Headlines

Eind 2019 sloot Apathia Records zijn deuren. Het label van de Fransman Jehan Fillat was niet meer. Een groot verlies, want grensverleggende bands als Igorrr, Whourkr en Pryapisme kregen veel aandacht van dit label. Een vierde band moet ik daar eigenlijk aan toevoegen: Hardcore Anal Hydrogen. We play a ‘death-metal, electroacoustic, hip hop, rock, jazz, whatever we like’ music, wisten ze op te tekenen ten tijde van HyperCut. Een ronduit heerlijk chaotisch album dat mijn eindlijst haalde in 2018. De band vond dat de tijd gekomen was om als acroniem door het leven te gaan en hun vijfde album in eigen beheer uit te brengen, als HAH. En nu maken ze electro-metal-modern-rock-surf.Lees verder ›

Nog niet heel lang geleden had ik het voorrecht om te mogen schrijven over het debuut van Pupil Slicer. Het gretig gezelschap blijkt zowaar een tweeling te zijn met Cruelty. Ook die band komt namelijk uit Engeland en brengt met There Is No God Where I Am evenzeer zijn debuut, weliswaar via een ander label, maar toch. Een broeder van een andere moeder zullen we maar zeggen.Lees verder ›

Hier zijn ze weer, de heren van het Britse Ninkharsag. De band gaf ergens in september 2020 met Discipline Through Black Sorcery een teken van leven en dit na een aantal jaren uit beeld verdwenen te zijn. Dit gebeurde na het lanceren van het debuut, het magistrale The Blood Of Celestial Kings (2015). Een debuut dat toen nog uitkwam via Candlelight Records.Lees verder ›

Wat is fijner dan af en toe een plaat op te zetten die je voor je gevoel naar de grenzen van het heelal doet zweven? Het Zweedse Domkraft is zo’n band die de luisteraar met zijn psychedelische stonerdoom de aarde doet verlaten. De heren zijn ooit samengekomen door de gezamenlijke liefde voor bands als Spaceman 3, Monster Magnet en Sleep en hebben van daaruit een sound ontwikkeld die het relaxte psychedelische van de spacerock combineert met loodzware riffs.Lees verder ›

Heeft u het nog niet gevoeld wanneer u zich in de duisternis begeeft, genadeloos overgeleverd aan verborgen krachten die zich tegoed doen aan uw oudste angsten en diepstgewortelde verlangens, heimelijk verscholen onder het zwarte uitspansel van de nacht? Die sinistere kilte die zich als een doodse hand rond het hart sluit, door een ijzige wind meegevoerd uit koude graven? U raadt het al: de Koude Haat is terug. Drie jaar na het meer dan degelijke Sinister Creed komt Hellchrist Xul (Maurits Jansen voor de vrienden) uit de diepste krochten van de hel gekropen om de wereld te bestoken met album nummer vijf, dat teruggaat naar de essentie van het genre: bruutheid, boosheid en blastbeats.Lees verder ›

Wat mij de laatste tijd opvalt is dat platen vaak niet langer duren dan dertig minuten. Zo ook There’s no Light without Darkness. De tweede studioplaat van het Chileense powertrio Dixie Goat, uitgebracht op het Italiaanse Electric Valley Records. Het is absoluut geen showstopper, maar wilde het toch even kwijt.Lees verder ›

Het jaar is 2021 en het is lente in Nederland. Uit het raam zien wij korrels natte sneeuw naar beneden dwarrelen om afgewisseld te worden door dikke hagelstenen bij temperaturen rond het vriespunt. Wat dat betreft lijkt een Siberian Summer niet erg ver weg. De Estse band is een nieuwkomer in de ondergrondse scene op het gebied van extreme muziek.Lees verder ›

Tijdens dit schrijven zitten we inmiddels alweer bijna in de maand mei van het jaar 2021. Voor ondergetekende betekent dat iets meer dan drie jaar actief zijn met het schrijven van onder andere reviews. Dagelijks ontdek ik nog nieuwe muziek met deze hobby, maar daarnaast kom ik zo af…Lees verder ›

Als we op de bandfoto moeten afgaan zouden we een combinatie van Slipknot (drummer met masker), Steel Panther (gitarist met bandana) en Airbourne (semi-stoer kijkende bandleden met leren jasjes) kunnen verwachten. Gelukkig blijkt hier dat een foto ook  weleens minder zegt dat duizend woorden. De hierboven geschetste combinatie moet overigens ook een bijzonder geluid opleveren. Neen, Burn Down Eden brengt ons melodische deathmetal.Lees verder ›

Rome regeert de darkneofolkscene. Zo denk ik erover. De Luxemburgse eenmansband bracht met Parlez-Vous Hate? album nummer zeventien uit en gaat gewoon kwalitatief sterk door met het brengen van slimme neofolk. Collega Yves wist vorig jaar het album The Lone Furrow te voorzien van de juiste bewoordingen zoals "akoestische diepgang en historische sensatie". Daarvoor deed hij Le Ceneri Di Heliodoro eer aan met de frase "vrij Amerikaans aanvoelende Nick Cave-melancholiek met andere talen erbij".Lees verder ›

De Benelux houdt van The Vintage Caravan en The Vintage Caravan houdt van de Benelux. De speciaalbier liefhebbende IJslanders hebben in België hun uitvalsbasis gevonden tijdens het festivalseizoen. Om die reden was het energieke retro trio veelvuldig live te zien in onze contreien. Met deze live optredens oogstten gitaarvirtuoos Óskar Loki Agusston, bassist Alexander Örn Númason en voormalig blackmetaldrummer Stefán Ari veel lof dankzij hun enorme passie, aanstekelijk enthousiasme en explosieve energie.Lees verder ›

Bij mening fan van de post- en/of proggy genres zal deze Etemen Ænka al wel in het vizier zijn. Laat dat echter geen reden zijn om er op Zware Metalen niet alsnog aandacht aan te besteden. Daarvoor is het tweede album van deze Schotten eenvoudigweg te goed.Lees verder ›