De zaken die goed gaan koesteren en alles wat minder goed liep pro-actief oppakken en meenemen als verbeterpunten: Dynamo Metalfest had zeker ten opzichte van de editie 2022 (dag 1) nog wat huiswerk liggen. Op dezelfde locatie – dat wil zeggen het ijsstadion in Eindhoven – werd het nodige geschoven, opgeschaald en in gereedstelling gebracht voor een nieuwe editie met mooie namen zoals Megadeth, Prong, Biohazard, Obituary en Killswitch Engage. De weergoden waren ons goed gezind en Zware Metalen was aanwezig op beide dagen. Waren het zaterdag Maarten en Friso die de bands onderling verdeelden, vandaag doet Friso dat alleen. Met dank aan de foto’s van fotografe Seth Abrikoos een verslaglegging van onze kant.
Meer punten om drank te halen zonder opwaardeerkaart maar gewoon met pin (ook rijen voor alléén bier), meer sanitaire punten, meer extra’s voor de VIP-gasten en een tweede podium in het stadion: dat zijn in een notendop de belangrijkste aanpassingen voor 2023. De grote stelling op het veld is te betreden voor de VIP-tickethouders en biedt die bezoekers ook een fraai zicht op beide podia. Het vormt enerzijds een scheiding tussen het kleine en grote podium en dat gaat anderzijds ten koste van bewegings- en zitruimte voor de reguliere bezoeker. Daar blijkt op dag twee van Dynamo sowieso iets meer van te zijn dan tijdens dag één.
Het is best warm als Torn From Oblivion begint. Dat lijkt de band, en met name de zanger, niets uit te maken. Want vanaf het begint tot het eind stuitert hij over het podium heen, gaat volledig op in de muziek en zweept het publiek daarbij op. De band speelt vandaag een thuiswedstrijd (de mannen komen uit Eindhoven) en spelen metalcore met wat invloeden uit het djent-genre. Het is daarom niet alleen maar beuken, zoals we bijvoorbeeld eerder bij Sign Of the Swarm zagen, maar de nummers kennen voldoende aanknopingspunten om het interessant te houden. Regelmatig duiken er hele vette riffs op en maakt de band zodoende goed gebruik van 2 gitaristen. Een mooi voorbeeld daarvan is Call Upon A Nightmare, die sferische riffs samen laten gaan met het knalharde geram. In een rotvaart ramt de band nummer na nummer erdoorheen en krijgen daarbij ook respons van het publiek, een voorzichtige eerste wall of death wordt gemaakt. De band maakt indruk en denk dat we nog veel meer gaan horen van deze jonge gasten. Oh, en het zal niet de eerste keer zijn vandaag, maar het geluid is echt supervet!
Gatecreeper is, net als een pak andere bands vandaag, toe aan de laatste show van de tour. Het lijkt bijna wel of Dynamo Metalfest een soort slotakkoord is voor vele tours. De bouwvakvakantie eindigt immers ook, het werk roept weer?
De band uit Phoenix rost er nog een indrukwekkende laatste set uit waarbij de mannen een mid tempo vorm van death metal met hele vadsige doomriffs speelt zoals in het heel vet gebrachte Craving Flesh. En dat zorgt ervoor dat de dynamiek ontzettend goed bewaard blijft en het publiek bij de les gehouden wordt. Ook zanger Chase, permanent gewapend met microfoonstandaard in zijn hand, overtuigt met een massief klinkend stemgeluid. Vol overgave brult hij zijn zanglijnen over de zompige riffs. Ik zeg zanglijnen; want in tegenstelling tot collega deathbands hanteert hij wèl een zanggerichte aanpak.
Er zit ook wel een punkvibe in bepaalde nummers, wat niet zo gek is als je naar de discografie van deze mannen kijkt. Dit is zeker het geval bij een nummer als Puncture Wounds. Dertien nummers lang beukt Gatecreeper op het publiek in om uiteindelijk af te sluiten met Boiled Over, dat met die kenmerkende riffs de set in stijl beëindigt.
Volgens de aankondiging moeten er meer christelijke bands op het festival zijn. Exctinction AD is er één van. De band uit New York heeft twee mannen in de gelederen die overeenkomsten vertonen met Billy en Evan van Biohazard. De muziek is echter meer een thrashversie van die band. Het is een mix van hardcore en thrash metal met melodieuze leads. De nummers vandaag zijn vrij divers, kennen soms ook nog een sing-a-long moment en de muziek is doorspekt met samples en grooves. Het geluid wordt gaandeweg beter, wat maar goed is ook, want die snare doet in het begin pijn aan de oren.
Bleed From Within is aan een gestage opmars bezig, blijkend uit dat de laatste plaat via Century Media uitkomt. Laten we eens kijken of die hype terecht is.
Op plaat vond ik het niet al te onderscheidend, live is het wel beter. Met name de cleane zangpartijen, die komen vandaag goed door in met name Levitate, wat vrij indrukwekkend klinkt live. De band weet echter ook voldoende te rammen met flinke breakdowns zoals in Pathfinder. Daarmee is Bleed From Within met de combinatie van gezongen stukken en harde breakdowns een hele moderne band die vandaag met bands als Killswitch Engage en In Flames uitstekend op zijn plaats is. De band heeft een vette 3D-projectie als achtergrond waarbij de ene keer het bandlogo en de andere keer schedels en messen ronddraaien. Het geeft, zelfs in de volle zon, een cool effect.
Zanger Scott geeft aan dat zijn stem naar de tering aan het gaan is, maar dat het hem eigenlijk ook niet uitmaakt. Het is zijn laatste show en hij is de kwaadste niet, dus biedt hij aan om zijn stem maar volledig aan gort te schreeuwen. En dat doet hij vol overgave. Het scheelt ook wel dat Bleed From Within in de vorm van gitarist Steven nog een zanger in de gelederen hebben. Hij schreeuwt zich een weg door de groovende metalcore heen, maar weet soms ook vol overgave te zingen. Het publiek eet ondertussen uit zijn hand en vindt het allemaal mooi. Ook geeft hij gretig gehoor aan de circlepits terwijl de temperatuur net de 30 graden heeft aangetikt. Goede show.
Evil Inside skip ik om even over de metalmarkt te lopen, waar van alles wordt aangeboden, van vlaggen tot ringen. En bovenal: patches. Heel veel patches. Mocht je een battle jacket willen, je kan hem hier gelijk volledig volrammen. Er staat ook weer de kraam van No Guts No Glory, die gebruikte shirts opnieuw verkoopt en waarbij het geld naar een goed doel gaat.
Na een handvol platen veilig te hebben weggeborgen ben ik net op tijd voor Obituary, die bij de instrumentale opener Redneck Stomp een flinke projectie heeft waarin de band hen logo heeft geplakt op een Budweiser-bierblik. De muziek van Obituary gaat natuurlijk ook wel goed samen met bier drinken. Als zanger John Tardy ten tonele verschijnt en de mannen Sentence Day inzetten, vallen er gelijk een aantal dingen op: het geluid is loepzuiver, maar ook hard. Vreselijk hard. Het hardste van het festival. Zelfs achter de geluidstoren dreunt alles door en voel je elke kick in je maag.
En de band? Die ramt zichzelf door twaalf nummers heen, die live nog veel krachtiger overkomen en dan op plaat. John spuugt zijn teksten verbeten uit. Zowel de oude nummers als Visions In My Head sluiten goed aan bij nieuw materiaal zoals The Wrong Time, dat een uitermate catchy refrein bevat. Net als op de platen is het optreden solide en goed.
Het niveau van de bands is vandaag bijzonder hoog. Het Belgische Cobra The Impaler is daar geen uitzondering op. De mannen leverden vorig jaar hun debuut af, Colossoal Gods. Die werd unaniem lovend ontvangen en terecht. De plaat stond vol met vette sludgeriffs gecombineerd met herkenbare zanglijnen. De band ging na deze plaat op tour en deed dit jaar een hele rits aan festivals af. Dynamo Metalfest is de laatste in die rij.
Mede door de ervarenheid, maar ook door de vele shows staat de band als een huis en weten de Belgen met een kristalhelder geluid indruk te maken met nummers die afkomstig zijn van deze plaat. De gitaarsolo’s komen perfect tot uiting, de zang is zuiver, zeker bij een prijsnummer als Scorched Earth waar de samenzang aan Alice in Chains doet denken. Maar alleen kan zanger Mike het ook. Van grunts tot langgerekte schreeuwen en cleane zang: hij beheerst het allemaal. En dat maakt de muziek afwisselend en bijzonder genietbaar. De band speelt zijn sludge metal strak en hoewel het bij vlagen toegankelijk klinkt, komen ze soms ongenadig hard uit de hoek zoals bij afsluiter Blood Eye. Erg goed optreden!
Sepultura heeft, zoals veel collega-bands, een plaat te promoten die in het coronatijdperk is uitgebracht. Quadra kreeg nooit echt de juiste promotie en live ondersteuning die de het verdiende. Op deze zomeravond speelt de band veel nummers van deze uitstekende plaat. Zo wordt er afgetrapt met het furieuze Isolation. Goed gekozen: alle bezoekers zijjn gelijk weer bij de les. Sepultura houdt de energie hoog door gelijk Territory erachteraan te blazen.
De band is in vorm en live valt het ook weer op hoe goed drummer Eloy Casagrande is. Bij het, eveneens van Quadra afkomstige, Means To An End, etaleert hij zijn klasse door naar hogere tempo’s over te schakelen en met tof bekkenwerk. Zoals gezegd ramt de band in hoog tempo door met onder meer Kairos en Propaganda om daarna met The Guardians Of Earth een eerste rustpunt in te bouwen. Andreas Kisser staat even alleen op het podium met twee gitaren om zijn nek, de een akoestisch, de ander elektrisch. Bij dit nummer is ook goed te horen dat Derrick de nummers vol passie schreeuwt. Hij is misschien een beperkte zanger, maar binnen zijn kaders zoekt hij wel de randjes op en wordt alles vol overtuiging ingebruld. En dat maakt ook indruk, zoals de vette uithalen bij Search For A Reason in het nummer Agony of Defeat.
Het is niet alleen maar nieuw materiaal want er wordt wel degelijk teruggegrepen naar het verleden. Zo worden Dead Embryonic Cells en Arise van de gelijknamige plaat gespeeld. Die nummers kunnen op veel goedkeuring rekenen van het publiek waarbij het merendeel die tijd bewust lijkt te hebben meegemaakt. Uiteraard staat het slotakkoord vol met de ‘hits’ van Sepultura. Ratamahatta, Refuse/Resist en Roots Bloody Roots worden achter elkaar gespeeld en ik moet zeggen dat die nummers na al die jaren nog steeds niet hun charme zijn verloren. Persoonlijk vind ik deze show de beste van het hele weekend!
Ietwat murw gebeukt na al het geweld vandaag besluit ik nog een aantal nummers van Brand of Sacrifice mee te pakken. De mannen hebben er zin in en brengen hun Lorna Shore Core vol overtuiging. De band probeert nog het laatste restje energie uit het murw gebeukte publiek te persen en dat lukt. Dat komt met name ook omdat de band, in tegenstelling tot eerdere bands op dit festival, niet alleen maar van breakdown tot breakdown werkt, maar regelmatig vette en herkenbare riffs speelt die soms ondersteund worden door cleane zang, iets dat je niet altijd hoort in dit genre. De nummers zijn doorspekt met samples en koortjes, al komt dat niet helemaal over omdat het geluid wat wegwaait. Toch weet Brand of Sacrifice indruk te maken.
De Amerikanen van Killswitch Engage hebben de vaart er vandaag goed in. Er wordt furieus afgetrapt met My Curse en eigenlijk houden de mannen er de vaart het hele optreden in. Nummer na nummer wordt afgevuurd met dodelijke precisie. Hier staat een ontzettend geoliede band, wat gelijk de vraag oproept of dit nou een routinematige handeling is, of dat Killswitch Engage gewoon zin heeft om veel metal te spelen. Ik neig toch een beetje naar het laatste.
Zanger Jesse roept af en toe dat er niets mooiers is dan bier drinken bij metal. Dat kan uitstekend bij de muziek van Killswitch Engage. Bier in de hand en gewoon meeschreeuwen met de herkenbare refreinen van Rose of Sharyn, My last Serenade of A Bid Farewell. Het moet ook gezegd worden: Jesse Leach geeft zich helemaal en de band lijkt er ook plezier in te hebben. Gitarist Adam laat veel van zijn clownposes dit keer achterwege en houdt het vooral bij wat spierballen tonen en rare dansjes, maar vooral strak gespeelde riffs. Ook wel eens fijn. De band heeft nooit een fatsoenlijke plaatpromotie gedaan voor Atonement. Daarom worden er vandaag Unleashed, A Signal Fire en The Crownless King van die plaat gespeeld. Die nummers hakken goed weg, maar halen het niet helemaal bij de klassiekers van de eerste platen.
Het publiek heeft er zin in en er ontstaat wat hilariteit als een bezoeker al surfend op een maat de dranghekken haalt. Jammer dat Jesse daar weinig aandacht aan schenkt (behalve een “look at this guy”). Het is wel duidelijk dat iedereen het naar zijn zin heeft en er wordt ook hartstochtelijk meegezongen met de publieksfavorieten Rose of Sharyn en My last Serenade. De band sluit uiteindelijk een tikkeltje voorspelbaar af met de Dio-cover Holy Diver. Maar goed; de formule werkt. De band heeft waar gegeven voor zijn geld door er maar liefst achttien nummers in zeventig minuten doorheen te rammen.
Ondertussen doet Warbringer zijn ding en merk ik dat mijn rug na een hele dag staan wel aan wat rust toe is. Ik neem nog wel een kijkje bij In Flames, de headliner van de tweede dag. Dat had in principe ook Sepultura of Killswitch Engage kunnen zijn, het niveau lag de hele dag hoog. Maar In Flames sluit het festival af en doet dat op brute wijze. Het klinkt allemaal bruter dan op plaat in ieder geval.
Ik heb de band de laatste paar platen niet meer op de voet gevolgd omdat ik toch meer de begindagen prefereer, maar het publiek lijkt alles mooi te vinden. En zo palmt In Flames het publiek nog een laatste keer in met nummers als Pinball Map, Where the Dead Ships Dwell en Leeches. Het geluid staat mooi afgesteld en met name de bas en toetsen zijn erg goed te horen in het al massieve geluid. Een hele dag staan, ik hou het na de laatste nummers voor gezien en zoek moe, maar voldaan mijn auto op.
En daarmee worden twee dagen Dynamo Metalfest afgesloten. Een buitengewoon succesvolle editie waarbij het geluid en de optredens van de bands van erg hoog niveau waren. Door de afwisseling in bands was er altijd wel een favoriet bij het publiek. Het was ook een goedbezochte editie, dag 1 was bijvoorbeeld bijna uitverkocht. Ik kijk alvast uit naar volgend jaar waar Clutch, Warkings en Forbidden al bevestigd zijn.
Lees ook het verslag van dag 1.
Datum en locatie
20 augustus 2023, IJssportcentrum Eindhoven
Foto's:
Seth Abrikoos – (Sethpicturesmusic)