Headlines

‘Wat goed is, komt snel.’ Dit citaat van de Nederlandse sportjournalist Joris van dan Bergh gaat niet alleen op voor de sporter op wie hij doelde, maar is op van alles en nog wat van toepassing. Zo ook in de wereld van muziek. Het uit de Adirondack Mountains, New York afkomstige Blackbraid is ongetwijfeld een goed voorbeeld. In 2021 kwam een eerste teken van leven van dit project voorbij, maar officieel opgericht in 2022 ging het hard met de band. De hype rondom de atmosferische black metal band kent bijna geen grenzen. Zeg nou zelf: een blackmetalartiest waar de New York Times een volledig artikel aan wijdt? Een album dat doodleuk de Billboard Top 100 (VS) haalt? Dat deze aandacht niet alleen waardering en lof oogstte, maar ook op de nodige aversie en zelfs nijd kon rekenen, zal je... ach, laat ik daar maar geen aandacht aan besteden. Ik beoordeel een band graag op zijn muziek en dat ga ik nu dus ook weer doen.Lees verder ›

Lüger is in 2013 ontstaan in het altijd koude Canada. Montreal om precies te zijn. Vergeet gelijk die opmerking over de kou, want volgens Chatgpt heeft Montreal een vochtig continentaal klimaat. Of het waar is kan ik niet zeggen, ik ben geen weerman. Wel schrijf ik mijn reviews tegenwoordig met behulp van Chatgpt (geintje). Wat hij van het nieuwe album Revelations of the Sacred Skull vindt kon ik helaas niet vragen, omdat zijn kennis niet zo up-to-date is. Hij wist wel dat het genre dat Lüger speelt 'een combinatie van verschillende genres waaronder punk, post-punk, new wave en gothic rock' is. Klinkt aannemelijk! Luger is overigens ook de naam van een bekende revolver.Lees verder ›

The Devil's Trade is het zielskindje van Hongaar Dávid Makó en kwam al eens eerder over de vloer bij Zware Metalen toen ik zijn derde plaat The Call of The Iron Peak besprak. Drie jaar later is het de beurt aan Vidékek Vannak Idebenn, wat losjes vertaald 'er bevinden zich landschappen binnenin' zou betekenen. Een mooie metafoor om de muziek van deze man te beschrijven, al klopt het eigenlijk niet meer om gewoon 'deze man' te zeggen. Voor de laatste plaat heeft hij immers hulp ingeroepen van drummer Gáspár Binder en Gábor Tóth op synth voor de live-shows. Dat verraadt ook ergens dat het creatieve proces bij Makó zelf zal blijven liggen.Lees verder ›

Toen ik in de redactielijst de soundtrack van Lucio Fulci’s (1927 - 1996) horrorfilm Zombi 2 zag staan, dacht ik eerst: dit klopt niet, want het is noch zwaar, noch metaal. Snel maakte deze gedachte plaats voor een licht euforisch gevoel. Fulci is een van mijn favoriete regisseurs van het horrorgente. De ‘Italo horrors’ uit de jaren zeventig en tachtig zijn een belangrijk onderdeel van mijn jeugd geweest met de films van Fulci in het bijzonder.Lees verder ›

Okay, stelt u zich het volgende voor: vlak voor de coronapandemie doet u zich tegoed aan een psilocybinecomponent, oftewel paddo's. U gaat er bijna aan onderdoor, maar doet een verwoede poging om weer terug op aarde te keren. De hoeveelheid creativiteit die voortvloeit uit deze ervaring is zodanig dat uw band Hallucinate er zomaar een debuutalbum van kan maken, getiteld From the Bowels of the Earth. Dit overkwam vocalist en leadgitarist Persecutor. En soms ontspruiten er zich dan de meest geniale dingen. Of dat hier ook het geval is, leest u in deze recensie.Lees verder ›

Plaat nummer tien voor de Nederlandse dreamrock en black/gaze metalband An Autumn For Crippled Children. Tenminste als je enkel de volwaardige platen meerekent en je niet laat verleiden om de hele collectie EP's en compilaties ook van een nummertje te voorzien. Dit Closure wordt opnieuw uitgebracht via Prosthetic Records, net als voorganger As The Morning Dawns We Close Our Eyes als ik goed ben geïnformeerd door collega Joost. De drie bandleden boren al jaren dezelfde thematiek aan over liefde, verlies en alles wat in dit verlengde ligt en het lijkt of ze er maar geen genoeg van krijgen. Ze blijven boren, gaan dit keer dieper dan diep en putten hieruit weer kracht om hun muziek nog meer kleur - of beter geschreven: verdriet - bij te brengen.Lees verder ›

Neen, geen Arabieren. Wel twee Amerikaanse lampgeest-griezels in dit Djinn-Ghül. Met Opulence, ‘weelde’ zoals wij dat zouden vertalen, vervullen ze hun derde volledige wens. Erg weelderig zijn ze voorlopig nog niet vertegenwoordigd geweest op jouw favoriete metalsite. Nochtans ontsteekt de genreomschrijving enige curiositeit: industrialized death metal staat je te wachten. Dan blijft nog maar de vraag of die te wensen overlaat.Lees verder ›

Metal uit Zimbabwe? Jazeker, het bestaat! Deze eenmansband van Gary Stautmeister bestaat al sinds 2013 en brengt met Seagrave zijn vierde volwaardige album uit. De band zelf heeft de naam Nuclear Winter gekregen, wat ik toch wel een merkwaardige keuze vind gezien het naar mijn idee warme land van oorsprong. Maar goed, daar zal de heer Stautmeister wel zijn redenen voor hebben. Collega redacteur Bart schreef in 2020 al een recensie van het tweede album Night Shift. Hij scheen niet bijster onder de indruk te zijn van het gebodene. Opmerkelijk, maar te klinisch en teveel electrommelend, distileer ik uit zijn betoog. Laten we eens luisteren of hier verandering in is gekomen.Lees verder ›

Beyond The Permafrost is een Frans duo. Dit Fallen From The Throne, dat uitkomt via Naturmacht Productions, lijkt me de eerste plaat te zijn. En zoals het de bandnaam betaamt, lijken de heren niet alleen geïnspireerd te zijn door de lokale scene maar lijken ze ook een connectie te willen maken met de vrienden in het Hoge Noorden. Het zou hier dus om ijskoude black metal moeten gaan. Black metal die misschien, nu de aarde volop opwarmt, van onder de dikste ijslagen op deze planeet naar boven is gekomen en verder werd onderzocht door deze beide heren.Lees verder ›

Even denk ik met een heuse terugkeer van het Zweedse Torchbearer te maken te hebben wanneer ik in de Zware Lijst de EP Warrior selecteer. Het laatste wapenfeit van de Zweden is het in 2011 uitgebrachte Death Meditations. Een zeer scherpzinnige en complexe black-death-thrashplaat die hier in huize Aarts nog met enige regelmaat door de speakers knalt. Een nummer als Coffin-Shaped Heart is op het gebied van agressie, melodie en songwriting wel vaker benaderd, maar zelden overtroffen. Mijn enthousiasme moet snel plaatsmaken voor een stuk berusting wanneer ik constateer dat we hier te maken hebben met het Britse (Zuid-Wales/Londen) Torchbearer. Lees verder ›

De Amerikaanse band Outer Heaven is in 2012 opgericht door de toenmalige Rivers of Nihil-gitarist Jon Kunz en zanger Austin Haines aangevuld met drummer Paul Chrismer. Dit album is verder ingespeeld door Derrick Vella plukkend aan de basgitaarsnaren, zoals hij dat ook doet bij Tomb Mold en Dream Unending. De band heeft twee EP’s, een livealbum, een split en debuutalbum Realms of Eternal Decay (2018) op de mensheid afgevuurd. Het debuut werd al meteen via het gerenommeerde Relapse Records uitgebracht net als het nu vijf jaar later uitkomende Infinite Psychic Depths.Lees verder ›

Band? Organ Dealer. Album? The Weight Of Being. Label? Everlasting Spew Records. Tracklist? 21 nummers! Genre? Grindcore! Ja duh! Laten we het weer eens een keer lekker compact en eenvoudig houden hierzo. Deze Amerikaanse band geeft weer een teken van leven en brengt zijn tweede plaat uit. Visceral Infection dat via een ander label werd uitgebracht stamt immers alweer uit 2015: tijden dat de politie nog op varkens patrouilleerde en mensen elkaar met de knots sloegen. Daarna verschenen nog twee split-EP's en nu gaan er koppen rollen met deze nieuwe, gebundelde wervelwind aan klereherrie.Lees verder ›

Hoeveel bandnamen zouden er zijn met het woord Ocean erin? Uit het blote hoofd kom ik op zeven. Met Oceanica erbij worden het er dan acht. Oceanica is een eenmansproject van ene Benedict Harris-Hayes, afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk. De muziek is wat je verwacht bij een naam als Oceanica: post-metal met wat progressieve en nu-metaltrekjes. Het is in elkaar gefabriceerd tijdens de lockdownperiode. Volgens Benedict is dit ook het lockdownstatement en in de negen nummers reflecteert hij op deze vreemde periode in onze recente geschiedenis.Lees verder ›

Zegt u eens heel eerlijk tegen u zelf. Bent u wel eens boos? Ja, ik ben goddomme wel eens boos, dat is een menselijke emotie. Nou kunnen daar verschillende dingen wel en niet tegen helpen, althans wanneer u dat wilt. Of Forged in Chaotic Spew van Thra daartegen gaat…Lees verder ›

Artanor is de band van Menelyagor die vroeger nog in Fen Hollen speelde. Op zich zou het me niet verbazen als het bij niemand een belletje doet rinkelen want ook die band heeft maar een beperkt aantal releases op zijn conto staan. In Servitude Of Darkness is voor Artanor…Lees verder ›

Piledriver. Iedere classicrockliefhebber heeft aan dat ene woord genoeg om te weten uit welk muzikaal vaatje deze band tapt. Voor alle anderen een woordje uitleg: Piledriver is de titel van het vijfde Status Quo-album (uit 1972) met daarop een paar typische stomende blues- en boogierocknummers als Don’t Waste My Time, Big Fat Mama, Paper Plane, maar ook een cover van de The Doors-hit Roadhouse Blues. De eerste helft van de jaren 70 wordt wel eens beschouwd als de beste periode van de Quo.Lees verder ›