Het is midden in de jaren ’70, de eerste oliecrisis is net voorbij, de Koude Oorlog is nog in volle gang, het muziekgenre disco werd opgericht, punk kwam tot leven en flowerpower was gelukkig niet langer een ding. Talloze (inmiddels legendarische) rockbands, opgericht in de jaren ’60, kregen internationale roem en geschiedenis werd geschreven. Bands als Queen, ZZ Top, Fleetwood Mac, Led Zeppelin, Lynyrd Skynyrd, Aerosmith, Pink Floyd, Kiss, Eagles, Chicago, Blue Öyster Cult, Black Sabbath en de lijst gaat nog eindeloos door. En daar is Talas, een Amerikaanse rockband opgericht door Billy Sheehan, die zich een weg probeert te slaan in de overspoelde hardrock- en heavy metalwereld. Anno 2022 komt het vierde studioalbum getiteld 1985 uit. Een album dat, zo blijkt, toch wel heel bijzonder is…
Een beetje geschiedenis over de band dan maar. Ik neem het je ook niet kwalijk als je Talas niet kent of ‘slechts van naam’ kent. De band is dus in de jaren ’70 opgericht en debuteerde in 1978. Verder heeft Talas nog getoerd als opener voor Van Halen en Yngwie Malmsteen en na het debuutalbum nog een tweetal platen uitgebracht. Echter bij de vierde plaat, die de voorlopige (werk)titel Lights, Camera, Action kreeg kwam er een abrupt einde aan het verhaal van Talas en het kwam niet verder dan een demo. Bassist Billy Sheehan (ook bekend als bassist van Sons of Apollo) kreeg een kans om met David Lee Roth’s solo band mee te spelen en stapte op. Onder leiding van Phil Naro heeft de band nog geprobeerd om een doorstart te maken, met andere leden gerecruteerd, maar al gauw werd de band alsnog voor ‘dood verklaard’. Het was 1985 en het was over en uit met Talas. Een goede 37 jaar later komt het album alsnog uit en hoe toepasselijk dat de titel is aangepast naar het jaar waarin de band oorspronkelijk de plug eruit trok.
Een tweede reden dat deze plaat zo bijzonder maakt, is dat zanger Phil Naro helaas niet meer onder ons is. Phil worstelde al langere tijd met zijn gezondheid en is in de lente van 2021 overleden aan tongkanker. Phil is 63 jaar geworden. Wel wist hij nog één laatste keer zijn zang vast te leggen op deze toch wel heel bijzondere plaat. Een quote uit een interview met iHeartRadio.ca:
“I managed to finish recording before I started my treatments. It was painful at times to sing, but I managed to finish.”.
De muziek dan. Old-school doch erg clean! Gelijk met Inner Mounting Flame laten de heren horen wat zij in huis hebben en het is inderdaad echt terug in de tijd! Het tempo zit er ook in en gaat heerlijk consistent door, zo ook in I’ll Take the Night (nagenoeg dezelfde drums, maar met andere accenten?). Phil zijn zang complementeert de muziek geweldig goed en ook de melodieën en gitaarsolo’s ademen de stijl, de flow en het karakter dat zo typerend voor dit genre is. Echter bij Crystal Clear verandert de vibe een beetje en krijgen we een halve kruising tussen The Police en Foreigner. Best wel een beetje anders, maar zeker niet slecht! En zo zijn er nog wel meer tracks die een kleine knipoog lijken te geven naar andere acts. Zo lijkt Do You Feel Any Better wel in het rijtje van Ronnie James Dio te passen en doet Black and Blue denken aan een track van Aerosmith (niet qua zang, maar wel qua compositie). Twee meer mid-tempo rocktracks volgen met On The Take en Come When You Call. Bij The Power to Break Away is het swingen en pompen-met-de-vuist-in de-lucht geblazen.
Dan de kritiekpunten… ja, die zijn er ook. Hoe goed Billy Sheehan ook op zijn basgitaar is, de basgitaar is veel te prominent aanwezig en lijkt ook stereo gemixt, bovenop de centrale positie in de mix. De gitaarpartijen verdrinken daardoor haast. Over de gitaarpartijen gesproken (en ja, weer gerelateerd aan de productie): ik snap dat je met één gitarist niet zomaar een gigantisch vol en bombastisch geluid kan maken, maar om de gitaar nou met name naar rechts te plaatsen in de mix en links slechts een klein beetje… dit maakt het luisteren van de plaat toch wel wat ongemakkelijk. Het voelt haast leeg aan de linkerkant. De productie kent rare keuzes en ik ben er persoonlijk geen fan van.
Onderaan de streep beoordeel ik natuurlijk de muziek zelf. En dan is het een zeer goede keuze van Billy, Phil en Mark geweest om deze plaat zo’n 37 jaar later nog een tweede kans te geven. Het album, toepasselijk getiteld 1985, is een heerlijke rockplaat van de band, Talas, en kan gerust door liefhebbers jong en oud worden aangezet. Een bijzondere plaat, een bijzonder verhaal en een mooie nalatenschap van wijlen Phil Naro. Back to the ’80s, baby!
Score:
79/100
Label:
Metal Blade Records, 2022
Tracklisting:
- Inner Mounting Flame
- I’ll Take the Night
- Crystal Clear
- Don’t Try To Stop Me Tonight
- Do You Feel Any Better
- On The Take
- Come When You Call
- The Power To Break Away
- Black And Blue
- Close to the Killer
- 7IHd
Line-up:
- Phil Naro – Zang
- Kire Najdovski – Gitaar
- Billy Sheehan – Basgitaar
- Mark Miller – Drums
Links: