United Forces 2022 – Helloween en Hammerfall in 013

Helloween bracht vorig jaar na de terugkeer van Michael Kiske en Kai Hansen een prima comebackalbum uit. Ook Hammerfall heeft begin dit jaar een nieuw album uitgebracht, waar collega Maud positieve woorden aan weidde. Onder de naam United Forces 2022 trekken deze oudgedienden in het powermetalgenre samen op om hun nieuwe albums te promoten. Na enig uitstel – u weet wel waarom – doen de bands ook 013 in Tilburg aan.

Power metal is niet het preferente genre van uw verslaggever vanavond. Zo kan het dus gebeuren dat ik van Hammerfall voor deze avond nog geen noot heb gehoord, terwijl de band al sinds 1993 bezig is en ik toen al flink wat jaren naar zware metalen luisterde. Er valt dus minimaal één nieuwe ziel te winnen voor deze band. Gaat het ze lukken?

De band start nogal stijfjes deze avond. De vele ingestudeerde poses van de gitaristen doen in het begin nogal pathetisch aan en ontberen enige spontaniteit. Het is zanger Joacim die met zijn losse presentatie wat tegenwicht biedt. Muzikaal staat de band als een huis. Er wordt strak gemusiceerd en Pontus Norgren maakt indruk met zijn neo-klassieke gitaarsolo’s.

Daarbij vergeleken steken de soleercapaciteiten van Oscar Dronjak wel heel erg bleekjes af. De beste man weet menig gitaarsolo te verstieren en lijkt zich meer te bekommeren om zijn poses dan om zijn spel. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik waarschijnlijk een van de weinige aanwezigen ben die zich eraan stoort. De beste man heeft het publiek aardig op zijn hand.

Naarmate de setlist vordert komt de band wat los en bekommert men zich wat minder om de ingestudeerde pasjes. Het publiek lijkt de inspanningen van de Zweden ook steeds beter te waarderen. Na zo’n vijf kwartier kondigt de band hun laatste nummer aan om toch nog terug te komen voor twee toegiften. Van mij had het niet gehoeven.

Na een ombouwpauze van een halfuur is het de beurt aan Helloween. Het podium heeft een flinke metamorfose ondergaan met het monsterlijk grote drumstel van Daniel Löble centraal op een nog grotere pompoen voor een reusachtig videoscherm. Na Orbit als introtape voor dit optreden zet de band Skyfall in als logische opener. Dit nummer leent zich natuurlijk uitstekend om Helloween anno 2022 aan het publiek voor te stellen, met een rol voor alle drie de zangers in de band.

De band speelt strak en Michael Kiske en Andy Deris laten direct horen in goede vorm te zijn. Kay Hansen moet het wat betreft zijn zang in het begin meer van zijn charme hebben, zeg maar.

Voor Andy Deris is het daarna even pauze als Michael Kiske de rest van de band voorgaat in Eagle Fly Free. Ondanks dat de jaren beginnen te tellen weet Kiske de hoge noten nog aardig te raken bij deze klassieker. Er zijn voldoende generatiegenoten in het metalgenre die dat station inmiddels gepasseerd zijn.

Als Kiske vervolgens achter de coulissen weer even op adem mag komen is het de beurt aan Andy Deris met het sterke Mass Polution van het laatste album. Zo wisselen beide heren in het eerste deel van het optreden de nummers af.

Halverwege de set gaan we naar 1985, het jaar van de EP Helloween en het album Walls Of Jericho. In een dik kwartier gaat de band, aangevoerd door Kai Hansen op gitaar en zang, langs de hoogtepunten van dat jaar middels Metal Invaders, Victim Of Fate, Gorgar, Ride The Sky en Heavy Metal (Is The Law). De knallende uitvoeringen van deze klassiekers maken dit het hoogtepunt van het optreden.

Dieptepunt is even later de solospot van Sasha Gerstner. Niet om zijn gitaarspel hoor, dat is dik in orde en de opbouw verraad de invloed van Michael Schenker op zijn spel. Maar, waarom vijf minuten het tempo uit de show halen terwijl er uit zestien albums met eigen werk geput kan worden voor een volwaardig nummer? Een en ander zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat de Benjamin van de band de overige leden een adempauze moet gunnen.

Dan volgt het dieptepunt op het laatste album met de misleidende titel Best Of Times. Live komt dit nummer echter een stuk beter uit de verf, zo blijkt. Ik sta niet alleen in die mening aangezien het nummer luidkeels word meegezongen door het publiek.

Met prima uitvoeringen van de klassiekers Dr. Stein en How Many Tears komt er een einde aan de set, maar natuurlijk komt de band nog terug voor een een toegift.

Die toegift begint verrassend met Perfect Gentleman van Master Of The Rings om vervolgens via het epische Keeper Of The Seven Keys en de onvermijdelijke afsluiter I Want Out dan toch echt afscheid van het publiek te nemen.