Metalfestivals in de Randstad van Nederland zijn – buiten het fijne werk van Baroeg in Rotterdam – met een vergrootglas nog niet te vinden en daarom was Randstadbewoner Remco Faasen vorig jaar blij met Headbangers Bash dat in Fluor in Amersfoort werd georganiseerd. De editie van dit jaar stond daarom met rode letters in de agenda en stelde wederom niet teleur. In de Keistad wachtte een gevarieerd programma met oude rotten, een debuterende band en een serie deathmetalbands met als eindstadion het almachtige Asphyx.
Attila | Kleine Zaal
Attila opent stipt om 16:00 uur deze editie van het hoofdschud feestje. Niet de Amerikaanse metalcoreband, maar het lokale heavy/powermetaltrio dat in 1984 voor het eerst van zich liet horen. Er kwam plaatwerk in 1989, 1990 en 1994 maar toen duurde het tot 2019 voordat er weer een album de studio verliet. Op het podium vermaken de heren zich vandaag met lekkere hardrock/heavy metal zoals die zoveel in de jaren ’80 werd gemaakt, voorzien van een bluesy ondertoon en ronkende solo’s van zanger/gitarist Herbie Vanderloo. “We spelen als eerste omdat we de oudste band zijn en dus moeten we er vroeg in vanavond”, deelt hij droog mee. Over droog gesproken: het is prima opdrogen van de gigantische regenbui die Amersfoort teisterde met nummers als Mouth of Madness (dat kalm begint maar waarbij de gitaarsolo’s al gauw weer door de Kleine Zaal vliegen), My Dyin’ Friend of The Sweet Redemption van het nog te verschijnen album waarmee het veertigjarig jubileum wordt gevierd. Hoe ouder hoe gekker blijkbaar, want het is het stevigste nummer van Attila vanmiddag.
Anchillys | Grote Zaal
Niet bekend zijnde met het orkestje genaamd Anchillys ben ik blij verrast Ben de Graaff het podium op te zien komen: eigenaar van één van de fijnste strotten van het land, hetgeen hij regelmatig laat horen bij Phlebotomized en Façade. De Graaff blijkt gerekruteerd als inhuursoldaat voor een project van multi-instrumentalist Andy Wit die zelf achter het drumstel plaatsneemt. Het is het eerste liveoptreden van de band waarvan vorig jaar debuut Elan Vital verscheen. Door de drumstokjes ter hand te nemen, legt Wit een mooie ondergrond onder de technical brutal death metal en weet en passant dwars door je lijf heen te beuken. Het tempo ligt hoog en De Graaff brult de longen uit zijn lijf terwijl hij woest over het podium beent.
Om niet helemaal dol te worden is er hier en daar een tempoverlaging maar dan nog blijft Anchillys zwaarder op de maag liggen dan een drie weken oud stokbrood. Khamsin’s Menace, het laatste nummer van het debuut, sluit ook dit debuut af en het is indrukwekkend. Complimenten voor de wijze waarop dit gezelschap voor de dag komt. Hopelijk gaan we hier nog veel meer van horen terwijl De Graaff er nog even wat pig squeals uitperst.
Anime Torment | Kleine Zaal
Na de oudste en de jongste band van dit festival hebben we nu met Anime Torment de band die het verste wegkomt. Uit Litoměřice om precies te zijn en dat ligt in Tsjechië. Het gezelschap maakt deathcore en doet dat met zó’n inzet dat het constant lijkt alsof de geluidsinstallatie het gaat begeven. Zanger Ondra Svoboda laat al zijn persoonlijkheden aan het woord komen waarbij de een nog extremer klinkt dan de ander: krijsende Ondra, gruntende Ondra, schreeuwende Ondra en pig squealende Ondra. Deathcore is doorgaans niet mijn kopje thee maar dit Anime Torment speelt erg lekker en brengt voldoende variatie aan. Bovendien is het de passie en inzet waarmee de mannen spelen die me het meest aantrekt. Perfect voor een festival om de boel eens flink op te schudden en aan het eind van het concert gezellig met z’n allen op de foto. Zeg maar: ‘sýr!’.
Codex Mortis | Grote Zaal
Vooraan staan bij Codex Mortis, juweel uit de stal van Vidar Records en band die vorig jaar nog moest afzeggen voor dit fijne festival. Band ook waar het geluid abominabel is: ik hoor gitaar, ik hoor bas en dan komt in de verte de zang van Dirk Willems binnenkomt. Invaldrummer Andy Wit lijkt ergens achter me te zitten. Een paar stapjes naar achteren doet echter wonderen om de kille black metal van deze band beter te ondergaan. Het tempo ligt hoog en is niet bij te houden voor de haarzwaaiers, al doet een enorme bos rood haar met een meisje eronder dappere pogingen. Willems is op dreef en maakt indruk met zijn strot en expressie, waar zijn snaarspelende collega’s zich vooral concentreren op hun instrument. Het is genieten van deze doordenderende blackmetaltrein, waarbij gitarist Arjan van Dune zich met enige regelmaat weet te onderscheiden. Het laatste nummer is kiezelhard waardoor Codex Mortis in stijl afscheid neemt.
Nephylim | Kleine Zaal
Collega Cor de Vos was behoorlijk onder de indruk van het debuut van Nephylim en een veel te dure maar wel lekkere hamburger wegkauwend begrijp ik als snel waarom. Dit is een inderdaad een fijne mix van agressieve death metal met progressieve en atmosferische elementen. In de praktijk bekent dat het niet alleen lange-halen-gauw-thuis is, maar er ook ruimte is voor minder felle stukken waarbij Tijn Bosters af en toe zijn cleane zang uit de kast haalt. De band is enthousiast en dat slaat al gauw over naar het publiek in de kleine zaal. Voor mij is het echter allemaal iets te veel van het goede: ik krijg ik mijn death metal het liefst volgens de oude school geleverd, maar tegelijkertijd vertellen mijn oren me dat deze band lof verdiend voor de wijze waarop ze de zaken aanpakken: muzikaal maar zeker ook wat betreft presentatie. Een tip voor hen die hun death metal dus niet altijd maar zwaar en log willen hebben….
Bodyfarm | Grote Zaal
…Zoals bijvoorbeeld het geval is bij Bodyfarm. Ik zag de band twee weken hiervoor nog maar dat is net zo’n erge ervaring als een ijskoud biertje wegtikken op een bloedhete zomerdag terwijl je met je voeten in een zwembadje hangt. Torment wordt ingezet, ten teken dat de subtiliteit het maar een deurtje verder moet zoeken. De enige rust die je hier gaat vinden zijn die paar seconden tussen de nummers in. Het machtige Dreadlord komt voorbij, met Charlatan Messiah wordt zo’n beetje de waanzin bereikt en dat komt niet alleen door de killerblik in de ogen van voorman Ralph de Boer. The Swamp maakt zijn entree en daarmee gaan wie ietsjes terug in geweld met iets meer ruimte voor zompigheid. Met Storming Revolution gaan we er weer vol op, Woods of Dismay wordt opgedragen aan de veel te vroeg overleden frontman Thomas Wouters. Het is een fraai nummer. Opvolger The Dark Age is zelfs magistraal te noemen en dat geldt ook voor de onstopbare pit.
Mordkaul | Kleine Zaal
Het tweede gezelschap buitenlandse gasten vandaag hebben eerder vandaag de zuidelijke grens overgestoken. De deathmetaltrein denderet door en stopt nu even bij halte Mordkaul. Bring Me Her Head is een fijne opener en laat meteen horen hoe het gezelschap de zaken aanpakt: vooral een tikkeltje melodieuzer dan bijvoorbeeld Bodyfarm. Maar ook Mordkaul levert een fijne bijdrage aan de feestvreugde. In het kader van de huishoudelijke mededelingen: het is vandaag het afscheid van gitarist Vincent Noben en zanger Tommy Goffin wijst ons grappend de route naar de merchstand terwijl hij ons wijst op de bezineprijzen. Zijn grunt is trouwens behoorlijk hees en daar moet de luisteraar wel even aan wennen maar al met al was het de rit vanuit het zuiden zeker waard.
Asphyx | Grote Zaal
De volgende wagon van de deathmetaltrein is de headliner van dit festival: het almachtige Asphyx. Vorig jaar moest er op het allerlaatste moment worden afgezegd, nu staat niets een uur doomdeathdenderen ons in de weg. Death the Brutal Way opent de pit, Neceroceros wordt opgedragen aan Thomas Wouters en het dak blijft nog maar nèt op zijn plek liggen met kanonskogel Deathhammer. Met Wasteland of Terror lijkt het alsof er geen band op het podium van Fluor staat, maar een enorm machinegeweer: wát een strakheid, wát een agressie, wát een heerlijkheid. Het is een masterclass deathmetal wat de band hier geeft. Niets meer, niets minder.
Alles klopt weer eens: het venijnige gitaarspel van Paul Baayens, de heerlijk brommende bas van Alwin Zuur, de nog immer zieke strot van Martin van Drunen en het oerdegelijke drumwerk van Stefan Hüskens, die het hele zooitje bij elkaar houdt. Oh, en, het geweldige songmateriaal waar de heren uit kunnen kiezen helpt ook bij het neerzetten van een goed optreden. The Nameless Elite. Wat moet je nog zeggen als perfectie zich voor je ogen voltrekt? Niets. Genieten. Van The Rack. Van Last One On Earth. Masterclass.
Ggu:ll | Kleine Zaal
Het is even omschakelen van het geniale geweld van Asphyx naar de trage doom van Ggu:ll, maar met het pareltje dat Ex Est heet in gedachten, is dat bepaald geen straf. Gewoon even de hartslag flink naar beneden brengen en al dit fraais uit Tilburg ondergaan. In een minimale lichtsetting (alle lampen op groen en klaar) trakteert de band het uitgedijde publiek op een heerlijk sombere, uitgestrekte muzikale reis die van tergend traag terugschakelt naar… iets minder tergend traag. WvdV’s vocalen gidsen de bezoekers af en toe naar de juiste richting, maar we moeten grotendeels vooral zelf onze weg vinden om en ervoor waken niet te verdrinken in het labyrint van deze muzikale maalstroom. Ogen dicht en genieten van een band die soms zo kil en furieus uit de hoek kan komen dat het alle Noordse blekkies degradeert tot koorknaapjes. Geen band vandaag gaat zo diep als Ggu:ll, drone/doomgezelschap uit de stad der kruikenzeikers.
Terzij de Horde | Grote Zaal
We begonnen deze dag lang geleden met de jaren ’80 hardrock/heavy metal van Atilla. Het contrast met afsluiter Terzij de Horde kan niet groter zijn. De post-black metal van dit gezelschap uit Utrecht is rauw en vuig en staat onder aanvoering van de intens met de muziek meelevende Joost Vervoort, die zijn strot onderwijl kapot schreeuwt. Zijn bandleden achter hem behalen maniakale snelheden en doen dat ogenschijnlijk uiterst gemakkelijk. Terzij de Horde als afsluiter neerzetten is best een gewaagde keuze omdat dit geen band is waarbij je nog even vrolijk de laatste paar biertjes pakt en met een opgewekt gevoel de nacht ingaat, maar voor de liefhebber is het zó fascinerend intens dat dat helemaal niets uitmaakt. Kwaliteit staat hier voorop en de band brengt het angstaanjagend goed. Zo strak, zo indrukwekkend, zo indrukwekkend en zo raak. Prachtig. Uiteraard belandt Vervoort nog in het publiek om de intensiteit nog een trede hoger te leggen. Kippenvel. Een geweldige afsluiter van een prachtig festival.
Datum en locatie
1 april 2023, Fluor, Amersfoort
Links: