deze band, Spokerij en Gelderse Nachtsagen. Die langspeler gaan we nu evalueren.Lees verder ›

Voor de fans van de Nederlandse grootmeesters van doom/death metal Celestial Season heb ik slecht, goed en zeer goed nieuws. Het slechte nieuws is dat Celestial Season geen plannen heeft om live op te treden. Uit een interview, welke gitarist Olly Smit met De Keiharde Pödcast had, is gebleken dat Celestial Season geen ambities heeft om live te spelen. Echter sluit hij de mogelijkheid niet volledig uit, mocht er een hele goede aanbieding gedaan worden.Lees verder ›

Met Resan stelt Urferd ons zijn debuut voor. Achter Urferd schuilt niemand minder dan Daniel Beckman die bij een aantal lezers gekend zal zijn als lid van het powermetalen collectief Twilight Force en blackmetalgezelschap Ages. Geen power of black hier maar prachtige – en bij momenten krachtige – dark folk. De volle, zware productie en eenvoudige maar effectieve percussie spreken oergevoelens aan en nemen ons mee doorheen serene momenten, donkere wouden maar ook strijdtaferelen. Lees verder ›

Introtyl is een vierkoppige band afkomstig uit Mexico, dat met Adfectus hun tweede volledige album op de mensheid loslaat. Ja, vierkoppige band en niet viermansformatie … we hebben hier namelijk met een volledig vrouwelijke bezetting te maken. Ik zou Introtyl veel en veel tekort doen door hun geheel feminiene line-up te benadrukken en me niet te focussen op de muzikale uitvoering. De tijd dat het geslacht van één of meerdere bandleden als een promotiepraatje of verkoopstrategie ingezet wordt, hebben we toch al lang achter de rug? Of is de metalwereld, die zichzelf als vernieuwend, open en onbevangen beschouwt, toch meer rigide dan het doet voorkomen? Hoe dan ook: laten we het viertal beoordelen op het muzikale gehalte.Lees verder ›