Headlines

We moesten even wachten op het nieuwste werk van de Amerikaanse metalcoreband Hatebreed. Aanvankelijk stond de release eerder dit jaar gepland, maar nog voordat we de laatste maand van 2020 in gaan, is Weight Of The False Self dan eindelijk daar. De fans weten inmiddels wat ze kunnen verwachten van een nieuwe Hatebreed-schijf, want op verrassingen hoeven we al even niet meer te rekenen. Daarmee heeft het gezelschap inmiddels een soort van AC/DC-status in de metalcorewereld gekregen.Lees verder ›

Sommige muzikanten bezitten nu eenmaal een gave als het aankomt op het bespelen van een instrument. Als die kwaliteiten ook opgemerkt worden door grote muzikanten met recht van spreken, dan kan het zomaar snel gaan. Australisch gitaarvirtuoos Plini bereikte eerder al de vijfde plek in de top twintig van beste gitaaralbums van het afgelopen decennium, kreeg lovende woorden toegesproken van Steve Vai en stond al vaker in de lijsten van beste progressieve gitaristen.Lees verder ›

Aaah… Reverend! Een band geboren uit frustratie. David Wayne was opgestapt uit Metal Church vanwege zijn drugsproblematiek en omdat hij het niet meer kon vinden met zijn bandgenoten. Zijn opvolger was Mike Howe. De band Heretic verloor daarmee zijn zanger aan het grotere Metal Church. David Wayne vond de muzikanten van Heretic en samen richtten zij in 1989 de band Reverend op.Lees verder ›

Voor fans van Nails, Nasum, Magrudergrind en Trap Them? Dan schieten alle neurotransmitters van ondergetekende in het rood hé! Er zijn immers geen heftigere muzieksoorten dan grindcore en powerviolence, mits de uitvoering juist is. Het Australische Concede dat ooit begon als eenmansproject mag wat betreft zijn bestaansrecht (2017) dan nog wel nat achter de oren zijn, in muzikaal opzicht is daar weinig van terug te horen.Lees verder ›

Nummer zes voor het Belgische Powerstroke, een band die ik net als Bliksem, Spoil Engine en Hexa Mera graag meegeef wanneer mensen me vragen naar mainstream metal bands met een ferm extreem kantje uit België die ze wellicht niet kennen maar wel eens moeten leren kennen. Er zijn er nog bakken natuurlijk, maar je moet ergens beginnen. Powerstroke timmert hard aan de weg, haalt regelmatig de media en wil uitblinken op alle vlakken. Omissa uit 2018 viel in de smaak, The Path Against All Others ook.Lees verder ›

Wat is er scherper dan een mes uit de keukenlade van oma? Wat is er scherper dan de viriliteit van de gemiddelde Zware Metalen redacteur? Juist, je kan het waarschijnlijk al raden, de productie van de tweede plaat van dit infernale, Zweedse trio, Serpents. Ik stel voor dat je deze plaat niet op vol volume door je boxen laat knallen want de celletjes in je middenoor die voor dit soort frequenties bedoeld zijn, zijn er vervolgens wel aan voor de spreekwoordelijke moeite.Lees verder ›

Soms brengt black metal je op plaatsen in de wereld waar je nog niet fysiek geweest bent. Muziek kan zo dus een soort van postkaart zijn die je toch toelaat een wereldreis te maken. In het Zuiden van Chili ligt de regio Valdivia, een regio die blijkbaar toch voorzien is van rijke tradities. Deze tradities, de onherbergzame omgeving en een zwart kloppend hart waren voor de twee heren van Gryftigæn de voedingsbodem, ergens in 2019, om hun boodschap de wereld in te sturen.Lees verder ›

Een paar jaar geleden kwam ik via iemand, het moet haast wel mijn collega Bart zijn, deze band tegen. Silenced Minstrel met het album Volume 5, uit Maleisië. Kijk, dat je als beginnende band even moet uitvogelen hoe iets werkt, of hoe je iets doet, dat is prima. Maar het heerschap achter deze band brengt al sinds 1993 muziek uit, heeft nog twee bands en deze release is niet geheel verrassend het vijfde album onder de naam Silenced Minstrel.Lees verder ›

Na een periode van vijf jaar radiostilte is het drietal van Fuck The Facts weer actueel. De Canadezen draaien al sinds 1997 mee en deelden in het verleden het podium met meerdere grote namen als Napalm Death, Brutal Truth, Black Dahlia Murder en Cryptopsy. Zelf kwam ik in aanraking met deze band in 2003 en nadien ben ik het trio uit het oog verloren.Lees verder ›

Weggestopt in de Belgische Ardennen ligt het stadje Andenne. De belangrijkste bezienswaardigheid: het Musée de la céramique d’Andenne. Ofwel: het Keramiekmuseum van Andenne. Het is voor de kopjes en kannetjes te hopen dat de deuren van de oefenruimte van de plaatselijke metaltrots BleedSkin goed dichtzitten, anders zou het zomaar het Musée des Fragments d’Andenne kunnen worden.Lees verder ›

Derde album van het Nederlandse Mxrcxl, een band die ik per ongeluk positief benaderde in 2013, ten tijde van de EP A Laughing Matter. Blijkbaar deed ik dat vrij goed, want nu ligt er zowaar een mooi ogende witte plaat op mijn speler rondjes te maken. Een nieuw album, genaamd All About Tomorrow, waarmee de Utrechtse band zich opnieuw in de spotlights wil spelen. Gelijk hebben ze.Lees verder ›

Deze band wordt al genoemd in Swedish Death Metal van Daniel Ekeroth, het naslagwerk over de Zweedse deathmetalgolf die eind jaren ’80 van de vorige eeuw begon aan te zwellen om begin van het volgende decennium de zware wereld te overspoelen. Een brute deathmetalgroep die speelde in een stijl die het midden hield tussen Zweeds en Amerikaans en niet verder kwam dan twee demo’s en een 7” EP, zo leert het boek. Die geschiedenis wordt nu herschreven.Lees verder ›

Het is 1994, ergens in het Noorden van Europa, en een tiener is op zoek naar een op dat moment nog coole bandnaam en schuilnaam. De bandnaam wordt Funeral Fullmoon en het alias Magister Nihilifer Vendetta 218. Dat is toch geweldig, of niet? De muziek die de tiener wil spelen heeft niet veel liefhebbers, dus alles moet zelf gedaan worden. Drummen gaat nog niet zo heel lekker, maar we erkennen de moeite die er in gestopt is. De tiener weet niet dat er in 2018 een heuse vinylrelease uitkomt van dit weinig memorabele, en dus cult, debuut.Lees verder ›

De laatste jaren zijn er meerdere trends gaande waarin de gedempte putten van de muziekgeschiedenis worden opengebroken en uit de gezonken sedimenten nieuwe parels worden opgedolven. Voorbeelden hiervan zijn de jaren '80-rage met series als Stranger Things en complete muziekgenres als synthwave. Vandaag gaan we echter niet terug naar de jaren tachtig. Neen. Ditmaal is onze tijdsprong nóg groter en vliegen we terug naar de psychedelische jaren zeventig. De Zweedse paddestoelenvreters van Lykantropi hebben namelijk hun derde album uitgebracht.Lees verder ›

Een tijdje geleden deed ik de nieuwe All Are To Return, een Nederlandse variant op The Body in een Cold Meat Industries-fase. Met plezier trouwens. Een logisch vervolg is deze plaat. De nieuwe Farer, een band die bestaat uit 66,6 procent Ortega. Eveneens Nederlands dus. Twee bassist-schreeuwers en een drummer.Lees verder ›

18? Is dit het achttiende album van het Finse Circle of Ouroborus? Ik denk het. Vrij laat leerde ik deze unieke band kennen, in 2011, ten tijde van de split met Drowning the Light. Die is uitgegroeid tot een vaste waarde alhier, het duurde heel heel heel lang eer het allemaal ingedrongen was. Dat was in 2011, toen was Circle of Ouroborus al zeven jaar bezig. Mijn collega's hebben zich ondertussen ook al gewaagd aan deze band, getuige de reviews van Kuuhun kahlittu en Alttarimyllyt. Het album The Final Egg zette ik ondertussen al in mijn jaarlijst.Lees verder ›