Unearth behoeft eigenlijk geen introductie meer. De band timmert al vijfentwintig jaar hard aan de weg en is in die tijd een soort van metalcoreinstituut geworden. Acht albums brachten de heren tot dusver uit, de een wat beter dan de andere, maar kwalitatief altijd goed. De meeste staan wel in mijn platenkast, maar toch grijp ik niet heel vaak terug naar het nieuwere werk. Vaak leg ik dan toch III: in The Eyes of Fire of The March op. Niet dat de latere platen mij niets deden, maar het ontbrak – ondanks de kwaliteit – wel een beetje aan herkenbare nummers. De vraag is hoe dat met deze plaat zit.
Het is de eerste zonder medeoprichter en schrijver Ken Susi en heeft dat nog invloed gehad op de plaat? Mijn eerste antwoord is: ja en nee. Nee, omdat de muziek nog altijd verbeten gespeeld wordt. Er worden weer flink veel melodieuze deathmetalpartijen gespeeld, er wordt weer woest gebruld en de drummer ploetert weer onvermoeibaar voort.
Ja, omdat er toch wat nieuwe invloeden in de muziek zijn geslopen en die zijn best welkom om de formule van Unearth interessant te houden. Zo duiken er regelmatig bombastische, meerstemmig gezongen stukken op. We horen het bij The Wretched; The Ruinous en Mother Betrayal. Het geeft de muziek naast afwisseling ook een gelaagdheid mee. Ook worden er niet alleen maar op volle snelheid metalloopjes gespeeld. In Mother Betrayal komt er een tegen black metal schurende riff voorbij en in Broken Arrow gaat Unearth bijna de Machine Head-kant op met bijbehorende bliepjes en ruige hardcorezang. Het zijn kleine details, maar ze zijn wel goed geïntegreerd in het geluid van Unearth.
Wat de band op deze plaat ook goed heeft uitgewerkt, is de wisselwerking van agressieve stukken en lompe breakdowns. Dat komt tot een hoogtepunt in het alles vermorzelende Dawn of the Militants, waarbij een klinische pieptoon de breakdown onderbreekt, waardoor die er elke keer hard in klapt. De band is sowieso lekker op stoom en klinkt bij vlagen enorm furieus. Dat heeft Unearth altijd wel gehad en die lijn trekt men door op deze plaat. Dat maakt dat het nog altijd gemeend en urgent klinkt. Best knap in de overvolle zee van de metalcore.
Zanger Travis gaat in al zijn woede bijna over de kop in Cremation of the Living, een nummer dat een onvoorstelbaar brute opbouw kent. Hier blijft de band agressie op agressie stapelen. De wat rustige outro van het album voelt ook even welkom, om wat rust te pakken. Wellicht dat de band daarom ook het akoestische Aniara op de plaat heeft gezet. Bij vlagen heeft de luisteraar bij deze plaat namelijk even een moment nodig om naar adem te happen. Het is overigens een vrij nietszeggend stukje muziek, dat vooral lijkt te dienen als intro voor het opvolgende Into the Abyss.
Samengevat: Unearth levert met The Wretched; The Ruinous weer kwaliteit en voegt een klasseplaat toe aan het al niet misselijke oeuvre. Ik vind het ook erg knap dat, ondanks dat de muziek geen schokkende veranderingen bevat, de plaat geen moment verveelt. Dat toont aan dat Unearth na al die jaren nog altijd relevant is voor de metal.
Score:
82/100
Label:
Century Media, 2023
Tracklisting:
1. The Wretched; The Ruinous
2. Cremation of the Living
3. Eradicator
4. Mother Betrayal
5. Invictus
6. Call of Existence
7. Dawn of the Militant
8. Aniara
9. Into the Abyss
10. Broken Arrow
11. Theaters of War
Line-up:
- Trevor Phipps – Zang
- Buz McGrath – Gitaar
- Chris O’Toole – Basgitaar
- Nick Pierce – Drums
Links: