Headlines

Album nummer elf van deze Duitse lakeien van de darkwave. Dual + is wederom een verkenning van duistere avantgarde electronica vergezeld door de donkere vocalen van Alexander Veljanov, bekend van zijn intrigerende haaruitdossing. De albumtitel verraadt dat het album in het verlengde ligt van voorganger Dual, die ook dit jaar werd uitgebracht. Zo'n vier jaar bleef het stil en ineens lag daar een dubbelalbum, en een volledig album.Lees verder ›

St. en Bavragor kennen we van Kôr, een andere Duitse blackmetalband die het graag roestig en rustiek houdt. De beide bandleden bevolken, met een drietal anderen, sinds 2009 ook de band, Shores Of Ladon. Dit Heimkehr is een EP geworden met vier eigen nummers en een cover van de eveneens Duitse neofolk-formatie Sonne Hagel. Het zijn productieve geesten, de heren van Shores Of Ladon. Want ongeveer tegelijk met deze EP brengen ze ook Witterung uit, hun tweede volledige langspeler. Hoe gek kan het allemaal lopen.Lees verder ›

High Roller Records bracht dit najaar alle albums van het Amerikaanse powerrocktrio The Rods uit de eerste helft van de jaren 80 opnieuw uit. Tijd voor een special dus!Lees verder ›

Recht uit de versafdeling van de speciaalzaak van lelijke albumhoezen brengen wij u vandaag Even If It Takes A Liftieme. Het derde studioalbum van het Amerikaanse Anatomy of Habit. Oude wijze vrouwen fluisteren al eeuwenlang dat men een boek niet moet beoordelen op haar kaft, maar de macht der gewoonte dreigde het alsnog even te winnen van de ratio. Gelukkig gebeurde dit niet. Laten we vandaag dus even door de afgrijselijkheid van de hoes heen prikken en ons focussen op de muziek.Lees verder ›

Collega Cor vond het allemaal prima, toen het album The Eighth Mountain uitkwam, zonder Fabio en Luca, die er na 2016 definitief mee ophielden en Rhapsody eervol begroeven. Eerder dit jaar besprak collega Dypfrys de EP I’ll Be Your Hero en die was een pak minder positief gestemd. Ik bleef er wijselijk af, want de herinnering aan het epische Symphony of Enchanted Lands uit 1998 is mij heilig. Of was mij heilig, want ik ben alsnog overstag gegaan om de langspeler Glory For Salvation te gaan beluisteren. Ik moest denken aan het nummer Eternal Glory wellicht, ik wou weten wat ik liet liggen. Sinds kort zit er een nieuwe drummer op de kruk, de Italiaan genaamd Paolo Marchesich.Lees verder ›

Ars Magna Umbrae, Poolse black metal. Mysterieus, occult, dissonant, atmosferisch, penetrant. Al van in het prille begin had mijn geniale brein door dat het een pareltje betrof. De EP Through Lunar Gateways was de beste EP van dat jaar, de twee langspelers daarna landden telkens in mijn jaarlijst. Logisch. Nu is er album nummer drie, dat ook verschijnt via het geplaagde I, Voidhanger Records, wiens eigenaar op sub-intensive care ligt omwille van iets wat sommigen benoemen als een grapje/griepje. Throne Between Worlds, laten we het daar maar over hebben.Lees verder ›

Леший, dat is de naam van deze eenmansband. Het maakt deel uit van het collectief genaamd Pleskau Brethren (Псковское братство), samen met Hexenvomit, Labynkyr, Mysticité, Needle Fetish, Ógilt, Oxta, Sidekut Slave, Virgin Pimp, Крюкокрест, Неделя Доброты, Плескау Моторокерс en wellicht ook een pak anderen. Veel vind ik er niet over terug, het is mijn eerste ontmoeting met deze cassetteband. New Era Productions brengt ze uit en daar moet u het momenteel mee doen.Lees verder ›

Remain Untamed kwam op ons pad toen we eens aan het uitzoeken waren wat er gekomen was van Brutal Obscenity. Voor hen die het niet weten: dat was een eigengereide cross-overband uit Haarlem die eind jaren ’80 van de vorige eeuw de boel eens flink opschudde met klinkende teksten als “Bible is a book, heaven is a lie”.Lees verder ›

Al 21 jaar timmert In Mourning aan de weg. De muziek wordt daarbij telkens uitgebracht door een andere, relatief kleine platenboer. Na het goed ontvangen Garden of Storms zal de overstap wel gemaakt zijn naar één van de grotere jongens, toch? Niks is minder waar. Als enige metalband vinden we deze kwaliteitsmuzikanten namelijk terug onder de vlag van Dalapop,  tussen Zweedse popartiesten als Mando Diao, Raketkluben en Radiohimlen.Lees verder ›

Metalbands uit Finland zijn ongeveer zo zeldzaam als een tros bananen in een groentewinkel. Ook dit Bloody Falls komt uit het land waar ze wel duizend meren hebben en speelt melodische death metal met flink wat groove. Omdat deze stijl me wel bevalt en er zelden iets slechts komt uit Finland waren mijn verwachtingen hoog gespannen.Lees verder ›

Opnieuw een blackmetalepos gebaseerd op de schrijfsels van Tolkien. Ook deze Duitse band, die zich Kôr laat noemen, heeft zijn debuutalbum hierrond geschreven. De mannen gaven album de titel The Horns Of Ylmir mee. Het Duitse Sol Records brengt de plaat uit. Dit label heeft ook meteen besloten de andere band van de heren St. en Bavragor uit de brengen: Shores Of Ladon. Hiervoor verwijs ik naar mijn andere schrijfsels. In ieder geval is het zo dat de black metal die we te horen krijgen op The Horns Of Ylmir eerder een epische inslag kent en een rudimentair karakter heeft. Ook de opnames lijken wat stoffig en korzelig, merk ik hieromtrent nog even op dat Henri Sorvali (Moonsorrow), de mastering voor zijn rekening nam.Lees verder ›

Rejekts is een band uit Italië en voor dit album is redelijk mooi artwork geregeld. Een paar jaar geleden had je hele hordes aan blackened grindcorebands die uit de grond schoten als vrolijke bloemetjes. Het Italiaanse Rejekts bracht in 2010 een eerste album uit. Hoe komt het dan dat deze band nog steeds onder de grond leeft?Lees verder ›

Echt veel goede speed metal is er dit jaar niet geweest. Maar daar is Jävelin om ons te redden! Dit Finse drietal heeft een zwarte, magische nachtmerrie in de aanbieding. Black Magic Nightmare is het eerste werk van deze gasten, maar het klinkt niet alsof het een stel nieuwkomers zijn. Aan marketing lijken ze overigens verder niet te doen.Lees verder ›

Sarke. Ik ben deze Noorse cultband een tijdje uit het oog verloren. Hun eerste drie albums, Vorunah (2009), Oldarhian (2011) en Aruagint (2013), staan al jaren broederlijk naast elkaar op de CD-plank, maar de volgende drie heb ik jammer genoeg niet de aandacht gegeven die ze wel verdienen. Een korte opfrissing via digitale streamingdiensten leerde me echter dat de heren Sarke, Nocturno Culto en hun kompanen ook voor deze releases mooi zijn blijven vasthouden aan hun beproefde recept. Ze slagen er dus keer op keer in om stijlvolle muziek te maken, waarin ze nooit ver afwijken van hun vaste geluid. Groovy rock 'n roll met elementen van doom en heavy metal ontmoet hier slepende, bezadigde, mid-tempo black metal, overgoten met de schrapende, ruwe, hese stem van Nocturno Culto. Een uniek geluid dat heel herkenbaar is. Sarke zou je eigenlijk een soort verhalenband kunnen noemen, die luistermuziek maakt met korte, begrijpbare teksten.Lees verder ›

Zo’n beetje vanuit het niets liet het uit Chicago (Verenigde Staten) afkomstige Vukari eind oktober een EP op de mensheid los. In mei kregen we weliswaar al een demoversie van de track Omnes Nihil voorgeschoteld, maar het uitbrengen van de EP was er daarmee (in elk geval voor mij) niet minder onverwacht om. Dat niet alle verrassingen in het leven even leuk zijn, is een dooddoener van jewelste, maar in dit geval is het een surprise waar ik louter jubelend en juichend over kan zijn… Lees verder ›

Funeral Mist, de eenmanszaak van Arioch. Arioch alias Mortuus. Mortuus, sinds 2004 en Plague Angel de voorman van Marduk. Sinds altijd (1993) de eigenaar van Funeral Mist. Funeral Mist, sinds altijd een black metal fenomeen dat gregoriaanse zang en christelijke elementen in zijn furieuze Zweedse black wist te verwerken met bijzonder veel gecomprimeerde venijn en haat. Waar Marduk de laatste paar albums opnieuw militanter en oorlogzuchtiger uit de hoek komt, zoekt Funeral Mist nog steeds de chaotiek en puur demonische "orthodoxe" oorden op. Zo ook op Deiform, langspeler nummer vier.Lees verder ›