Exhorder – Defectum Omnium

Geschreven door op 11-03-2024 om 14:28.

Jawel, iemand moest eens met die boodschap komen en het is misschien niet eens zo vreemd dat het het recalcitrante Exhorder is dat ons in 2024 de lang verwachte “mislukking van allen” brengt. Bijna vijf jaar eerder kwamen de groovegrootmeesters met de fraaie comebackplaat Mourn The Southern Skies. Ook al een weinig optimistische titel trouwens. Op die plaat werd een aantal heel behoorlijke songs bijeengehouden door twee stevige boekensteunen. Aan de linkerkant was daar de blaartrekkend rappe thrasher My Time en aan de andere kant de drukkende, slechtere tijden aankondigende titeltrack die (nog steeds) van hitte trillende paarse luchten voor het geestesoog doet verschijnen. Wat een machtige track!

Van die laatste doemsoort staat erop Defectum Omnium ook weer een aantal. We noemen het krachtig (met bijna Dio-intonatie) gezongen The Tale of the Unsound Mind. Het Stolen Hope-deel van de achtste track – het Defectium Omnium-deel van die song is slechts omineuze (kerk)koorzang – is qua melancholie echter misschien nog wel indrukwekkender. Weemoedig afglijdend in een depressie, en met een lichte Eric A.K.-snik, vertrouwt zanger Kyle Thomas ons toe: “Don’t bother seeking darkness, it’ll always come for you” waarna zijn krachtige, grofkorrelige vocalen de diepste duisternis licht verjagen. Een monumentale passage op dit album met kletterende bassen en slepende riff en daardoor zonder meer kandidaat voor song van het jaar hier in huize H, ware het niet dat de hoge zang naar het einde toe wat theatraal klinkt. Ook wordt de plechtige sfeer wel heel abrupt afgekapt. Ik heb nog even gecheckt of dit aan mijn promo lag, maar ook op Spotify is de overgang naar het toetsenintro Three Stage of Truth als een frontale botsing tegen een betonnen muur. Toch blijft de song een van de hoogtepunten van de plaat. Net als het zuigende “look at me now” in Taken by Flame dat doet hopen dat Anselmo, Brown, Wylde en Benante ooit eens wat nieuwe muziek op de wereld los laten, want dit raakt toch wel de fraaie kern van NOLA. En ja, ik weet ook wel dat Slaughter in the Vatican al in 1990 uitkwam.

Oh, en thrashers zijn er natuurlijk ook weer. Hele goede zelfs, zoals de verbeten openingsstrofen van Wrath Of Prophecies waarin een woedende Thomas wat klinkt als Mark Osegueda (Death Angel en met een leuke bijbaan tegenwoordig). Het stuiterende Year Of The Goat en Lacing The Well met zijn rappe gitaarsolootjes moeten hier ook genoemd worden. In dat laatste nummer wordt daarnaast die herkenbare New Orleans-groove neergelegd die de band zo vroeg aan een groter publiek presenteerde. Thomas schuift hier gemakkelijk van hopeloze sferen “not sure how I feel, not sure I’m capable of more” naar onverzettelijkheid in een uitgeschreeuwd “and lacing the well”. Exhorder heeft hier wel een waanzinnig goede song te pakken hoor.

Oké, groove en thrash en een beetje melancholie dus, is dan alles bij het oude gebleven? Nou, zeker niet. Allereerst is gitarist/songschrijver en medeoprichter Vinnie LaBella niet meer van de partij. Zijn leadwerk is overgenomen door Pat O’Brien (ex-Cannibal Corpse) en die doet dat met verve, vuur en vooral de energie die past bij het genre. We genieten met volle teugen van zijn vingervlugge, best melodieuze werk in een track als Wrath of Prophecies waarin hij ons in het begin op het verkeerde been lijkt te willen zetten door meer death metal van wal te steken. Met de songs heeft O’Brien zich echter (nog?) niet bemoeid. Die zijn geschreven door Thomas, bassist Jason Viebrooks en drummer Horn. Zeker als we de opmerking van LaBella dat hij 95% van de muziek voor de vorige albums serieus nemen, valt op dat zijn vertrek een relatief beperkte verschuiving in het bandgeluid met zich heeft gebracht. En zo komen we bij de tweede verandering, want meer dan eerder brengt de band zijn hardcoreinvloeden naar voren. Sedition is een pure (en daarmee wat eenvoudige) hardcorepunkjager met het brandende vuur en de verontwaardiging die zo eigen is aan het genre. De coupletten van Forever and Beyond Despair vinden hun oorsprong ook hier, waar het refrein juist wordt gedragen door een lekker treiterend trage thrashriff . Als thrasher is het misschien even wennen, maar beide nummers hebben zeker hun plaats op het album verdiend, al was het maar voor de afwisseling en de slachting die dit live teweeg gaat brengen.

Een kleine kanttekening maken we wel bij de in aanleg volbloed thrasher Divide and Conquer. Deze klinkt, mede door het veel herhaalde refrein, wat ongevaarlijk. Daarmee is er niet alleen in de titel een overeenkomst heeft met de bijna gelijknamige song van Sacred Reich. De riff scheurt en schuurt dan wel weer een lekker eind weg.

Nee, Defectum Omnium wordt ruimschoots overeind gehouden door een aantal ijzersterke tracks, de dynamiek en zorgvuldig afgewogen volgorde in de tracklist, het professionele spel van de muzikanten en die ijzersterke stembanden van Kyle Thomas. Gemakkelijk tientallen draaibeurten waard, deze nieuwe Exhorder! De plaat zal alleen maar groeien.

Score:

85/100

Label:

Nuclear Blast Records, 2024

Tracklisting:

  1. Wrath of Prophecies
  2. Under the Gaslight
  3. Forever and Beyond Despair
  4. The Tale of Unsound Minds
  5. Divide and Conquer
  6. Year of the Goat
  7. Taken by Flames
  8. Defectum Omnium – Stolen Hope
  9. Three Stages of Truth – Lacing the Well
  10. Sedition
  11. Desensitized
  12. Your Six

Line-up:

  • Kyle Thomas – Vocalen, gitaar
  • Pat O’Brien – Gitaar
  • Sasha Horn – Drums
  • Jason VieBrooks – Basgitaar

Links: