Happy Days, een bandnaam met een tamelijk cynische insteek, afgeleid van de Amerikaanse jaren ’70/’80 serie, waarin iedere speler een behoorlijk vreugdevol en extatisch leven leidden. Vocalist en oprichter A.Morbid koos de bandnaam met opzet, om zo bij de niet wetende luisteraar een nog groter gevoel van verbazing of onbehagen te creëren. In dit geval is er een evidente parallel met die andere depressieve blackmetalband Lifelover. In het digitaal archief kan ik enkel een recensie terugvinden van collega redacteur Bart. Het betrof het album Happiness Stops Here uit 2009. Een overduidelijke recensie, waarbij Bart niet onder stoelen of banken steekt dat deze schijf hem niet kan bekoren. Nu is dat in essentie ook niet wat we van een album uit dit genre mogen verwachten, maar enige kwaliteit op het gebied van de muziek zelf is wel gewenst. We willen natuurlijk wel het gevoel krijgen dat er ook een achterliggende reden is om deze muziek uit te brengen en te luisteren. Het leven moet zo nu en dan immers gewoon zwaar kut zijn.
Niet tegenstaande het feit dat ik het wel degelijk eens ben met het oordeel over Happiness Stops Here, zit er maar liefst dertien jaar tussen deze uitgave en het nu te bespreken En Enfer j’ái Regné. Akkoord, er verschenen in 2012 en in 2016 nog albums met respectievelijk de veelzeggende titels Cause Of Death: Life en Save Yourself. Die albums hebben ons zogezegd niet bereikt, of er is geen recensie over geschreven, wellicht mede naar aanleiding van de eerder aangehaalde recensie. We hebben er echter geen schrik of terughoudendheid voor om deze depressieve levensrotten nogmaals een kans te geven. Zelfs een band in dit genre moet zich toch uiteindelijk op een positieve wijze evolueren, nietwaar? Bovendien heeft A.Morbid (vocalen, gitaar, bas & keyboard) sinds 2015 een aantal andere speelmaatjes om zich heen, sessie drummer Dan en tweede gitarist Kenny C.
Laat ik voorop stellen dat we geen complexiteit hoeven te verwachten, wanneer we En Enfer j’ái Regné via een opknooptouw aanslingeren. We vangen aan met een slasherachtig horroresk intro Ils Flottent tous en bas om zo direct de dieperik in te springen. Een uur aan depressieve (wan)toestanden, hypnotiserende en repetitieve gitaarriffs, ijle en melodieuze keyboardtoetsen, een zo nu en dan op hol geslagen puddingbuks als drumstel en een uiterst verderfelijk stemgeluid. Vrouwelijke vocalen ter aanvulling, onschuldig met palliatieve insteek, zodat er licht erotisch geflirt kan worden met het begrip dood. Maar ook sopranen die er dan bijna net over zijn, waardoor het haast te absurd klinkt. Muzikaal gezien is het wel echt dik in orde hoor. Okay, er zijn zeker betere uitgaves te vinden die ons nog meer zouden nopen tot suïcidale gedachtes, echter onderschat ik deze uitgave geenszins. Soms dan is het letterlijk teveel zoals in Hollow, waar de vrouwelijke vocalen op de grens van geloofwaardigheid balanceren en de drummer van dienst ook nog eens een slag op het vel mist.
Met name het heel karakteristieke titelnummer En Enfer j’ái Regné trekt ons over de denkbeeldige streep tussen leven en de dood. Het was ook dit nummer dat ik als eerst tot mij nam voordat ik besloot En Enfer j’ái Regné te recenseren. Met fragiel toetsenwerk, naargeestige gezangen, bedrukte vocalen uitbarstingen en een negatieve schreeuwlelijk komen we natuurlijk een heel eind. Gelukkig hoeft het einde niet daar te zijn, als we naar prachtig tremolo gitaarwerk mogen luisteren gedurende de afsluitende en veelzeggende “ode aan het leven” Life Goes On… Al doet het evengoed wel op een rare manier ergens pijn als we weer zo’n puberale meisjesstem erdoorheen horen kwelen. Evengoed gaat het effect niet verloren en moeten we constateren dat het zelfs klote voelt als het leven dan toch doorgaat en deze plaat dan eindelijk ten einde is. Maar er is nog hoop voor Happy Days, want zoals hij al sinds de oprichting weet, van het leven gaan we uiteindelijk allemaal dood. En het maakt dan niet uit of je heel goede of tamelijk slechte muziek maakt. Qua oordeel zijn we over deze depri schijf dan ook iets milder, zodat er voldoende motivatie overblijft om ons te voorzien in levensverderfelijke black metal in de nabije toekomst. Slinger in plaats van het opknooptouw deze schijf eens aan en ontdek dat er ook nog genoeg leven bestaat in vreugdeloze muziek.
Score:
70/100
Label:
Talheim Records, 2023
Tracklisting:
1. Ils Flottent tous en bas
2. J’y Étais
3. Hollow
4. Je sais ce que j’ai vu
5. Ne me quitte pas (don’t go)
6. Non ducor,duco
7. Mon cadeau au monde
8. Mors vincit omnia
9. Forgive me
10. En enfer,j’ai régné
11. Life goes on…
Line-up:
- A. Morbid – Vocalen, gitaren, bas, keyboard
- Kenny C. – Gitaren
- Dan – Drums
Links: