Het is alweer vier jaar geleden dat Paradise Lost-gitarist Greg Mackintosh Vallenfyre – het indrukwekkende deathmetaleerbetoon aan zijn overleden vader – ten grave droeg… Om vervolgens onder de naam Strigoi direct een nieuw zijproject in het leven te roepen. Het lijkt een passende naam want in de Roemeense mythologie zijn Strigoi getroebleerde geesten die vanuit het graf (in dit geval dat van Vallenfyre dan) zijn verrezen. En getroebleerd klinkt dit Viscera.
Laat ons duidelijk zijn: de tweede van Strigoi is niet gemakkelijk en soms zelfs wat ontoegankelijk. Niet vanwege een overdaad aan techniek, het is allemaal behoorlijk gericht en effectief, maar misschien verwoordt Greg het zelf nog wel het best wanneer hij zegt: ‘There’s not much light on this record at all. If there’s any, it’s there just to emphasise how dark the shade is, really.’
Het is deze compromisloze duisternis die maakt dat de plaat meer dan één draaibeurt nodig heeft om over de volle speelduur mee te zijn. Dan blijkt echter dat binnen de drukkende sfeer meer dan genoeg afwisseling te vinden is. Langere brokken doomgraniet en grindcoreachtige razernij wisselen elkaar af, soms zelfs in één track. Of wat verwachtte u bij een track met de naam Napalm Frost? Precies: rap galopperende “Mick Harris-drums”, stuwende bas en hengelende grindcoreakkoorden gaan over in van die schurende “klopt het wel-riffs” uit de vroege periode van de ter ziele gegane Zwitserse meesters. Het gitaarwerk in Redeemer doet de gedachten dan weer uitgaan naar het machtige Defecation. Het lijkt verdorie wel alsof Mackintosh alle invloeden uit zijn jeugd en later al die tijd met zich mee heeft gedragen om daar nu een plaat van te maken die dertig jaar geleden alle kaken op de grond zou hebben doen vallen.
Het eerder genoemde Bathed In A Black Sun (alleen die titel al!) is echter de echte luistertip die we u meegeven. Oosterse zang, een gestaag voort slaande linkerhand van Mackintosh en een grootse brug duwen de duisternis geniepig maar onweerstaanbaar je vast toch al donkere geest in. En als je dan toch bezig bent, druk ook even op “play” bij Iron Lung. Het is opnieuw een track die in de titel al weggeeft wat je gaat horen. Bijna zeven minuten lang machinale, traag pompende, maar wie weet wel levensreddende muziek.
Bij dit alles is het Mackintosh zelve die de vocalen voor zijn rekening neemt. Het mag na drie albums van Vallenfyre en een eerdere plaat van Strigoi echter geen verrassing meer zijn dat hij zich met gemak staande houdt. Of eigenlijk doet “staande houden” hem te kort. Greg overtuigt gewoon met een smerige, lillende, maar vaak prima verstaanbare grunt die het anders misschien wat fragmentarische album stevig aaneen lijmt. Ook hier zeker geen klachten dus!
Nee, de nieuwe Strigoi vraagt misschien wat doorzettingsvermogen van de luisteraar, maar als je dat kunt opbrengen haal je met Viscera een van de betere platen van het jaar in huis.
Score:
85/100
Label:
Season Of Mist, 2022
Tracklisting:
- United in Viscera
- King of All Terror
- An Ocean of Blood
- Napalm Frost
- Hollow
- A Begotten Son
- Bathed in a Black Sun
- Byzantine Tragedy
- Redeemer
- Iron Lung
Line-up:
- Greg Mackintosh – Vocalen, gitaar
- Chris Casket – Basgitaar
- Guido Zima – Drums
- Ben Ash – Gitaar
Links: