Doodseskader – Year Two

Geschreven door op 12-03-2024 om 18:50.

Binnen de grote hoeveelheid aan (sub)-genres die ik als muziekliefhebber en redacteur beluister, vraag ik mij wel eens af hoe omvangrijk de diversiteit van een album kan zijn, zonder de luisteraar compleet te verliezen. We kennen natuurlijk allemaal wel albums die het zachte met het harde verenigen, of het mooie met het lelijke. De intentie van een band is dan meestal om een schrikeffect te veroorzaken, een extra boost te generen, emoties nog beter over te brengen of gewoon een klap erop te geven. En dan komt het duo van Doodseskader om de hoek kijken. Year One uit 2022 ken ik niet en op Zware Metalen is er ook niets over verschenen. Om toch een idee te krijgen over de muziek kan ik natuurlijk simpelweg gaan luisteren, maar ik las ook het verslag van collega redacteur Friso (Bruut Belgisch avondje in Tivoli met Brutus, Psychonaut en Doodseskader) over die bewuste avond begin 2023. Het duo stond in Utrecht op de planken samen met Psychonaut en Brutus. Belgische vrienden dus, die hier samen kwamen om een avondje te beuken en te rossen. Was het lezen van het verslag voldoende om mij enigszins voor te bereiden op datgene wat Year Two heeft te bieden? Nog niet in de verste verte, kan ik u vertellen…

Wat Tim De Gieter (Amenra, Much Luv Studio) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, Paard) op dit tweede album laten horen tart de grenzen van de waanzin en het bijbehorende ongemak. De bijgesloten omschrijving noemt al een ogenschijnlijk absurde mix tussen R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die in de blender gaan met een grote hoeveelheid progressieve, experimentele sludge en post-metal. We horen dan ook zachte, gemoedelijke en serene stukken muziek, maar ook bikkelharde snijdende vocalen, elektronische impulsen en alles wat daar ook maar enigszins tussenin kan vallen. Gemeenschappelijke deler is het feit dat het allemaal niet al te vrolijk van aard is. En dat is mooi, want dat willen wij namelijk helemaal niet. Binnen een geluidsspectrum waarbij de afwisseling dermate groot is, komt de vraag waarmee ik deze recensie inleidde dan ook meer dan eens naar boven. Om het simpel te stellen: is dit nog om aan te horen? En werkt dit als zodanig dan ook? Een vraag die lastig te beantwoorden is in algemene zin, want hier komen dan ook persoonlijke voorkeuren en rekbaarheid aan bod.

 
Duidelijk is dat u – om dit te kunnen waarderen – geen afkeer moet hebben van machinale gecomputeriseerde beats, die zijn er namelijk in overdaad. De ruim vier minuten durende opener Pastel Prison laat al een redelijk gestoorde compositie op uw gehoor los, door in mineur aan te vangen met zuivere vocalen op een achtergrond van sferische klanken. Het doet denken aan de wat meer alternatieve muziek uit de jaren ’90, die ook nog veel vaker te horen zal zijn op dit album. Plotsklaps slaat de sfeer om, wanneer de vocalen op een hysterische wijze te horen zijn. De instrumentale fase blijft daarbij haast gelijkaardig van aard, op enkel kleine nuances na, tot het moment waarop de heren afsluiten met een korte, rustige eindfase. We vervolgen direct met het bikkelharde The Sheer Horror Of The Human Condition, dat naast de snijdende vocalen ook een grunt laat horen. Er ontstaan wat meer raakvlakken met het metalgenre als zodanig. En toch verkeer ik in een soort van parallel universum wanneer ik dit op mij in laat werken. Zeker wanneer de vocalen zo divers van aard zijn. De zuivere vocalen doen mij overigens lichtjes denken aan de zangpartijen van Trounce. De hysterie neemt tijdens Innocence (An Offering) alleen maar toe, al horen we naast de vocalen de muziek zelf ook alle kanten opgaan. Verwacht het onverwachte, durf ik haast te zeggen. De mix van R&B en techno komt zeker niet uit de lucht vallen, maar zal eenieder toch verbazen.

Alsof het allemaal nog niet gek genoeg is krijgen we dan bij aanvang van Bone Pipe een onvervalst stuk hiphop voor de kiezen, inclusief bijhorende tekstuele invulling. Extreem, zeker wanneer het geschreeuw ook weer aan de oppervlakte komt. Peine schildert dan een mooi landschap in vergelijking met de andere nummers. De track zelf is ondanks de vocalen erg sfeervol van aard. De geluidsomgeving blijft bedompt, neerslachtig en een intense uitbraak blijft uit, al voel ik de spanning en adrenaline wel stijgen. En nu zou ik dan ook weer een wat harder nummer verwachten, maar het duo doet met Future Perfect (A Promise) exact het tegenovergestelde. We krijgen een deprimerende track met zuivere, zeer aansprekende zang te horen, die dan toch na een tijdje in een immense vocale explosie losbarst. Misschien is dit tot nu toe voor de metalheads nog wel de beste compositie, al kan ik natuurlijk in dit geval onmogelijk iets in algemene zin duiden.

Secrets Make Lonely zet deze vorm van hysterie wederom door, al blijft alles goed te onderscheiden. De drumroffels bevallen mij goed, naast de al veel vaker genoemde vocalen. I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist is dan weer een stuk vreemdsoortiger, zeker wanneer er een stuk Nederlandse tekst voorbij komt. Dit nummer voelt erg hardcore en stuiterend aan, met veel opgekropte woede die het duo dan ook in al zijn facetten tracht te kanaliseren. Indrukwekkend, sterk en ruig noteer ik zo even. Afsluitend laat Doodseskader met People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function In nog eens alles de revue passeren. Het is een relatief kort nummer in vergelijking met de andere acht nummers, maar wel eentje met een punt en een uitroepteken.


Doodseskader bewijst met dit album dat de grenzen nog niet in zicht zijn. Men kan er over discussiëren of het geheel altijd even coherent samen is gesmolten, maar stel u zelf dan ook eens de vraag: doet het er altijd toe? Is het niet gewoon de taak en het vakmanschap van een musicus om een stuk creativiteit op de wereld los te laten, in welke vorm dan ook? Zelfs schijt hebben aan de luisteraars die hier niets mee kunnen, misschien? Year Two is dan ook geen gemiddeld album in de absolute zin van het woord en al helemaal geen metalalbum. Het is een werk vol extremiteiten en tegenstrijdigheden voor zeer open-minded luisteraars, die naast een sombere sfeerzetting ook iets kunnen met bloeddorstig agressieve strijdbare passages verpakt in een industriële omgeving. Ik plak daar dan een gevoelsmatig cijfer op, maatgevend voor datgene wat deze plaat bij mij losmaakt. En dat kan zeker nog groeien ook!

Score:

89/100

Label:

45 Records (eigen label), 2024

Tracklisting:

  1. Pastel Prison
  2. The Sheer Horror Of The Human Condition
  3. Innocence (An Offering)
  4. Bone Pipe
  5. Peine
  6. Future Perfect (A Promise)
  7. Secrets Make Lonely
  8. I Ask With My Mouth, I’ll Take With My Fist
  9. People Have Poisoned My Mind To A Point Where I Can No Longer Function In

Line-up:

  • Tim De Gieter – Stem, bas
  • Sigfried Burroughs – Stem, drums

Links: