“Doe het niet!” Ja, ik weet het. Ik was vooraf nog zo gewaarschuwd. “Ga dat voormalig sanatorium niet binnen.” Maar ach, je snapt vast hoe dat kan gaan. Een mooie kans om in een schilderachtig gebouw unieke plaatjes te schieten laat je toch niet zomaar voorbijgaan? Dus toen ik dat verlaten sanatorium zag staan – laten we het maar houden op een niet nader te noemen plaats in het Oostblok – moest ik toch even informeren naar de mogelijkheden om daar binnenin foto’s te maken. De verhalen van de lokale bevolking dat de zielen van voormalig patiënten er nog ronddoolden, deed ik lacherig af. Zo erg kon het allemaal niet zijn?
Hwwauoch: Under The Glaze Of Dissolution stond er met grote letters boven de deur geschreven. Een niet al te vrolijke begroeting (al heb ik geen idee waar dat eerste woord voor staat), die ik wellicht als laatste waarschuwing ter harte had moeten nemen? Als ik de deur voorzichtig openduw, stap ik meteen een lange gang in. Het is er donker, muf, groezelig en, doordat de wind vrije doortocht heeft via de kapotte ramen, ook nog eens ijskoud. De volledig verlaten instelling voor mensen met een mentale stoornis oogt kil, klam en troosteloos; de afgebladderde verf op de muren en de vermolmde deuren die allemaal op een kier lijken te staan, maken de aanblik en er niet beter op. Als, door een windvlaag (toch?) de voordeur hard achter me dichtklapt, zit de schrik er toch wel een beetje in.
Hoewel ik dondersgoed weet dat er geen patiënten meer aanwezig zijn, en ik toch echt de enige in het lege, desolate gebouw ben, word ik bevangen door de sfeer. Beeld ik het me slechts in? Nee, echt niet … Dit is realiteit: van achter de op een kier staande deuren komen de meest weerzinwekkende, lugubere, hallucinerende geluiden. Een mallemolen van door merg en been gaand gejammer, hysterisch gekrijs, brommend gemompel, hondsdol gegil en krampachtig hoongelach valt me ten deel. Ik kan het mezelf niet meer volledig herinneren maar heb het gevoel dat de angst en ontzetting vanaf dat moment van mijn gezicht te lezen moeten geweest zijn. Bedachtzaam schuifel ik richting het einde van de gang, terwijl de meest gestoorde, verwrongen kreten me om de oren blijven slaan. Gekmakend dit…
Als ik aan het einde van de gang kom en mijn weg vervolg naar rechts, blijkt die gang nog slechts een paar meter door te lopen en bevindt zich aan het uiterste einde een enkele kamer. Als ik dichterbij kom, zie ik Hwwauoch met grote letters op de deur staan. Wat die afkorting betekent? Vind je het erg dat ik me daar totaal niet druk over maak. Wanneer ik de deur voorzichtig opentrek en er slechts een peertje aan het plafond blijkt te hangen, staat er in de groezelige linkerhoek van de kamer een oude, zeer stoffige platenspeler met ingebouwde boxen. Dat het me op dat moment niet bevreemdde dat er in deze kamer wel elektriciteit was, is me nog steeds een raadsel. Bovenop de stofkap, ligt een LP in zijn hoes. Er staat geen naam op de hoes, slechts een vage afbeelding van iets dat… op een mens moet lijken? Is de afbeelding aangetast door de tand des tijds en het stof of is de afbeelding bedoeld als zo nietszeggend en tegelijkertijd verontrustend? Als ik de kap van de platenspeler afhaal en de LP na jaren weer eens een minimaal streepje daglicht krijgt te verduren, blijkt de platenspeler nog te werken ook. De stofkap heeft al die jaren zijn werk gedaan. Ik leg de LP op de platenspeler, til de naald voorzichtig op, zet hem vervolgens zachtjes op het ronddraaiende vinyl en wacht gespannen af wat komen gaat…
Under The Glaze Of Dissolution is zo waanzinnig opgefokt, versneden, claustrofobisch en totaal krankjorum. Vreemd genoeg maakte, vanaf het moment dat ik de laatste kamer binnenstapte, een welkom gevoel zich van mij meester. Wat een machtige, intrigerende plaats. Zou het ook mogelijk zijn om hier mijn intrek in te nemen en me er blijvend te vestigen?
Hwwauoch maakt met samen met Arkhtinn, Mahr, Pharmakeia en Voidsphere deel uit van het Prava Kollektiv – of in het Russisch: ПРАВА Коллектив. Dat is een groep muzikanten waarvan we wel weten dat ze leden delen, maar wie er precies achter schuilgaan, is niet bekend. Het mysterieuze collectief brengt een verzameling aan blackmetalprojecten, die – ondanks dat er overeenkomsten zijn – elk hun eigen identiteit hebben. Zo kent Arkhtinn een insteek die gericht is op het creëren van sfeer en stemming waar Hwwauoch zich meer richt op bewustzijn. Wat bewustzijn precies betekent? Bij alles wat je bewust meemaakt, ervaar je dat bewustzijn bestaat, maar tegelijkertijd realiseren we ons dat het geen tastbaar begrip is en glipt het ons ook net zo makkelijk door de vingers. Toen de Franse filosoof René Descartes naar een antwoord op zoek ging, kwam hij niet verder dan ‘Ik denk, dus ik besta’. Wazig geleuter dus? Of juist kort maar krachtig uiteengezet? Welkom in de wereld die Hwwauoch heet!
Score:
86/100
Label:
Amor Fati Productions, 2023
Tracklisting:
- Thou Shalt Not Exist
- Anthrophobia
- Echoes from a Thousand Dying Worlds
- Voluntary Trepanation
- Another End into a Different Time
- Under The Gaze of Dissolution
Line-up:
- Onbekend
Links: