Deathmetaldominantie met Cattle Decapitation in Doornroosje

Het is alweer enige tijd geleden dat Cattle Decapitation te zien was in ons land. Daarom is het ook niet helemaal verrassend dat Doornroosje vanavond uitverkocht is. De band heeft namelijk vorig jaar een dijk van een plaat uitgebracht: Terrasite. Een plaat (opnieuw) vol niets en niemand ontziende death metal met brokken grindcore. Niet de meest toegankelijke muziek maar dankzij de vette riffs, hooks en technische hoogstandjes in de nummers wil een breed publiek dit vanavond in Nijmegen aanschouwen. In zijn kielzog heeft de band een zooi bands van twijfelachtig allooi mee, zo blijkt ook live vanavond. Er is een serieuze delegatie van Zware Metalen afgereisd naar Doornroosje, en waar de anderen zich beperken tot genieten en bier hijsen, doet Friso het verslag en schiet Victor Peters de plaatjes.

Deadlines op vrijdagavond, kinderen van opvang halen, snel iets eten… en nog meer van dit alles zorgt ervoor dat ik pas binnenkom als de laatste noten van Vomit Forth weg-ebben.

Het is vanavond de eerste keer dat het Amerikaanse viertal van 200 Stab Wounds op een Nederlands podium te zien is. De heren uit Cleveland vallen met de neus in de boter door gelijk voor een uitverkocht Doornroosje hun groovende metal te brengen. En daarmee hebben we al meteen het kernwoord te pakken bij deze band: groove. Goddomme wat groovet deze band. Van begin tot eind is het heel erg vet hoe de band de zaal meekrijgt. Het is daarnaast interessant hoe de band speelt met dynamiek in deze grooves. Er wordt namelijk flink gevarieerd in thema’s en tempo waardoor het ook niet eentonig wordt.

De band is onmiskenbaar beïnvloed door de groovende variant van death metal zoals belichaamd door Obituary en Cannibal Corpse maar er is veel meer te horen. De band weet regelmatig functionele breakdowns in hun muziek te verwerken en af en toe andere stijlelementen in hun muziek te verwerken en er zijn sporadisch vuige gitaarsolo’s te horen. De zang gaat soms ook meer de thrash/hardcorekant op en doet me wat denken aan de zang van Pissing Razors. Dit jaar brengt 200 Stab Wounds een nieuwe plaat uit. Daarvan wordt vandaag o.a. het intro afgespeeld, waarbij het podiumlicht even dooft. En dat is best gek, want het valt precies midden in de set. Waarom niet gewoon hiermee beginnen?

Er wordt in het publiek niet echt een pit gevormd, daar is de muziek ook niet naar, maar de aanwezigen staan geboeid te kijken en laten zich gewillig meevoeren op de groovegolven die op hen afgevuurd worden. Is dit muziek die ik thuis snel zal opzetten? Nee, maar het is wel een hele vette soundtrack voor een vrijdagavond met een biertje in je hand.

Na de vette set van 200 Stab Wounds volgt de half uur durende net-niks show van Signs Of The Swarm. Of net niks. Noem het maar helemaal niks. Deathcore avant la lettre. Nu is dat genre sowieso al niet bijster interessant, Signs Of The Swarm weet het wel erg bont te maken. Het is hem niet zozeer om de liveprestaties te doen, het zijn vooral de nummers zelf. Hoewel, nummers? Het zijn meer eentonige breakdowns met wat generieke riffjes eromheen gebouwd. Het concept van hun muziek lijkt te draaien om vooral van breakdown naar breakdown toe te werken, wat al vermoeiend is na het eerste nummer. Generieke, nietszeggende meuk.

Het boeit mij net zoveel als een boek lezen over de geschiedenis van een warmwaterkraan. Of een marketingstrategie aanhoren over het zo goed mogelijk in de markt zetten van trostomaten, om maar wat triviale dwarsstraten te noemen. Vlees noch vis? Niet eens vleesvervangers, dit uit Pittsburg afkomstige vijftal. Na een aantal nummers begint alles aan deze band mij te storen. De wat apathische uitstraling van de band, dat continue gezeik om circle pits, zelfs het horloge van de zanger irriteert mij, alsof hij na de show nog even een WOZ-waardebezwaar moet indienen. Deze band kan bij mij vandaag niet zoveel goed doen.

Betekent dat dan dat er echt he-le-maal niets goed was? Okay, de vingervlugheid van de bassist is goed, de lichtshow is beter dan bij 200 Stabwounds en het publiek reageert er goed op. De meesten lijken er totaal anders over te denken dan ik, die slikken alle breakdowns als zoete koek en als de band om crowdsurfers vraagt wordt daar gewillig op geantwoord. Ben je een deathcorefan pur sang? Dan zal je een geweldige show hebben meegemaakt. Ik kon er he-le-maal niets mee.

De intro met lichten die door en over elkaar heen kruisen maakt het publiek gelijk nieuwgierig wat komen gaat. Het wachten duurt misschien iets te lang, maar als Cattle Decapitation de eerste tonen van Terrassitic Adaption speelt, gaat het gelijk los. Het wordt meteen duidelijk: hier staat een teringstrakke band te spelen met een vol en krachtig geluid. En natuurlijk is er Travis, boegbeeld van de band, een rol die hij met verve vult. Zowel zijn gebrul, gekrijs als geknepen cleane zang zijn live net zo imposant als op plaat. Hij is regelmatig het middelpunt; zo wordt bij het einde van We Eat Your Young alleen hij belicht bij het wat cleaner gezongen eindstuk van het nummer.

Maar de hele band verdient lof voor de manier waarop er vandaag gemusiceerd wordt, dat is op hoog niveau. Vet te zien hoe gitarist Johs Elmore erbij staat alsof hij aan het nadenken is over zijn moestuin terwijl hij de ene na de andere mokerrif afvuurt op het publiek. Drums spelen een grote rol bij deze band en deze klinken vet. De bas en drum zorgen regelmatig voor een harde punch in de muziek waarbij de broekspijpen om je benen wapperen. Ook gitarist Belisario en bassist Olivier leveren een puike prestatie.

Centraal staat vanavond natuurlijk de nieuwe plaat. Daar worden vier nummers van gespeeld. Ik vind het wel jammer dat Solstagia daar niet bij zit, maar ik hoor wel hele vette uitvoeringen van Scourge of the Offspring en het al eerder genoemde We Eat The Young. Opvallend is ook dat deze nummers aan het begin van de setlist zijn gepositioneerd waarna de andere platen aan de beurt komen. Indrukwekkend is in dat opzicht Bring Back The Plague, waarbij de furieuze riffs, de precisiebombardementen en het gekrijs voor een voorlopig hoogtepunt zorgen. De band neemt af en toe wat gas terug en laat zo het publiek even op adem komen, zoals het kort intermezzo dat na laatstgenoemd nummer wordt ingebouwd, met een sample van een gesproken stuk tekst dat wat onverstaanbare woorden prevelt. Maar ook in de nummers zelf is er af en toe wat ruime voor wat meer slepende riffs, zoals in het van de nieuwe plaat afkomstige A Photic Doom.

Licht en geluid zijn vanavond uitstekend in balans en versterken elkaar regelmatig. Af en toe wordt het podium geel en groen belicht, waardoor de bandleden als een soort silhouetten opdoemen op het podium. Wanneer bijvoorbeeld Travis op een verhoging staat te krijsen, levert het indrukwekkende beelden op.

Indrukwekkend is het sowieso. De band speelt, ziet en overwint en geeft het uitverkochte Doornroosje een afstraffing die door het publiek dankbaar tot zich genomen wordt. Zo speel je dus een goede show. Strak, hard en met de precisie en concentratie van een doorgesnoven hartchirurg. Oh; en geen toegift vanavond. Dat is ook wel zo fijn!