Wat brengt een Italiaanse en een Amerikaanse band samen op één split? Welke karakteristieken delen twee bands die niet eens tot precies hetzelfde muziekgenre behoren en zelfs behoorlijk verschillend klinken? Het antwoord op die vragen lees je hieronder…
Wat het Italiaanse Thecodontion betreft, kan ik toch stellen dat ik fan ben van het eerste uur. Of van het tweede uur, om precies te zijn, want ik leerde de band pas kennen ten tijde van hun EP Jurassic, in 2019. De daarvoor uitgebrachte demo Thecodontia (2018) was nog aan mijn aandacht ontsnapt, maar wat ik hoorde op Jurassic trok zodanig mijn aandacht dat ik de band sindsdien ben blijven volgen. Thecodontion is namelijk op verschillende vlakken een uniek concept. Muzikaal brengt het primitieve black/death metal (noem het war metal als u wil) met een zwaar, rommelig geluid, voortgebracht door dreunende drums, (twee of drie) brommende basgitaren en declamerende-verhalende vocalen. Inderdaad, u leest dit goed: Thecodontion doet niet mee aan gitaren. ‘No guitars, only death’ is hun motto. Waar de band deze grove stijl op Jurassic nog zeer rechtlijnig en eendimensioneel tot uiting bracht, hoorden we op het debuutalbum Supercontinent (2020) een meer melodieuze aanpak waarbij een derde basgitaar gebruikt werd als melodiedragend leadinstrument dat rustige, loeiende klanken voortbracht, met veel distortie en galm. Hierdoor kreeg dit album een wat dromerige en onwerkelijke atmosfeer mee. Diezelfde stijl werd ook gehanteerd op de split met Vessel Of Iniquity, The Permian-Triassic Extinction Event (2021), waarvan de nummers samen met die van Supercontinent waren opgenomen.
Het centrale thema bij Thecodontion is paleontologie. Op Thecodontia, Jurassic en de hierboven vermelde split bestonden de teksten uit een letterlijke, wetenschappelijk geformuleerde beschrijving van fossielen, in korte, schijnbaar onsamenhangende (maar elkaar aanvullende) zinnen. Supercontinent, daarentegen, werd een uitgebreid exposé over (jawel) supercontinenten doorheen de geschiedenis van de aarde.
Bassist Stilgar (G.D.) en vocalist Heliogabalus (G.E.F.), de twee stichtende leden van Thecodontion, laten zich op hun nieuwste telg bijstaan door L.S. op (tweede) bas en V.P. op drums. Beiden zijn eigenlijk al sinds 2018 de vaste livemuzikanten van de band en krijgen nu dus ook de kans om zich op CD (uitgebracht door I, Voidhanger Records) en cassette (via Xenoglossy Productions) te laten vereeuwigen. Drummer V.P. kan u misschien ook kennen als gastmuzikant op de heel interessante EP The Theosophist van het eveneens Italiaanse Theomachia.
Trilobieten waren veelal kleine, mariene geleedpotigen die leefden tussen 500 en 250 miljoen jaar geleden. Dit is de allereerste keer dat Thecodontion zich (thematisch) toelegt op kleine ongewervelden, en blijkbaar hoort daar dan ook een andere, meer “luchtige” muziekstijl bij. Het eerste nummer van deze split, Trilobite, is dan ook een behoorlijke verrassing te noemen: geen brute war metal meer, maar een afgeleide versie daarvan die veel lichtvoetiger en speelser klinkt. Dat gevoel wordt verkregen door een combinatie van naïeve synth-riedeltjes uit de oude doos, een op hoge frequentie resonerende basgitaar (soms riffs spelend, soms louter sfeeropwekkend), veel cimbaalwerk en een vertellend, hees stemgeluid. De tweede basgitaar is hier met zijn pompende vibraties een prominent, ritmesturend instrument en de bruutheid ervan contrasteert enorm met de (tevens alomtegenwoordige) synths. Het gebruik van keyboards is trouwens een nieuw gegeven voor Thecodontion. Stefano Allegretti (van onder andere Framheim, die andere band van Stilgar en Heliogabalus) is de gast-toetsenist van dienst.
De stijl van dit eerste nummer is binnen het oeuvre van Thecodontion eigenlijk alleen maar vergelijkbaar met Gyrosia, het openingsnummer van Supercontinent, maar dan luchtiger, lichter en met minder resonantie in de basgitaar. Inhoudelijk is het wel weer business as usual voor de band: de teksten van Trilobite vormen opnieuw een ongeordend allegaartje van ecologische, fylogenetische en morfologische informatie.
Hoewel het instrumentgebruik op Hallucigenia enigszins te vergelijken is met dat van Trilobite, is de sfeer toch helemaal anders: mysterieuzer, dreigender, donkerder, ernstiger. Opnieuw past dit perfect bij het onderwerp: Hallucigenia was een wormachtig organisme met vreemde, moeilijk te interpreteren stekelvormige en buisvormige aanhangsels, dat vooral gekend is van de Burgess Shale formatie in Oost-Canada (500 miljoen jaar oud). De dieren in deze formatie zijn uitzonderlijk goed bewaard gebleven en aangezien in deze fossielen ook de weke delen zichtbaar zijn, konden hier wormachtige dieren zoals Hallucigenia geïdentificeerd worden. De interpretatie van de eerste Hallucigenia-fossielen was een harde noot om te kraken voor paleontologen en het dier werd zelfs oorspronkelijk ondersteboven beschreven (oriëntatie was namelijk nogal moeilijk). Kortom: een beestje dat vooral kopzorgen opleverde en net daarom ook zijn bijzondere naam meekreeg. Dat mysterieuze, dat bizarre en oeroude hoor je ook terug in dit nummer. De basgitaar staat hier nog wat meer op de voorgrond dan op Trilobite en wordt hier eveneens als solo-instrument gebruikt. De keyboards zijn dan weer grotendeels naar de achtergrond verdwenen. De combinatie van deze factoren en het lagere tempo zorgen ervoor dat Hallucigenia een veel evenwichtiger nummer is dan Trilobite. En dat op zeven paar dunne poten!
Want ja, laten we vooral niet vergeten dat er ook nog een tweede luik is aan deze split, en dat wordt verzorgd door de Amerikaanse death/doomformatie Ceremented. Dit viertal bestaat ondertussen al zeven jaar en in die tijd werden twee demo’s en, inclusief de voorliggende, twee splits ingeblikt. Italië en de Verenigde Staten liggen mijlenver uit elkaar, maar toch is dit een logische split als je even een kijkje gaat nemen bij de line-up… Inderdaad, ook Ceremented is van het ‘No guitars, only death’-principe. In tegenstelling tot deze van Thecodontion is de aanpak van Ceremented heel rechtlijnig: rechtdoor de afgrond in, maar dan aan een doods tempo. Qua stijl ligt het wat in de lijn van Teitanblood en de tragere passages van het Canadese Antediluvian. Het eerste wapenfeit van de band op deze split is een kort instrumentaal intermezzo (Kontinuum), opgebouwd rond een statisch krakende, overstuurde bas en wat vreemde ambientgeluiden. Het is de perfecte aanloop naar Ultra Mystischizmatic Terrors, een grof, lomp kunstwerkje op basis van schrapende, sch(e)urende bassen, bol van de distortie, en droge-blikkentonnen-aangevuld-met-hyperactieve-cimbaaltikjes drumwerk. De lage, beestachtige uitbrakingen van K.B bevinden zich wat op de achtergrond, maar net dát zorgt voor een mate van brutaliteit die perfect past bij de provocatief repetitieve onbeschaamdheid van beide basgitaren. Er wordt desondanks net voldoende geschakeld in het ritme om deze loodzware brij verteerbaar te houden (maar verwacht geen subtiliteiten). Punten voor massadichtheid: tien op tien. Punten voor fijnzinnigheid: ver onder nul. Heerlijk.
Als je denkt dat het niet zwaarder kan, luister dan gerust eens naar de start van Timeworn Furtherance. Dit is het meest massieve stuk muziek dat ik al gehoord heb sinds Evokens Antithesis Of Light (om meteen iets te doen aan de schaamte die u misschien voelt dat u deze klassieker niet kent: hier leest u er meer over). Het nummer ademt, vooral in de eerste anderhalve minuut, zoveel doom uit dat de ledlampen boven mijn salontafel spontaan negenig procent van hun lichtsterkte verliezen. In het tweede deel van Timeworn Furtherance gaan bassen, drums én vocalen even in chaosmodus, om vervolgens (tegen het einde van het nummer) nog eventjes een soort verpletterende doom/thrashfusie voort te brengen. K.B lijkt zich hier te beperken tot willekeurig geschreeuw, maar het gaat hier wel degelijk om lyrics.
En op basis van het geleverde werk moet ik eigenlijk concluderen dat ik de bijdrage van Ceremented meer heb weten te appreciëren dan die van de band waarvoor ik deze release in eerste instantie voor recensie had opgenomen. Een beetje evolutie kan zeker geen kwaad, maar dit experiment (hoe bewonderenswaardig ook) vind ik nu niet bepaald voor herhaling vatbaar. Wat niet wegneemt dat dit zeker een relevante en interessante aanvulling is op oeuvre van de band. De stijl van Ceremented is dat trouwens ook: relevant en interessant. Het is dan ook uitkijken naar een eerste volwaardig studio-album.
Label:
I, Voidhanger Records / Xenoglossy Productions, 2023
Tracklisting:
- Thecodontion – Trilobite
- Thecodontion – Hallucigenia
- Thecodontion – La Torre (Franco Battiato cover)
- Ceremented – Kontinuum
- Ceremented – Ultra Mystischizmatic Terrors
- Ceremented – Timeworn Furtherance
- Ceremented – Disease.Death.Kontrol (Contravene Of Death’s Hand)
Line-up:
Thecodontion
- G.E.F. – Stem
- G.D. – Basgitaar, stem
- L.S. – Basgitaar
- V.P. – Drums
Ceremented
- K.B – Stem
- K.I – Basgitaar
- J.B – Basgitaar
- A.P – Drums
Links: